Wielkie, wahadłowe
drzwi zatrzasnęły się przed nią i została sama, zagryzając wargi, wpatrując się
przed siebie z niepokojem. Rozejrzała się dookoła, niemal spodziewając się
ujrzeć Renji’ego. To z nim zazwyczaj czekała na tym korytarzu, kiedy
kapitanowie gromadzili w sąsiedniej sali, podczas jednego z licznych zebrań, zostawiając
swoich poruczników na pastwę nudy. Na szczęście był ktoś, kto potrafił
urozmaicić im czekanie.
Zjawiała się na zebraniach
jako ostatnia, nie pozwalając nikomu zapomnieć o swojej łatce czarnej owcy. Wiecznie
spóźniona kapitan Jaggerjack często zaskakiwała swoją hojnością, wyciągając
spomiędzy cycków flaszeczkę sake, z której pociągała łyka na odwagę, po czym oddawała
ją w ręce poruczników. Jako, że od zawsze przyjaźniła się Matsumoto, to jej
najczęściej dostawała się butelczyna. Te dwie kobiety w zestawieniu obok siebie
były dowodem na to, że ktoś, kto rządzi wszechświatem ma poczucie humoru. Obie
łase na procenty, obie biuściaste, mogłyby uchodzić za swoje kopie, gdyby nie
to, że Rangiku z powodzeniem mogłaby własnym biustem wybić Ikari zęby, a
niebieski łeb Jaggerjack przeczył krzykliwie wszelkim podejrzeniom o
jakikolwiek stopień pokrewieństwa.
A kiedy Matsumoto
zaczęła przyprowadzać ze sobą drugą porucznik, jaką zrekrutował oddział
dziesiąty, było do przewidzenia, że ta wkrótce rozpije się wraz z nimi. Do kółka
wzajemnej alkoholowej adoracji szybko dołączyli Renji i Hisagi, chociaż oni prócz
sake starali się adorować pijące je z nimi kobiety. I tak razem regularnie
wszyscy się upijali, budząc się w najróżniejszych miejscach Seireitei, aż w
końcu przeżyli wystarczając liczbę przygód, by mocno się ze sobą zaprzyjaźnić,
a z czasem do ich paczki dołączyli też Ikkaku i Ayasegawa.
Patrząc teraz na opustoszały
korytarz i drzwi, za którymi odbywało się zebranie kapitanów w trybie pilnym,
Minako zastanawiała się, gdzie się podziały tamte czasy. Kiedy wszystko
wydawało się prostsze, a Ikari nie przyszłoby do głowy, by patrzeć na nią i
Renji’ego w podejrzliwy sposób… Tylko że jego tu teraz nie było. A ona, zamiast
ruszyć za nim, jak zrobiłaby to kiedyś, zawahała się. Kiedy była gotowa
działać, garganta już się zamknęła i teraz stoi tu sama, użalając się nad sobą
jak ostatnia…
– Co ty wyprawiasz,
Minako?!
About
time for anyone telling you all for all your deeds
– No właśnie nie wiem
– mruknęła zniechęcona, patrząc w podłogę i powstrzymując się od płaczu.
– Czyś ty
zwariowała?! – Toshiro uniósł jej podbródek, nie siląc się na delikatność. Zaskoczona
tą brutalnością Minako patrzyła w pełne poirytowania turkusowe oczy. O co mu
chodziło? Wyszedł z zebrania, tylko po to, by okazać jej wrogość? – Długo
będziesz tu sterczeć? Wszyscy na ciebie czekamy!
Piwne oczy dziewczyny
wypełniły się przerażeniem.
– Jezu. Zapomniałam…
– Że też już jesteś
kapitanem? – Toshiro pokręcił głową z niedowierzaniem. – Weź się w garść
kobieto. Myślałem, że zależy ci na czasie?
