5. KOBALTOWE SPOJRZENIA: Dance with the devil.

WSZYSCY TRZYMAMY KCIUKI ZA HISZPANIE! ESPADA GOLA!
edit: czemu.... czemu zawsze musza dostac w dupe...
          ______________________

 GRIMM: Wilczy się chciała pochwalić, że dostała zlecenie, bo jej pykła fota i się upija z tego powodu porterami...

WILCZY: Zamknij ryja, Szósty Zasrańcu.

GRIMM: Tch. A chcesz zobaczyć jak twój aparat wyfruwa przez okno i rozbija się o chodnik?

WILCZY: To byle chodnik jest lepszy w destrukcji niż ty, wasza wysokość? ... Ey... Ey?! Ey, no co ty, kurwa?! Zostaw te okno! ZOSTAW MOJEGO GRATA CANONA!
_____________________

Nie było jeszcze późno i obydwojgu nie chciało się spać. Szybko pochłonęła ich rozmowa na błahe tematy. Kiedy już wymienili się informacjami (i nieco przyodziali)  o tym, co działo się w jakim świecie, Toshiro zapragnął dowiedzieć się, jak działa telewizja. Minako wręczyła mu pilota, zarzuciła całe łóżko przekąskami i wpakowała się pod kołdrę. Opierając głowę na jego ramieniu, tłumaczyła mu co to są kanały i jak należy je zmieniać, a Hitsugaya słuchał jej w pełnym skupieniu, jakby od tej wiedzy zależały dalsze losy świata.

– Czyli jak nacisnę tu – dotknął delikatnie strzałki wskazującej w prawą stronę – to stanie się… Och!

Udało mu się przełączyć na Eurosport i zaczął intensywnie wpatrywać się w obraz, gdzie snookerzysta raz za razem wbijał bile do luz, dopóki vice kapitan nie odebrała mu insygnium władzy i nie przełączyła na Axn Spin.

– No? To co to za rozkazy od generała? – Minako poruszyła w końcu nurtujący ją temat, otwierając czekoladowe dropsy, które Toushiro natychmiast jej zabrał.

– Dostajemy dziwne raporty od Shinigami rezydujących w Tokio. – Wrzucił sobie garść draży do buzi i oddał Kurosaki torebkę. – Ich radary świrują, pokazując obecność Pustych o silnej energii… Ale kiedy przybywają na miejsce, niczego nie znajdują. A radary nie milkną. Może to zakłócenia energii, spowodowane ekstra wzmożoną aktywnością Hollowów. Ale Kyoraku uważa, że coś się święci.

Minako nie spodobała się marsowa mina, jaka pojawiła się na twarzy Toshiro.

– Jest coś jeszcze, prawda?

Easy to find what's wrong

Hitsugaya skinął głową.

– W Radzie podobno coraz częściej powtarza się opinia, że to Jaggerjack ściąga na nas kłopoty. I że powinniśmy odesłać ją tam, gdzie jej miejsce.

Zerknął na porucznik, gdyż cisza, która nastała po jego słowach, znacząco się przedłużyła. Minako patrzyła na niego ze złością.

– To znaczy dokąd?

– No, to chyba jasne.

– Do Hueco Mundo?!

– Odkąd rozeszła się wieść, z kim łączą ją więzy krwi, wszystkim wydaje się to oczywiste.

– Ona i Grimmjow nie są…

– Nie wszyscy chcą w to wierzyć. Zwłaszcza ci, co jej nie znoszą, a dobrze wiesz, że Ikari niejednemu zalazła za skórę. Teraz mają pretekst. Gotei ma dość jej wybryków. Pojawiają się głosy, że trzeba oddać ją Espadzie, skoro ten tak się o nią upomina. To sprowadziłoby pokój, a przecież jako Shinigami mamy obowiązek o ten pokój dbać.

– Ty… Ty chyba tak nie myślisz?!

– To co ja sądzę na ten temat, nie ma żadnego znaczenia, dopóki większość sądzi, że trzeba Szóstemu obiecać Hagane, żeby dał nam żyć.

– Dla mnie ma znaczenie!

– Nikt nie chce kolejnej wojny. To byłaby dobra ugoda, nie sądzisz? Jedna Shinigami. W zamian za porządek. Bez kolejnego rozlewu krwi.

– Nie wierzę, że tak…

– Słusznie. Bo to ja podsunąłem generałowi pomysł, żeby Ikari była jedną z tych Shinigami, którzy mają zacząć infiltrować szkoły w Tokio. Jeśli jeszcze na jakiś czas zniknie z oczu Społeczności Dusz…

– Och! – Minako zrozumiała, na czym ma polegać ten plan. – Do tej pory powinna… Hm. Poprawić swoje relacje z Grimmem?

Hitsugaya przytaknął.

– Przynajmniej na tyle, żeby ten świr przestał zalewać świat powodzią Hollowów.

– Pięknie – podsumowała Minako. – Coś mi mówi, że to będzie ta trudniejsza część zadania.

Kapitan znów się z nią zgodził.

– Kyoraku dał nam pełną swobodę działania. – Wyciągnął coś ze swojego kimona i podał Minako. – Możemy zacząć od tego.

– Czy to jest…?

– Pozwoliłem sobie sprawdzić treść. Ze względów bezpieczeństwa, oczywiście. A przede mną chyba czytał Ichigo…

Niebieska koperta była już w nieco sfatygowanym stanie. Minako się nie dziwiła, bo ją też aż skręcało z ciekawości. A więc odpisał…? Nie, tego jej wyobraźnia nie ogarniała. Co ta cholera mogła tu nawypisywać? Sam fakt, że ktoś jego pokroju umiał posługiwać się przyborami piśmienniczym, budził jej szczery podziw. Mimo wszystko, mogliby się nieco ostrożniej obchodzić z przesyłką, bo kondycja koperty mogła wskazywać na to, że już połowa Gotei wiedziała, o czym koresponduje Espada i oficerska elita Soul Society.

Harder to find what's right

Zanim jednak przeczytała choćby pierwsze zdanie, usłyszała, że ktoś, kto rozbijał się od jakiegoś czasu po korytarzu, szarpie za klamkę, upuszcza klucze pod ich drzwiami, a potem głośno klnie i stara się trafić w dziurkę od kluczka. Długo się stara, dobierając do zestawu słów „Guuupi zzzamek” coraz bardziej twórcze rymy.

– Kto to?

– No, tylko Ikari ma drugi komplet kluczy.

