inforrrrrmation.

Siema wilkoluby.

Pomału pakuję się na pociąg. Wracam za... no właśnie nie wiem, czy wracam. nie przypuszczam. sądzę, że moje przeznaczenie daje o sobie znać. Wiecie, zew natury. Albo nie wiecie, więc wam powiem, że... Mam dosyć życia. Ogólnie. Mam dosyć cywilizacji. Mam dosyć gwarnego otoczenia. Ludzi. Wreszcie dojrzałam do prawdy. Jestem samotnym wilkiem. Nigdy nie uda mi się stworzyć watahy. Dla takich jak ja nie ma miejsca w społeczeństwie. A teraz nadażyła się dobra okazja... Najlepsza. Lepszej już nie będzie. Zamierzam zostawić całe swoje życie, cały świat, po prostu. No to jest jakiś zew krwi, nie mogę z tym walczyć. Potrzebuję ciszy. Widzę tylko las i słyszę szelest liści. To moje przeznaczenie. Noce pod gołym niebem, polowanie na zwierzynę, ostrzenie pazurów o korę drzewa... Biegać o świcie do wodopoju, gonić za sarną, żyć... Nie trwonić czasu przez komputerem. Zamierzam postawić na całkowitą dzikość. Na pierwotność. Widzieliście Into The Wild? Chcę iść jeszcze krok dalej. Wyrzucić telefony, pieniądze, gitarę elektryczną i walczyć o przetrwanie, każdego dnia. Może z prawdziwymi wilkami wreszcie stworzę jakąś sforę. Spróbuję, bo w tym życiu, z ludźmi, mi nie wychodzi.

Chciałam na pożegnanie wrzucić rozdział, ale muszę dotrzymać słowa Rhan. Dlatego zaczekam do jeszcze chwilę, a potem zawyję do wschodzącego księżyca i oddam się swojemu szaleństwu.

To była kwestia czasu.

Aha. Raz na jakiś czas będę musiała powracać do cywilizacji. Będę wracać z czymś nowym, na pewno. Chyba że pewnej nocy las wygra. Albo ktoś mie znajdzie w głuszy i zamknie u czubków. Albo odstrzeli.