Miał rację. Kurosaki
nie ociągał się już ani sekundę dłużej. Przeprosiła za spóźnienie, ale nie
tłumaczyła się, zajmując przeznaczone dla niej miejsce, tuż obok Unohany. Nie
mogła nie zwrócić uwagi, że po jej prawej stronie znajduje się puste tatami, a
powinien być tam Kuchiki. Rozejrzała się i stwierdziła, ze prócz niego brakuje
też kapitana dwunastego oddziału. Zmarszczyła brwi, ale nie odważyła się zabrać
głosu, tym bardziej wchodzić w słowo Kyoraku, który natychmiast po jej
przybyciu natychmiast zaczął przedstawiać kapitanatowi, jak wygląda sytuacja.
– …wobec tego
chciałbym bezzwłocznie przejść do oficjalnego głosowania w tej sprawie. –
Kyoraku nieco podniósł głos, a wszystkie szepty, które miały czelność rozbrzmiewać
podczas jego przemowy, od razu ucichły. – Proszę, by rękę podnieśli ci
kapitanowie, którzy uważają, że Gotei powinno bezzwłocznie interweniować w tej
sprawie; a to oznacza zbrojne wystąpienie przeciw najeźdźcom Hueco Mundo, wśród
których znajduje się zbieg z Muken, Aizen Sosuke i wsparcie jego obecnego
króla, byłego Szóstego Espady, który, chciałbym przypomnieć, przez ostatnie miesiące
współpracował z nami w misji zwiadowczej w świecie ludzi…
– A jeszcze wcześniej
współpracował z wymienionym zbiegiem, Aizenem – wtrąciła Sui-Feng, znosząc
dzielnie gromiące ją spojrzenie wszechkapitana. – To ja bym z kolei chciała
przypomnieć.
– Och, daj spokój –
żachnął się Kensei. – Akurat on jeden z całej tej bandy espadowych popaprańców,
miał serdecznie w dupie Aizena i jego rozkazy.
– Co tylko
potwierdza, że on nie wie, co znaczy lojalność i nikt nam nie obieca, że
pewnego dnia nie zwróci się przeciwko nam, mimo, że mu teraz pomożemy – nie
ustępowała Sui-Feng.
– Przypominam, że w
rękach wroga jest jedna z naszych kapitan, jakbyś nie zauważyła, że brakuje
tutaj Jaggerjack, Sui – głos zabrał Toshiro, mierząc kapitan drugiego oddziału
lodowatym spojrzeniem.
– Dla mnie to osobiście
nie jest żaden argument – podchwycił Rojuro. – Słyszałem, że niedawno
przesłuchiwała ją rada, a potem nagle znikła i ona, i Aizen… – Rojuro popatrzył
na swoje paznokcie, po czym zaczął je polerować, pocierając nimi o swoje haori.
– Delikatnie jak dla mnie podejrzana sprawa… No i to jej nazwisko. Mówi samo za
siebie. Pomagać jej, to jak pomagać Espadzie…
– Serio, Roj? Po tym
wszystkim, co sami przeżyliśmy, chcesz zostawić kogoś na pastwę Aizena?
Myślałem, że czegoś cie to nauczyło, ale najwidoczniej stałeś się nielojalnym
dup… – zaczął się bulwersować Kensei, ale nie dane mu było dokończyć.
– DOŚĆ! – zagrzmiał
Kyoraku, rozglądając się ze złością po kapitanach.
No
sign the roaring thunder stopped in cold to read
Rzadko widywali go
rozgniewanego, bo Shunsui z zasady nie tracił nad sobą panowania, co tylko
podkreśliło teraz powagę sytuacji.
– Niepotrzebne są nam
teraz te czcze dyskusje! Nakreśliłem jasno, jak wygląda nasze położeni, każdy
ma prawo wyrazić swoje zdanie poprzez podniesienie lub nie podniesienie ręki! Nie
mamy teraz czasu na te słowne przepychanki!
No
time!
Zapadła cisza.