– Trzeba było zostawić klucz w drzwiach…

Po chwili rozległ się wreszcie szczęk otwieranych drzwi, które oczywiście z rozmachem uderzyły o ścianę, pod ciężarem opierającej się o nie Ikari.

– Sooo, kurwaaa! Nie sssoziewałaś się mie tak szeźnie!

Hagane wtoczyła się do pokoju, ale natychmiast cofnęła się dwa pijackie kroki i ostatecznie zakotwiczyła w progu. Futryna, której chwyciła się mocno, posłużyła za wspomaganie przy ambitnej próbie zachowania postawy pionowej. Rozkojarzony wzrok wbiła w łóżko, marszcząc mocno brwi i chrząkając z zastanowieniem.

– O ­– przemówiła. – So to, Białasssek? A… sso ty tu, kuźwa, obisz?

– Kapitan Hitsugaya – zdenerwował się tradycyjnie Toushirou, poprawiając rozchełstane kosode, które (wraz z brudną od czekolady buzią) niweczyło cały czar powagi i srogości, jaki próbował roztoczyć wokół siebie. – Miałem nadzieję, że będziesz w stanie wysłuchać… i zrozumieć… rozkazy, które…

Ikari uniosła palec, sygnalizując, że znów pragnie coś powiedzieć, więc kapitan przerwał uprzejmie, patrząc na nią z pełnym politowania oczekiwaniem.

– Jebać rozkazy! – zakrzyknęła zawzięcie Hagane.

– Bardzo odpowiedzialne hasło, jak na kadrę dowódczą Gotei…

– JEBAĆ GOTEI! – Kapitan deklamowała swoje nowe motto z coraz większym zaangażowaniem.

Hitsugaya pokręcił bezradnie głową.

– Powinni tu przysłać zamiast nas kogoś ze stoickim spokojem… Może Byakuyę albo…

– JEBAĆ BYAKUYĘ! – Ikari z przejęcia puściła framugę, potoczyła się kilka kroków naprzód (wyglądało to tak, jakby szła z górki, bo grawitacja definitywnie się o nią upominała) i wylądowała w poprzek łóżka. – Jebać sałe Sssre…retei!

W tym momencie drzwi wejściowe znowu uderzyły o ścianę i do apartamentu wbiegła zdyszana Matsumoto. Ona również najpierw zatrzymała się w progu, a kiedy dotarło do niej, co widzi, natychmiast zasłoniła oczy jedną ręką.

– Nie patrzę, nie patrzę! – zakrzyknęła, ale przez jej palce wyjrzało jedno, niebieskie oko, gdy podnosiła Ikari za kołnierz.

– Jebać Espadę!

– Tak, tak, już mówiłaś… – Matsumoto poklepała ją po głowie. – Uciekła mi! – poskarżyła się, przepraszającym tonem. – Już ją zabieram i spadamy.

– Niiidzie niiie iiidę!

– Ależ oczywiście, że idziesz. – Wrzuciła sobie wierzgającą kapitan na plecy i posłała całusa do Minako i Toshiro. – Dobranoc gołąbeczki. Nie przeszkadzajcie sobie.

Kiedy wybiegła, jeszcze przez jakiś czas z korytarza dochodziło ich echo, głoszące co lub kogo jeszcze Jaggerjack ma w głębokim poważaniu.

Here I stand

Jeszcze nie teraz.

Na przemian warczał cicho i zgrzytał zębami, śledząc pijane reiatsu.

Mógł ją capnąć i nawet by o tym nie wiedziała, w takim była stanie. Ale co to by była za przyjemność? Chciał widzieć w jej oczach świadomość, że przegrała. Już się tyle naczekał, że nie zbawi go jeszcze kilka godzin, których Ikari potrzebowała, aby wytrzeźwieć. Chociaż kosztowało go to sporo wysiłku, żeby nie wykorzystać sytuacji i nie zgarnąć rozrabiającej kapitan, która nie była w formie, żeby stawiać opór. Prosty plan mógł być najlepszym z planów i być może nie musiałby się wówczas posuwać do sztuczek, które zdradził, a jednocześnie odradził mu kapelusznik, ale jak każdy prosty plan ten też miał swój słaby punkt.

Otóż Grimmjow był tak wściekły, że najprawdopodobniej skręciłby jej przypadkiem kark, gdyby tylko ją teraz dorwał.

Helpless and left for dead

No bo co ona sobie wyobrażała, szlajając się w po Kalifornii kompletnie zalana. Diabli wiedzą, co już to zdążyła nawywijać. Zdawało się, że przybył w samą porę, bo Hagane była najwyraźniej na najlepszej drodze, żeby się skuć na amen, nie mówiąc o innych okolicznościach, na jakie narażały się lekkomyślne, zawiane dziewczyny. Nie mógł pozwolić tak szybko wykitować swojej najlepszej od lat rozrywce, która jeszcze nie zdążyła go porządnie zadowolić.

Przez chwilę stał jeszcze, próbując ochłonąć i wpatrując się w wiszącą na drzwiach mosiężną szóstkę.

Tch. Cóż za ironia.

Kiedy odgłosy za drzwiami ucichły, naciągnął kaptur na twarz i oddalił się nieznacznie.  Nie za daleko, tak żeby móc szybko interweniować w razie potrzeby. Chociaż wątpił, żeby musiał się dzisiaj jeszcze wysilać. Ukrywał własną moc duchową, a skoro nie spodziewali się ataku, nie wzmogą też ochrony. Zresztą jeśli chcieli ją chronić, wybrali naprawdę słabą kryjówkę. Reiatsu Jaggerjack krzyczało do niego już od obrzeży miasta.

A przecież to nie przed nim powinni ją strzec ci kretyni.

Nie uganiał się za Stalową tylko dlatego, że zawsze musiał dostać, czego chciał. Nie tylko po to, żeby odpłacić jej, że śmiała urazić jego dumę.

Coś się szykowało. Od dawna nawiedzało go to przeczucie. Instynkt ostrzegał go coraz natarczywiej. A teraz wracały znajome zapachy. Czerwony napis w jego głowie jarzył się coraz intensywniej.

NIEBEZPIECZEŃSTWO.

Dlatego tak świrował. Robiło się groźnie, ot co, a ponieważ niebezpieczeństwo zdawało się grozić jej to tak, jakby grożono jemu. Za bardzo już dał się wkręcić w te ich relacje… Za mocno polegał na swojej teorii. Bo co za różnica, czy chcieli dorwać jego czy kogoś, kto bardzo go przypomina? Tak bardzo, że już na dobre uwierzył w tą swoją alternatywną teorię. Ostatecznie jakie to ma znaczenie, do kogo będą należeć zbroczone krwią włosy, skoro będą niebieskie. Zbroczone krwią, a może raczej… spalone.

To sugerowała wiadomość, jaką mu pozostawiono.

Nie ulegało wątpliwości, że korespondowanie z Espadą zrobiła się ostatnio popularne. Oprócz „miłosnego” liściku, który wysłała mu ryża, dostał jeszcze jedną przesyłkę. Powiedział Truskawie, że zgubił się w Hueco Mundo, ale to nie do końca była prawda. Błądził po pustyni, bo wyczuł energię, która od dawna nie powinna istnieć. Nie była silna, ale zauważalna. Ale chociaż zajrzał pod każde ziarenko piasku, nie znalazł nikogo. Ale znalazł TO.

Paczkę. A w niej jedną gałkę oczną. Jadowicie zieloną. Kiedy ją zmiażdżył, nie wiedział tylko czy to groźba czy przestroga.

I can show you that

Las Noches płonęło.

Wreszcie zrobiło się tu gorąco jak w piekle.

Na najwyższej z wież ustawiono ogromny stos, do którego przywiązano ofiarę, której długie…

Chabrowe włosy… i…

Jej twarz spływała krwią. Wżynał się w nią łańcuch, którym była spętana, a…

Zamiast cyjanu, z jej lewego oczodołu wyzierała teraz pustka. I ta cholerna czerwień, która pomału zajmowała cały obraz. Zanim jednak pochłonęła wszystko, rozpoznał kto stoi obok niej.

On też nie miał lewego oka.

To posłużyło za wystarczającą motywację do tego, żeby zgodzić się na wszystko, co wymyśli Truskawa, byle tylko dowiedzieć się, gdzie ona jest. Ale kiedy wytrzeźwiał, ten ryży przygłup nabrał wody w usta i chciał go zmusić do podpisania jakiegoś świństwa. I wtedy przypomniał sobie, że przecież zawarł już jeden pakt. Spojrzał na Zastępczego z pogardą i podniósł słuchawkę z taką siłą, że prawie wyrwał ze ściany cały aparat.

– Heeeloł?

– Ja ci, kurwa, zrobię heloł.

– Halo? Kto mówi?

– Ja ci, kurwa, dam, kto mówi, pederasto.

– Aaa, to ty! – Głos znów się rozpogodził. – Po co dzwonisz?

– Co ty sobie w chuja ze mną lecisz?

– Nie, a o co chodzi?

– To ja się, kurwa, pytam, o co chodzi! Wycofałem Pustych, a swojego towaru dalej nie dostałem! Mamy umowę, czy nie?!

– Myślałem, że jest nieaktualna, odkąd mnie okradłeś.

Cisza.

– Niczego nie ukradłem. To była… pożyczka.

– Taak? A jak zamierasz mi to zwrócić?

– Odpracuję.

– W takim razie – zapraszam.

– Odpracuję, jak wywiążesz się z układu.

– Zastępczy ci nic nie powiedział?

– Podsuwa mi pod pysk następny cyrograf! Ja was pierdolę, Shinigami! Nie mam zamiaru się więcej układać z takimi…

– Już, już, spokojnie. To, na co byś się zgodził, wyszłoby ci na dobre. Tylko musiałbyś jeszcze trochę się wstrzymać.

– Czy ja się, kurwa mać, jąkam? Nie mam czasu! Gadaj co wiesz i mnie nie wkurwiaj albo zakładajcie sobie fabrykę Shinigamów, bo nie wydolicie, tak was urządzę, frajerzy.

– I po co te nerwy? Obiecałem, że ci ją wystawię, jeśli inne metody…

– W dupę z waszymi pierdolonymi metodami!

I can see right through

Westchnięcie.

– Dobra. No to słuchaj. Dzisiaj popołudniu zjawi się tam dwóch Shinigami. Doprowadzą cię do niej, jeśli będziesz ich dyskretnie śledził.

– Si. Co dalej?

– Nie jestem pewny, czy zrozumiałeś. Wiesz co to znaczy „dyskretnie”?

– Que?! Jebać to! Jak mi teraz ze słownikiem wyskoczysz, to ci tam przyjdę, ale bynajmniej nie po to, by ci pozamiatać chałupę…

– Masz ochotę posłuchać puenty?

Zgrzytanie zębami.

– Nie wystawiaj dłużej na próbę mojej nadszarpniętej cierpliwości, ostrzegam.

– Powiem ci coś, o czym chyba nikt nie wie. Może ktoś się domyśla. Może komuś powiedziała. Nie wiem. To stara sprawa.

– No?

– Ta sztuczka ci się spodoba. Ale upraszam cię… Nie korzystaj z niej, jeśli NAPRAWDĘ nie będziesz musiał.

– Gadaj, bo przysięgam…

– Ona nigdy nie jest sama.

– A co to, kurwa twoja jebana mać, za rebus?!

– Taki, kochanieńki, że nawet jeżeli nie dojdziesz do porozumienia z NIĄ, to na pewno dogadasz się z NIM. Ma na imię Kirai*. Od dawna pogrążony jest w głębokim śnie, ale… Zapewne obudzi się na rozkaz króla.

Na połączeniu zapanowały trzaski. W chwilę potem przedarł się przez nie triumfalny, nieopanowany śmiech.

– Zrozumiałem. Dzięki za cynk.

Idę po ciebie. Wreszcie po ciebie idę…

Hold on
Hold on

Śledzenie małego kapitana i tej Cycadelli – bo to oni zjawili się tego dnia u Ichigo, który wręczył im jego list do przekazania – było dziecinnie proste.

Trochę zamieszania zrobiło się na lotnisku. Espada postanowił wybrać się tam w zastępczym ciele, żeby załatwić z tymi głupimi ludźmi wszystko jak należy. Jego maska nie wzbudzała w tym mieście szczególnego zainteresowania. Nie w tym kolorowym tłumie dziwaków, gdzie wśród szarych, poważnych biznesmanów raz po raz przemykały kobiety czy mężczyźni ubrani w najdziwniejsze, barwne stroje, na których głowach kołysały się wieże fryzur lub kapelusze tak wspaniałe, że ten pieprzony Urahara mógłby popaść w depresję.

Ale baba, do której wszyscy podchodzili, żeby nabyć jakieś papierowe gówno, uciśnięta była w jednolitą, beżową garsonkę, w jakich paradowała cała żeńska obsługa lotniska. I nie mogła zrozumieć, kiedy mówił do niej, że chce to samo co te głupie Shinigamy. Boże, czy ona naprawdę nie wiedziała, co to są Shinigamy? Co za średniowiecze. Miał ochotę wyrwać z kablami to coś, co wypluwało kartonowe świstki i po prostu wytrząsnąć z tego dziadostwa kwitek dla siebie, ale wziął głęboki oddech…

Jeden.