Kyoraku odczekał sekundę, upewniając się, że nikomu nie wpadnie do głowy
kontynuowanie sprzeczki, po czym wskazał ręką na pierwszą, siedzącą z brzegu
kapitan drugiego oddziału. Sui-Feng pokręciła przecząco głową i nie podniosła
ręki. Kapitan oddziału trzeciego wziął z niej przykład, a Kyoraku skierował
wzrok na Unohanę.
– Wiesz, co odpowiem,
Wszechkapitanie – zaczęła. Miała bardzo zmartwioną minę. – Zawsze opowiem się
za mniejszą stratą w ludziach. Dopóki możemy uniknąć rozlewu krwi, zróbmy to.
Stracimy jednego Shinigami, a jeśli ruszymy na wojnę, straty na pewno będą
większe – zawiesiła głos i spuściła wzrok. – Jestem przeciwna tej ekspedycji…
– A ja nie! – wyrwała
się Minako, jako pierwsza podnosząc rękę najwyżej, jak mogła. – To znaczy,
jestem za tym, żebyśmy jak najszybciej ruszyli do piaskownicy… Do Hueco Mundo
znaczy – rozejrzała się speszona po poważnych minach kapitanów – no i ten,
żebyśmy ruszyli i pomogli, i…
– Rozumiemy –
przerwał jej wywód Kyoraku i posłał jej łagodny uśmiech dobrotliwego wujka, po
czym spojrzał na puste miejsce obok niej, najwidoczniej nie zamierzając
zignorować nieobecności Byakuyi. – Kapitan szóstego oddziału nie odpowiedział
na wezwanie. Jego porucznik dopuścił się samowolki i już jest w Hueco Mundo,
więc z tych oczywistych przyczyn nie mógł go zastąpić. O karze zadecyduje
kapitan Kuchiki, o ile się znajdzie. – Na twarzy wszechkapitana malowało się
niezadowolenie.
Kontynuowano
głosowanie. Komamura po zastanowieniu dźwignął łapę. Oddziału ósmego nikt nie
reprezentował. Kensei podniósł rękę, mrucząc pod nosem coś o tchórzach, którzy
porzucają towarzyszy w potrzebie. Toshiro też uniósł dłoń, chociaż nie za
wysoko, za to Kenpachi prawie podrapał łapskiem sufit, a szeroki uśmiech na
jego twarzy mówił sam za siebie – Zaraki nie mógł się doczekać krwawej jatki,
na którą miał nadzieję.
– Niestety nikt z oddziału
dwunastego nie odważył się wystąpić w imieniu kapitana Kurotsuchiego…
Drzwi do Sali właśnie
w tym momencie otworzyły się szeroko, uderzając skrzydłami o ściany.
– Sekundeczkę –
rozbrzmiał głos z jaskrawego światła, które wypełniło przestrzeń między nimi.
Widać było jedynie zarys postaci i dwie ręce, oparte na drzwiach. – Zgłaszam
się na ochotnika! Zastąpię Mayuri’ego, tak jak i on mnie zastępuje…
Get
mine and make no excuses, waste of precious breath
Wszyscy z
rozdziawionymi ustami patrzyli na nowoprzybyłego, który teatralnie wzruszył
ramionami.
– No co. Myślę, że
poradzę sobie z rolą kapitana dwunastego oddziału i nie twierdzę tak
bezpodstawnie. – Spod kapelusza błysnął w uśmiechu rząd białych zębów. – Ba,
nawet z przyjemnością otworzę dla was gargantę. Czy to oświadczenie wystarczy,
czy mam jeszcze podnieść rękę?
– Wystarczy, Urahara,
dziękuję, że zdecydowałeś się wrócić z banicji akurat teraz. – Kyoraku bardzo
starał się zachować powagę, ale gołym okiem widać było, że mu ciężko.