Drugi.

Piętnasty.

I spróbował jej to grzecznie wytłumaczyć.

– Taki gówniarz. – Trzymając rękę na wysokości swojego brzucha starał się zobrazować jak duży. – I taka pinda. – Tym razem posłużył się oboma rękami, by opisać klatkę piersiową Matsumoto. – Aaa? Zaczaiła? No. To chcę to samo, co ta hołota.

W końcu dostał to coś, co głupia pizda nazwała „biletem” i ruszył dalej zdobyć kolejne punkty w rozgrywce Espada kontra służby lotniskowe.

Zatrzymał się na następnej stacji jaką była bramka. Tym razem poszło mu gorzej. Spojrzał podejrzliwie na gościa, który kazał mu ściągnąć buty, ale spoko, nie byłoby sprawy. Ale Panterę? Miał im oddać PANTERĘ? Tego nie mógł przecież zrobić. A oni nalegali, a nawet próbowali mu ją odebrać siłą! Pojebani! Że niby „Anata wa katana de hikōki o nyūryoku suru koto wa dekimasen”! Broni białej absolutnie nie można wnosić na pokład! Jeszcze zbiegło się paru typów w policyjnych dresach, którzy chyba mieli go zatrzymać. Grimmjow nigdy się tego nie dowiedział, bo w tym momencie przypomniało mu się, że jest w posiadaniu czegoś tak zajebistego jak Sonido i zanim ktokolwiek się zorientował, zniknął z oczu całej tej szajce antyzanpakutowej.

Podróż spędził w dziwnym miejscu, w którym rezydowały same bagaże. Nie chciał ryzykować, że ściągnie na siebie uwagę tej dwójki. Ukryć reiatsu nie było problemu. Ale z twarzą było już gorzej. Nawet gdyby opierdolił się jak mumia jakimś szalikiem, to zostawały jeszcze błękitne kłaki. A mumia w czapce baseballowej to chyba już za duże przegięcie. Ale było mu tu całkiem wygodnie. Dwa razy zjawili się chłopcy pokładowi i dwa razy Grimmjow musiał fatygować swoje pięści, żeby uciszyć ich „Nie wolno, nie wolno, nie wolno!”.

I won't stay long
In this world so wrong

I tak oto znalazł się w tym jeszcze dziwniejszym kraju, który nazywał się Ameryka. Śledztwo zakończył pod hotelem „Paradise”. Tu energią Hagane przesycony był każdy metr kwadratowy. Misja zakończona sukcesem.

Została mu jeszcze jedna rzecz do zrobienia.

„I zmień wreszcie tą nieśmiertelną espadową kurtkę, już wyszła z mody.”

Chrząknął, stojąc przed witryną sklepową, która prezentowała te rzeczy, które ludzie nazywają… No, dalej, znał te słowo. Aizen kiedyś zrobił wszystkim swoim Arrancarom obowiązkową lekcję z elegancji. Początkowo chciał ich w to poubierać, bo uważał, że to by było kwintesencją żartu. Na szczęście ten przypominający stracha na wróble Shinigami szybko wybił mu ten pomysł z głowy.

Garnitury. To było to słowo. Grimmjow przeczesywał niebieskie kudły, zastanawiając się, jak to możliwe, że ludzie w ogóle mogą się w tym poruszać.

Nie, ten sklep sobie daruje. Skorzystał z oferty kolejnego, na której zauważył czarną rozpinaną bluzę z napisem „Pink Floyd”. Nie wiedział co to jest ten Floyd, ale różowy dobrze mu się kojarzył.

Tylko raz widział ją w haori. Wtedy, gdy postraszyła go swoim bankaiem.

Chciał mieć tą bluzę. Miała kaptur, a on też mógł się przydać. Do tego miła pani zza kasy, która mrugała się do niego zalotnie (co Szóstego wcale nie dziwiło, dobrze wiedział, że ocieka zajebistością i kobiety na tą zajebistość reagują prawidłowo… Chyba, że składają się z gniewu i nienawiści), pomogła dobrać mu kobaltową koszulkę, która podobno podkreślała jego oczy. Jaegerjaquez uśmiechnął się, a kobieta prawie zemdlała, jakby myślała, że to do niej Espada tak się szczerzy. Ale nie. Ucieszył się, bo z przodu koszulki była skacząca z rozcapierzonymi pazurami pantera.

– Biorę.

Skoro miał już koszulkę i bluzę, wypadało też zmienić dół. Babeczka świetnie się bawiła, wpychając go raz za razem za firankę przebieralni (czego Grimmjow akurat nie rozumiał – co za różnica, gdzie ściągał gacie), aż wyskoczył z niej w przetartych dżinsach, które naprawdę miały dziury na kolanach i czarnych trampkach.

Tym razem pani, która tu sprzedawała, naprawdę zemdlała. I dobrze, bo Grimmjow nie miał czym zapłacić. Mógłby iść z nią na zaplecze i sprawić, że zapomniałaby nie tylko ile jest jej winien, lecz nawet jak się nazywa, ale nie miał szczególnej ochoty. Zapiął więc do końca rozporek, zawiązał buty i wyszedł ze sklepu, pogwizdując wesoło.

Po hotelu węszył tylko chwilę. Kumulacja Jaggerjackowej energii znajdowała się niedaleko wejścia. W pokoju numer sześć. No tak, to było takie oczywiste. Sam wybrał ósemkę, która sąsiadowała z szóstką (nieparzyste numery znajdowały się po drugiej stronie). I czekał.

Obudziła się dopiero popołudniu. Głowa jeszcze w życiu tak ją nie napierdalała. A na dodatek jakiś palant z pokoju obok słuchał na full radia, w którym dawał teraz czadu Breaking Benjamin. Znała tą piosenkę, bo „Dance with devil” zapodawali non stop w tej rockowej rozgłośni na zmianę z „Cold desert”. Jęknęła z boleścią i zadudniła pięścią w ścianę.

– Cicho tam, jasna cholera!

Głos miała tak zachrypnięty, że ledwo poradziła sobie z krzykiem.

– Kurwa mać, która jest godzina?

– Późna, nawet jak na ciebie. – Z łazienki wyłoniła się Matsumoto. Z jej mokrych włosów skapywały kropelki wody i wsiąkały w puchowy, różowy ręcznik, którym była owinięta.

– Za jakie grzechy… – marudziła kapitan, trzymając się oburącz za głowę. – Wracam do łóżka.

– Nie ma mowy! – Rangiku zrzuciła z łóżka kołdrę, którą Jaggerjack zamierzała na siebie naciągnąć. – Jesteśmy umówione za godzinę!

– No chyba nie…

– Ruszaj tą leniwą dupę, Hagane! Koniec dobroci dla zalanych w trupa beks!

– Ej, ej, ej! Jestem kapitanem, nie pozwalaj sobie!

– Nie jesteś MOIM kapitanem, na całe szczęście!

– Nie szkodzi, szacunek mi się należy, mam to w kontrakcie… Zaraz. Jakich beks?

– Ryczałaś mi wczoraj na piersi jak bóbr! Całą bluzeczkę mi tuszem wysmarowałaś, o, zobacz, tutaj…

– Tch! To jakieś pomówienia! Ja nie płaczę! Nie umiem!

– Dobra, dobra… Jazda pod prysznic! I masz wyjść stamtąd przystosowana do bezpiecznego pokazywanie się publicznie! – Wyciągnęła ją z łóżka, wepchnęła do łazienki, wrzuciła za nią komplet ubrań i zatrzasnęła drzwi.

– Chwila… To nie są moje ubrania!

– Racja. Wszystkie twoje ciuchy są w praniu.

– Chcę to, co miałam na sobie wczoraj.

Ikari chwyciła za klamkę, ale Rangiku oparła się o drzwi, żeby ta nie mogła wyjść.

– Hagane, twoje wczorajsze ubranie zmieniło skład chemiczny. To teraz w głównej mierze dym papierosowy. Jak mu otworzę drzwi, to samo stąd wyfrunie.

– Oddaj mi moje ciuchy!

– Nie marudź. Ubierzesz to, co ci dałam.

– Ale to jest SPÓDNICZKA!

– Przeżyjesz.

– Fuuuj!

Rozległo się skrzypienie odkręcanego kurka i szum wody uderzającej w kabinę, przez który przedarł się głos Ikari.

– Ran?

– No?

– Bardzo było wczoraj źle?

– Wystarczy, jak powiem, że chodziłaś po ścianach?

– Wystarczy.

– Opowiadałaś też interesujące rzeczy.

– Jakie?
– Różne. Ale większości już wcześniej się domyślałam.
– Na przykład czego?

– Na przykład tego, że lecisz na tego aroganckiego sukinsyna.

 Szum wody ustał.

– Piśnij komuś słówko, to…

– I tak nikt by mi nie uwierzył.

Kiedy po pół godzinie Ikari wyszła z łazienki, Matsumoto uśmiechnęła się z zadowoleniem. Chyba pierwszy raz widziała ją w czymś, co odsłaniało całkiem zgrabne nogi Stalowej. A fikuśna, czarna bluzeczka, głęboko wcinająca się w dekolt, podkreślała wszystkie jej atuty. Nawet jej zmęczona twarz, doświadczona wieloma nieprzespanymi nocami, wyglądała świeżo i ładnie. Oto jakie cuda może zdziałać zwykły prysznic i trochę odpowiedniej stylistyki.

– Nie uśmiechaj się z taką satysfakcją, bo ci ząbków nawybijam i już się tak więcej szczerzyć nie będziesz – burknęła Ikari, obciągając rant kwiecistej spódniczki.

– Teraz możemy wyjść do ludzi. – Matsumoto otworzyła drzwi, wyganiając kapitan z pokoju. – Może nawet wyrwiesz jakiegoś przystojniaka.

Na korytarzu roznosił się jakiś dziwny, znajomy zapach.

(cedrowy)

– Czujesz to? – Ikari pociągnęła nosem, a Rangiku poszła za jej przykładem.

– Co? Nic nie czuję.

– Nieważne… – Ale drzwi ósemki, zza których wciąż wydobywały się głośne dźwięki muzyki, wydały jej się jakieś podejrzane. – Gdzie idziemy?

Zajechały windą na dziesiąte piętro. Dopiero teraz Jaggerjack zdała sobie sprawę, że muzyka z pokoju sąsiada była spokojną kołysanką porównaniu z tym, co się działo tutaj. Bo tu całe piętro dudniło od basów. Skacowana głowa Ikari natychmiast znalazła się w centrum tych wibracji. Matsumoto pożegnała się z nią tuż przy drzwiach, za którymi odbywała się impreza, paplając coś o jakimś blondynie, którego musi znaleźć. Natomiast pierwsze, co rzuciło się w oczy Ikari, nie był żaden blondyn czy brunet, ale bar, który obsługiwał prawdziwy barman. Posłużyła się Shunpo, żeby jak najszybciej wlać w siebie coś, co będzie mieć dużą szansę ukoić jej ból.

Odwracała się od baru, ściskając w dłoniach jarzącego się błękitem drinka, gdy poczuła na sobie intensywne spojrzenie. Spojrzała przez ramię i wypuściła szklankę, która rozbiła się u jej stóp, zachlapując pożyczone sandałki i podłogę wokół.

Trembling crawling across my skin

Kobaltowe. Oczy, wpatrujące się w nią, były kobaltowe.

Nie ruszyła się, dopóki nie poruszyły się te oczy. Zwęziły się pod naporem uśmiechu i znikły, gdy chłopak opuścił na moment głowę, wstając z miejsca. Podszedł do niej i dopiero, gdy się zbliżył, kapitan zrozumiała, że się pomyliła. Chociaż jej szok był uzasadniony. Ciemnoniebieskie spojrzenie zapierało dech. Mało tego, włosy też miał niebieskie.

To mógłby być jego młodszy brat.

– Jeszcze raz to samo? – zapytał, zerkając na rozbitą szklankę i podał jej jakąś rzecz. Ikari zdołała oderwać od niego wzrok i spojrzeć na nią.

– To tyyy…! – wydyszała, znów podnosząc na niego oczy.

– Fajne rysunki. – Wskazał na notatnik, który jej oddał. – Masz talent.

– Wypchaj się! – Hagane chciała mu nawymyślać, żeby mu w pięty poszło, ale chwilowo brakło jej słów. Jego głos… Niski, mrukliwy. Dobrze go znała. Zamachnęła się na niego notesem, ale on tylko wyciągnął leniwie rękę, blokując jej rozmach.

– Ej, bo ci to znowu zabiorę. – Uśmiechnął się. Boże, jego uśmiech też jest identyczny. – Chyba, że chcesz mnie kulturalnie opierdolić, to możemy załatwić to na osobności…

– Przestań się tak uśmiechać! – Ikari robiło się coraz bardziej duszno. Powachlowała się notesem, rzuciła na chłopaka jeszcze jedno, pełne niedowierzanie spojrzenie i odwróciła się, żeby odejść.