– Tak sobie
pomyślałem, że spróbuję, pod nowymi rządami i w ogóle. – W dłoni Kisuke pojawił
się wachlarz, którym sklepikarz, a były kapitan dwunastki, zaczął się
wachlować, zajmując miejsce zostawione dla Mayuri’ego, po czym spojrzał w lewo,
na Ukitake. – Przepraszam, Jushiro, chyba ci się wtryniłem w kolejkę, ale
proszę, już możesz…
– Niestety popieram zdanie
kapitan Unohany – odrzekł Ukitake, nie komentując nagłego pojawienia się
niezaproszonego gościa. – Nie powinniśmy narażać oddziałów.
– Rozumiem. Wszystko
więc jasne – oświadczył Kyoraku. – Powiedzmy, że sam się wstrzymam od głosu. I
tak czeka nas potyczka w Hueco Mundo – ogłosił, nie bez satysfakcji i wstał. –
Chciałbym teraz wyznaczyć kapitanów, którzy zbiorą swoich ludzi i ruszą do
walki oraz tych, których poproszę o pozostanie w kwaterze głównej, by strzec
Seireitei.
Rozległo się zbiorowe
mruczenie wyrażające zarówno aprobatę, jak i niezadowolenie i kapitanowie
zostali podzieleni. Oddział drugi, trzeci, siódmy i trzynasty miał zostać, a
czwórka, piątka, dziewiątka, dziesiątka, jedenastka i dwunastka, zostały
oddelegowane na misję do Hueco Mundo. Kyoraku podzielił ich dość sprawiedliwie,
zgodnie z czterema głosami na nie, zostawił w Seireitei cztery odziały, resztę
wysłał w tren, chociaż zapobiegliwie dokonał odpowiedniej rotacji, nakazując
uczestnictwo w misji oddziałowi medycznemu.
– Ogłaszam zbiórkę za
piętnaście minut! Weźcie swoich zaufanych ludzi i widzimy się pod kwaterą za
dokładnie kwadrans!
No
time!
Kapitanowie ruszyli
do wyjścia, jedni szybciej, inni wolniej. Okazało się, że w czasie trwania
zebrania spora część poruczników dotarła na swoje tradycyjne pozycje, by
warować i podsłuchiwać pod drzwiami Sali Obrad. Minako dość dziwnie czuła się
po drugiej stronie tego zamieszania, ale prawdziwy dyskomfort poczuła dopiero
wtedy, gdy wpadła na Rangiku.
– Wytłumaczycie mi – Matsumoto,
podpierając się pod biodra, patrzyła groźnie raz na Kurosaki, raz na Hitsugayę,
który ku swemu nieszczęściu również się na nią napatoczył – dlaczego, holender
jasna, ja nie wiem o niczym, co tu się wyprawia?!
Toshiro i Minako
wymienili zbolałe spojrzenia. Żadnemu z nich nie marzyła się teraz zjebka od
Matsumoto.
– To twoja porucznik,
wytłumacz jej to. – Minako próbowała się wykpić i dać nogę, ale Tosiek złapał
ją za ramię i zatrzymał.
– To twoja
przyjaciółka – warknął. – Wytłumacz jej to, po babsku.
Minako westchnęła i
odważyła się wreszcie spojrzeć jej w oczy.
– Po drodze, dobrze,
Rangiku? Ikari jest w niebezpieczeństwie. Im szybciej…
– Rozumiem. –
Matsumoto złapała ich oboje za ramiona i odwróciła w stronę wyjścia. – Więc
jazda stąd. Wezwijcie swoich ludzi, czy co tam robią kapitany i robimy stąd
wypad.
Kyoraku nie rzucał
słów na wiatr. Po upłynięciu dokładnie odmierzonych piętnastu minut, rozejrzał
się po zebranych Shinigami i skinął Uraharze głową.
– Kisuke, czyń
honory, jeśli łaska.
Urahara ochoczo wziął
się do roboty i po chwili przez dziedziniec rozciągała się sporych gabarytów garganta,
którą z jednej strony podpierał sklepikarz, z drugiej jego wierna zanpakuto,
Benihime.
– Jak długo możesz ją
utrzymać? – zapytał Shunsui.
– Pewno się przekonamy.
Ale nie chciałbym wbić do Hueco Mundo ze śladową ilością reiatsu, więc się
pospieszcie.
Pierwsi do garganty
wskoczyli Madarame i Yumichika. I oni pierwsi polegli.
– Niespodzianka,
skurwysyny.
Santa Teresa i Fornicaras
zalśniły w blasku sztucznego słońca i wdarły się w ciała dwójki przyjaciół,
którzy całe życie walczyli ramię w ramię i teraz ramię w ramię mieli umrzeć.
The
sun shines on everyone, everyone love yourself to death
Nnoitrze trafił się Ikkaku.
Piąty Espada nabił go na swoje monstrualne zanpakuto i z sadystycznym uśmiechem
na szerokich ustach szarpnął za rękojeść, rozpruwając mężczyznę. Z ust Ikkaku
potoczyła się krew, jego oczy gasły w zastraszającym tempie. Padł na piach
niemal w dwóch kawałkach, już martwy.
Yumichika umierał
dłużej, patrząc na śmierć przyjaciela i nie mogąc wydusić ani słowa. Rzęził,
nabity na ostrze Szayela, które przeszyło jego krtań i przeszło na wylot
gardła. Dławił się własną krwią, osuwając się na kolana pod pełnym
zaciekawienia okiem Ósmego Espady, dopóki nie skonał.
– Uwielbiam takie
szybkie rozgrywki. – Szayel uśmiechał się radośnie, wyszarpując katanę. – Kto
następny?
Odwrócił się akurat
na czas, by unieść gardę i sparować cios Kazeshini, które ze świstem wyfrunęło
z garganty w formie sierpa. Hisagi, który pojawił się zaraz za nim, szarpnął za
łańcuch, łapiąc zanpakuto w dłoń. Przed ciosem Santa Teresy osłonił go Kensei,
pojawiając się nagle za jego plecami. Czyjaś ręka wychynęła z czeluści
garganty, zaciskając się na gardle stojącego zbyt blisko Gilgi. W ciemności
błysnęło złowrogo oko Zarakiego.
– Ty kurwo. Chyba już
raz cię zabiłem, a ty masz czelność… – Dopiero teraz zauważył leżące na ziemi
ciała. Nnoitra skorzystał z okazji i wyślizgnął się z jego uścisku, porywając z
ziemi zanpakuto. Odskoczył, oceniając sytuację. Z garganty wychodziło coraz
więcej Shinigami. Szayel walczył z dwoma naraz, odciągając ich od towarzyszy.
Nnoitra postanowił zrobić to samo. Kenpachi rzucił się za nim z wściekłym
rykiem.
So
you gotta fire up, you gotta let go
Kiedy Minako zjawia
się na pustyni, miała wrażenie, że trafiła w sam środek piekła. Zewsząd
schodzili się Puści, najróżniejszych rang, atakując Shinigami. Jeden z nich
natychmiast ruszył na nią. Zrobiła unik, dobywając katany, cięła na odlew,
pozbywając się Pustego, ale jego miejsce natychmiast zajął kolejny. Jego też
pokonała. Ktoś złapał ją za ramię, panika wzięła górę i niemal obcięła Toshiro
dłoń.
– Jezu! Prawie cię…
Nie strasz mnie tak więcej!
Dopiero po chwili
spostrzegła, że na bieli haori rozkwita coraz większy kwiat krwi, a Toshiro
jest bledszy niż zwykle. Krzyknęła, łapiąc go w ramiona.
– Nic mi nie jest…
Nic mi nie jest… – mamrotał Toshiro, jego usta siniały. Otoczył ich krąg
Pustych, Minako próbowała się podnieść, ale nogi odmawiały jej posłuszeństwa.