– Czeeekaj. – Złapał ją za ramię. – Myślałem, że będziesz bardziej wkurzona.

– Jestem! – zapewniła. – Także lepiej mnie nie prowokuj!

– Hej, daj mi szansę. Przygotowałem sobie świetną linię obrony.

Dopiero kiedy przyjrzała mu się uważniej, dostrzegła, że ten jego uśmiech nie jest tak wredny, ani drwiący, jak jej się wydawało.

– Zacznij lepiej od najsilniejszych argumentów – poradziła, wskakując na barowe krzesło.

– Pomyślałem, że będę mieć dobry pretekst, żeby do ciebie zagadać.

– Nie spieszyłeś się zbytnio – mruknęła, pocierając skronie. – To bardzo ważny dla mnie zeszyt. Nie mogłam bez niego żyć.

– Tak… Zauważyłem, że obfituje w ciekawe informacje… I szczegółowo obrazujące je ilustracje.

– To już jest chamstwo – zauważyła Hagane, ale nie mogła powstrzymać wypływającego na jej usta uśmieszku. – Jesteś bezczelny.

– To jedna z moich licznych zalet.

– Strach się pytać, jakie masz wady.

– Mam wrednych przyjaciół – warknął, gdy ktoś trzepnął go w tył głowy. – Czego chcesz, Murasaki?

– Przywitać się. – Na twarzy olbrzyma pojawił się szeroki uśmiech. – Siemasz, Ikari!

– Atsushi! – wydyszała Hagane, gdy fioletowowłosy zamknął ją w niedźwiedzim uścisku.

– Udusisz ją! – sprzeciwił się kobaltowooki i Ikari poczuła, że znów może oddychać. – Znacie się?

– Pożyczyła mi raz drobne na słodycze – wyjaśnił Murasakibara, wyciągając z kieszeni batonik, który jej wręczył. – Masz, oddaję.

– Wow, dzięki… A nie masz czegoś na ból głowy?

– Ja nie, ale Daiki na pewno ma.

– Kto?

– Ja – zgłosił się niebieskowłosy i wrzucił do jej drinka dwie tabletki, które zabuzowały wesoło. – Po tym poczujesz się lepiej. Biorę to czasem, jak przesadzę z treningiem.

– Cały czas się tym faszerujesz – sprostował Murasakibara. – Uważaj, wrzucił ci taką dawkę, że będziesz po tym widzieć różowe smoki.

– Lubię smoki – odpowiedziała Jaggerjack i jednym haustem zamierzała opróżnić szklankę, ale nie zdołała dopić do końca. Ktoś wyrwał jej szklankę, a resztą jej zawartości chlusną w twarz Daikiemu.

– CO JEST?! – To pytanie padło z ust zarówno poszkodowanego, jak i poszkodowanej, która obawiała się, że przyswoiła sobie za mało środków paliatywnych.

– Widziałam, jak ten gnojek podrzuca ci jakieś tabletki – wyjaśniła Rangiku, oddając Ikari szklankę.

– TO BYŁY TABLETKI PRZECIWBÓLOWE! – znów odkrzyknęli razem. Przy tym Daiki wycierał ze złością twarz, a Hagane próbowała wytrząsnąć ze szklanki ostatnie kropelki.

– Ojej. No to przepraszam. Może ściereczkę?

– To ty – stwierdził jakiś chłopak o ognistych włosach, wpatrując się w plecy Matsumoto, która…

– No nie da się ukryć, że ja to ja – odpowiedziała, odwracając się do niego. – Gdzie zgubiłeś blond koleżkę?

– Gdzie zgubiłaś rudą koleżankę?

– Informacja za informację?

– Może, może…

– Chwilunia! – Ikari zeskoczyła z krzesła i prawie się przewróciła. Widocznie drink i tabletki działały, bo nogi miała jakieś miękkie. Dobrze, że różowy smok złapał ją za łokieć. Zaraz, nie różowy, tylko fioletowy. I nie smok, tylko Atsushi. – Sekunda! Co ty mi tu za plecami próbujesz Minako przehandlować na jakiegoś blond typa!

– Nie wtrącaj się – ostrzegł ją czerwonowłosy, zwracając na nią swoje czerwono-żółte spojrzenie.

Feeling your cold eyes

– Bo co?!

– Bo to nie ładnie. – Wrócił do rozmowy z Rangiku. – Na czym skończyliśmy?

– Na tym, że mi się nie podobasz – kontynuowała Hagane. – I się weź nie interesuj, gdzie…

– Nie widzisz, że przeszkadzasz?

– Nie, nie widzę, że…

BŁYSK.

To był trzy szybkie cięcia i niebieskie kosmyki jej grzywki jak w zwolnionym tempie pofrunęły w stronę podłogi.

– To teraz będziesz widzieć lepiej.

Zdążyła dostrzec, że chowa do kieszeni nożyczki i zalała ją krew.

– Ty gnojku! – obmacała najpierw swoje biodro, ale nie miała przy nim Shiraiona, więc chciała rzucić się na niego z pięściami, ale Daiki złapał ją w pól.

– Przykro mi, ale nie mogę pozwolić ci pobić naszego kapitana.

– Jaggerjack, co ty znowu wyprawiasz? – usłyszała chłodny głos.

– Toshiro! – zakrzyknęla z nadzieją Hagane, licząc, iż zjawił się sojusznik. – Ten kurdupel prosi się, żeby mu spuścić łomot!

– Ten kurdupel jest wyższy od ciebie… i mojego wzrostu, więc uważaj na słowa.

– Pff. Jestem raczej wyższy.

– Bo masz buty na obcasie.

– To nie jest obcas! To są korki, gimbusie!

– Kto to w ogóle jest? – swoje pytanie kapitan dziesiątki skierował do Matsumoto, która wzruszyła ramionami.

– Pytał o Kurosaki.

– O Kurosaki… – Oczy kapitana zrobiły się okrągłe, gdy zrozumiał, z kim dyskutuje. – To byłeś ty! Wczoraj! Na boisku!

– E? Nie przypominam sobie, żebym cię kiedyś widział.

– Jaggerjack… Jednak nie widzę przeszkód, żebyś nie miała wpieprzyć temu…

BŁYSK.

Znów śmignęły nożyczki i biała, przydługa grzywka Hitsugayi uległa znacznemu skróceniu.

– Gdybyście częściej odwiedzali fryzjera, nie mielibyście problemów ze wzrokiem.

– Zabiję.

Toshiro doskoczył do Akashiego i chwycił go za przód sweterka.

– KAPITANIE! – zawołała Minako, która właśnie przybiegła, widząc, że jej przełożony znajduje się w centrum zamieszania.

– Co?! – zapytał Toshiro i…

– Co?! – zapytał Seijuro.

– Chwila! – Hitsugaya piorunował na zmianę wzrokiem czerwonowłosego i swoją porucznik. Ostatecznie utkwił turkusowe spojrzenie w tej drugiej. – Kto tu, do diabła, jest twoim kapitanem?!

Zanim zdążyła coś mu zacząć tłumaczyć, by ich rozdzielić, zrobiła to Ikari, która wyrwała się Daikiemu i skoczyła na Akashiego z wojowniczym okrzykiem.

– Oddawaj nożyczki! Teraz ja cię opitolę!

– Boże, ona już się zdążyła upić? – spytała z jękiem Kurosaki, gdy razem z niebieskowłosym odciągali szalejącą kapitan od Seijura, który znowu wymachiwał swoim Zabójcą Grzywek. Murasakibara powstrzymywał go, trzymając go w pasie jedną ręką (w drugiej trzymał seven daysa, którego zajadał beztrosko).

– To trochę moja wina… – przyznał się Daiki. – Poprosiła o coś przeciwbólowego, ale nie wiedziałem, że tak ją sieknie.

– Tankuje bez przerwy od tygodnia, więc jak miało jej nie sieknąć… W takim razie… – Odsunęła się o krok, otrzepując dłonie i zostawiając wciąż szarpiącą się Ikari w jego rękach. – Teraz ty się nią zajmiesz.

– Co?!

Zanim zdążył zaprotestować, ulotniła się, wracając, by uspokoić Toshiro.

Daikiemu przyszła do głowy tylko jedna rzecz, jaką mógł zrobić, by zwrócić na siebie uwagę dziewczyny i jakoś skierować jej energię na łagodniejszy tor.

– Zatańczymy?

– Dwa lata zapuszczałam grzywkę, żeby mieć święty spokój, a ten mały padalec pierdolony… Co?

Skorzystał z tego, że przestała się wyrywać, chwycił ją za biodra i wepchnął w tańczący na parkiecie tłum.

Naprawdę kobaltowe oczy, płonące na drugim końcu sali, zmrużyły się ze złości.

Stealing the life of mine

– Czyli mówisz, że grasz w kosza?

– Yhym.

– I będziesz grać w tym… Pucharze Zimy, czy coś?

– Pucharze Zimowym, ta. Skąd o nim wiesz?

– Minako mówiła, że drużyna jej brata dostała się do rozgrywek.

– Minako to ta, co jej szukał Akashi?

– Akashi to ten, którego nie pozwoliłeś mi zabić?

Daiki uśmiechnął się i skinął głową. Lubił patrzeć na dziewczyny z góry. Zwłaszcza na te, które były niższe i miały co podkreślać głębokimi dekoltami.

– I co, jesteś w tym dobry?

– Hm? – Mruknął Aomine, którego myśli zabłądziły już w całkiem inne rejony. – W łóżku?

Ikari wyciągnęła rękę i trzasnęła go w podbródek, podnoszące jego wzrok na poziom swoich oczu.

– W tym całym koszu, idioto!

– A. – Nawet nie próbował wyglądać na zmieszanego, a jego spojrzenie znów uciekło na piersi dziewczyny. – Najlepsze… To znaczy, najlepszy.

Wtedy ktoś klepnął go w ramię. Całkiem mocno.

– Yo. Odbijany, gówniarzu.

Najpierw przerażenie próbowało wypchnąć z jej płuc całe powietrze, ale szybko przypomniała sobie, że jest wypita i prawdopodobnie naćpana. Jeszcze niedawno pomyliła Murasakibarę z różową godzillą, a przed chwilą wydawało jej się, że widzi na parkiecie Kuchichi Byakuyę, tańczącego pogo w seledynowym ponczo. Szybko więc doszła do wniosku, że to musi być kolejne przywidzenie, bo jak inaczej wytłumaczyć obecność Espady na zorganizowanej imprezie Pokolenia Cudów? Tym bardziej, że on chyba właśnie zamierzał prosić ją do tańca.

Przyglądała się z zafascynowaniem, jak Daiki staje twarzą w twarz z błękitnowłosym mężczyzną i oboje długo mierzą się wzrokiem. Nie mogła się powstrzymać i pstryknęła palcami przed ich nosami, ale żaden nawet nie mrugnął. Ikari zachichotała radośnie, uznając, że ma naprawdę wybujałą wyobraźnię. Tymczasem samczy pojedynek rozstrzygnął się na etapie pojedynku na spojrzenia. Aomine pierwszy odwrócił wzrok, a uśmiech Grimmjowa ewoluował z niebezpiecznego na zwycięski.

– Następny wolny jest mój – warknął Aomine, celując w Hagane palcem, ale zwracając się do Jaegerjaqueza.

– Wątpię. Zamówiłem naszą piosenkę.

Przeszyło ją kobaltowe spojrzenie, płonące znad szyderczego uśmiechu.

– Przecież my nie mamy żadnej piosenki…

– Mamy, mamy.

Szósty złapał ją za nadgarstek i pociągnął w głąb sali, byle dalej od swojego konkurenta. Czyli to by było na tyle w kwestii jej wyobrażeń na temat uprzejmych „zaproszeń” do tańca.

– Mówiłem ci, że po ciebie przyjdę – syknął, przyciągając ją do siebie szarpnięciem. – I mówiłem, że masz się nie zadawać z jakimiś lamerami.

Don't you dare look at him in the eye

Jak na halucynację, nieźle radził sobie ze ściskaniem jej pośladków. Ikari postanowiła się odwzajemnić i też wymacała dla siebie arrancarski tyłek.

– Zabieram cię dzisiaj do Hueco Mundo – mruknął Grimmjow, a jego mina wskazywała, że sam nie bardzo wie, czy powinien się śmiać, czy płakać. – Pasuje?

– Luz. Ale macie tam tacos?

Jaegerjaquez jeszcze mocniej zmarszczył swoje brwi, przypatrując się Ikari badawczo.

– Ty mnie chyba nie bierzesz na poważnie, co?

– Przecież ciebie tu nie ma.

– Yhym. To by wiele wyjaśniało… Na przykład, czemu jeszcze nie uciekłaś ze strachu.

– Ja się ciebie nie boję.