Zaczęła się godzić ze śmiercią, ale ta nie nastąpiła. Otworzyła oczy i ujrzała
wirującego wokół Zabimaru.
– Renji…
Silna ręka porucznika
postawiła ją na nogi, odciągała od ciała Toshiro.
– Już mu nie
pomożesz.
Szlochała, ściskając
oburącz katanę. Przedzierali się przez Pustych, walcząc plecami do siebie.
Minako wymierzała ciosy na oślep, niemal nic nie widząc przez łzy.
– Ikari… A Ikari?
– Nie żyje.
You
gotta face up
Jej serce spowiła
pustka i apatia. Opuściła broń. Walka nie miała sensu. Nie miała dla kogo
walczyć. Obserwowała jak najbliższy z Pustych rozwiera ogromne szczęki, żeby ją
pożreć. Renji zniknął otoczony całą ich zgrają. Nie miała zamiaru obserwować,
jak jego też traci, ale nagle Pusty przed nią pękł na pół, rozerwany na strzępy
przez czarne pazury. Jego truchło rozpadło się na boki, odsłaniając królewski
majestat.
Z twarzy Grimmjowa
emanowała furia. Ściskał w ręku Panterę, ale chyba o niej zapomniał,
rozszarpując wrogów jedną łapą. Ledwo dostrzegł Minako. Kobaltowe oczy omiatały
pole walki.
– To moja armia –
warczał, rozglądając się dookoła. – To moja
arrrrmia!
Jego ryk potoczył się
po pustyni, a ci Puści, do których dotarł, nagle zamarli, zwracając się w jego
stronę.
you
gotta get yours
Grimmjow wskazał
pazurem wysoką, łyżkowatą postać, a Puści ruszyli w jej kierunku. Śmiech
Szóstego Espady, szaleńczy i przeraźliwie zimny, zabrzmiał w uszach wszystkich
i na zawsze zapadł w ich pamięć jako ostatni dźwięk, jaki wydał z siebie Jaegerjaquez.
Minako więcej go nie zobaczyła, jeśli nie liczyć widoku ściętej głowy króla, na
jaki miała nieszczęście natknąć się już po bitwie. Zapamiętała go tak, jak po
raz ostatni go widziała, na wpół obłąkanego pragnieniem destrukcji, które
wreszcie go pochłonęło, gdy uwalniał Panterę, rzucając się w wir walki.
You
never know the top till you get too low
Minako gdzie nie
spojrzała, tam widziała ciała. Wydawało jej się, że widzi też takie o
czerwonych włosach, ale zabrakło jej odwagi, by się przyjrzeć. Wolała nie
wiedzieć. Wolałaby, żeby głosowanie tak się nie potoczyło, wolałaby nigdy tu
nie przychodzić. Wolałaby…
Ruszyła przed siebie,
ogarnięta rozpaczą. Byle dalej, dalej od tego zgiełku, nieporozumienia, bólu i strat.
Zanpakuto wypadło z jej ręki. Każdy krok wymagał coraz więcej wysiłku, ale nie
poddawała się, szła, uciekała, dezertowała, patrząc w dół, w piasek, na swoje
stopy, udając, że będzie dobrze.
Ktoś stanął na jej
drodze. Ktoś nie za duży, zadzierający głowę, by na nią patrzeć wielkimi,
bladymi oczami, które zaczęły zmieniać barwę, aż stały się łudząco podobne do
jej oczu. Chłopiec uśmiechał się do niej smutno, wyciągając rękę.
Skonsternowana, już miała ją uścisnął, ale zobaczyła, że na ramieniu chłopca
spoczywa męska dłoń. Podniosła oczy na tego, który stał za nim.
A
son of a…
Tego było dla niej
zbyt wiele. Straciła resztki sił. Wszystkie światła zgasły.
________________
The End.
I'm so
sorry!