– Ciekawe… Ale to dobrze. – Zdjął jej dłoń ze swoich pośladków i zakleszczył w mocnym uścisku, prowadząc w rytm piosenki, a Ikari przypomniało się, jak kiedyś w ten sam sposób, w równie pozornie romantycznej sytuacji połamał jej palce. – I źle.

Grimmjow domyślał się, że to wspomnienie jest na tyle świeże (dla niej), że zajmie jej myśl i celowo je wywołał. Była marchewka, musi być kijek, bo dla Stalowej sama słodycz nie wystarczy. Chyba, że oczekiwała czegoś więcej, niż ten cholerny list, na który jej odpisał. No to nie ten adres. On już dotarł do granic swojej kurtuazji. Nie pomogło? To będzie na siłę.

– Opróżniłem już dla ciebie szuflady – powiedział, obserwując z rozbawieniem, jak pragmatyzm jego słów powoli przebija się przez taflę bezpieczeństwa, jaką wytworzył jej mózg, ubierając go w szatę ułudy. – Będziesz mieszkać w moich komnatach.

Wciąż próbowała się bronić. Parsknęła wymuszonym śmiechem, opluwając Espadę przy okazji.

– Mieszkać z tobą? Na głowę upadłeś? – Jej spojrzenie było coraz bardziej przytomne. – Pozabijalibyśmy się pierwszej nocy.

– Nie, w nocy bylibyśmy zbyt zajęci – warknął, kładąc jedną jej rękę na swoim ramieniu i obejmując ją w talii, tak, że między ich ciałami nie pozostał nawet milimetr przestrzeni. – A nawet gdyby… Wszystko będzie lepsze, niż ta pustka. Też ją czujesz, no nie, Kirai?

Pierwszy raz od bardzo, bardzo dawna Pusty wewnątrz niej drgnął, wybudzany ze snu.

– Co powiedziałeś? – wydyszała, trzeźwiejąc w jednym momencie. – Jak mnie nazwałeś?

Jaegerjaquez wzruszył ramionami.

– Od gniewu do nienawiści nie jest specjalnie daleko, co nie?

ANO, NIE JEST.

Głos, o którym już zdążyła zapomnieć, przemówił do nich z zakamarków jej jaźni, gdzie kiedyś go upchnęła. Król Hueco Mundo uśmiechnął się triumfalnie, a Hagane poczuła rwący ból w szyi. Kirai zmusił ją, żeby ją ugięła. W ten sposób przywitał się ze swoim królem. Głośny śmiech, ból, zagłuszające jej myśli, pełne wyrzutów szepty Kiraiego i Ikari uwierzyła, że to wszystko dzieje się naprawdę.

I believe in you

Espada tu jest i chce ją porwać. Zadowolenie na jego twarzy informowało ją o tym, że tym razem on wygrywa. Znalazł poważną wyrwę w jej obronie, dlatego może mu się to udać. Zwycięży i będą nią częstować na spółkę z Kiraim, który znów upominał się o jej ciało.

MIALAŚ SIĘ ZE MNĄ DZIELIĆ. POZWOLIŁAŚ MI SPAĆ TAK DŁUGO, TY JĘDZO. CO TY SOBIE MYŚLAŁAŚ?

– Zostaw mnie – jęknęła. Chciała objąć skronie, ale Grimmjow nie wypuszczał jej dłoni. Przecież głowa zaraz jej pęknie, jak czegoś nie zrobi. Kirai pustoszył jej umysł, rozbijając się po nim bezlitośnie.

 JESTEŚ TAKA NIEDOBRA. ZAPOMNIAŁAŚ O MNIE.

Nigdy nie potrafiła nad nim panować. Mogła tylko go uśpić i liczyć, na to, że się więcej nie obudzi. Liczyć zbyt naiwnie, jak widać. Wystarczyło jedno słowo Jaegerjaqueza.

– Puść mnie – zaskomlała, a kolana ugięły się pod nią.

Grimmjow przytrzymał osuwającą się kapitan. Przestał się uśmiechać, a jej ból nieco zelżał. Podciągnął ją na wysokość swoich oczu.

– To mnie do tego nie zmuszaj. Albo grzecznie ze mną pójdziesz, albo ON cię do mnie przyprowadzi.

Usłużne potakiwania Kiraiego ostatecznie przekonały ją, że tak się stanie.

TAK, TAK, TAK! TERAZ JA SOBIE TROCHĘ PORZĄDZĘ, IKUŚ, BĘDZIE FAJNIE, ZOBACZYSZ!

All your empty lies

Próbowała skupić całą swoją siłę woli i odepchnąć Hollowa, ale jej zmagania zagłuszył kpiący chichot Arrancara.

– Bycie królem Pustych nie polega na siedzeniu na dupie przy piknikowym stoliczku i popijanie dziadowskich herbatek… – Okręcił ją beztrosko wokół osi. – Bycie królem Hueco Mundo znaczy, że będzie mnie słuchał każdy jebany Hollow na tym i tamtym świecie. To moja armia. Będą posłuszni temu, kto jest najsilniejszy. A tak się składa, że najsilniejszy jestem ja.

– Dobra, Grimmjow – warknęła, skupiając resztki swojej wolnej woli. – Nie pierdol. Już się popisałeś, to teraz mnie puść. Zrozumiałam. Masz mnie. Wygrałeś, to teraz mnie zostaw. Przyjdę, jak będę gotowa…

– Nic nie zrozumiałaś! – krzyknął na nią. – Pójdziesz ze mną TERAZ. Ale znaj moje dobre serce… Pozwolę ci się pożegnać z twoimi durnymi przyjaciółmi Shinigami. A ty w zamian za to powiesz im, że to twoja decyzja i mają się nie przypierdalać. Okay?

Odpowiedź, której nie chciała udzielić, pchała się na jej usta. Zagryzła wargi do krwi, ale Kirai nie dał za wygraną.

ODPOWIEDZ SWOJEMU KRÓLOWI.

– T-taaak… – wyrzęziła, czując wzbierającą w sercu nienawiść.

Jaegerjaquez w swoim stylu uśmiechnął się szyderczo.

– Wiedziałem, że się dogadamy. – Zaśmiał się i pociągnął ją na środek parkietu. – Chodź, zatańczymy. Wybrałem specjalny utwór na pożegnanie. W Hueco Mundo nie mamy takich balów, więc baw się dobrze ten ostatni raz.

Say goodbye
As we dance with the devil tonight

____________

Kirai - anagram do "Ikari" (gniew) i oznacza "nienawiść".

Bardzo wstępny szkic Kairiego: