12. Osiem minus osiem: I'm right, you're wrong, we fight (cz.2)

Długi łikend, ciężki łikend, darujcie Wilczemu, że stać go jeno na publikację dzisiaj i nie odwiedził Waszych nowych rozdziałów, chociaż ciekawość pali mu trzewia, ale cóże z tego, kiedy mózg zlasowany. Na usprawiedliwienie mam taką informację, że MÓJ ZWIĄZEK SIĘ ROZPADA. Mój facet kupił mi kebaba, a potem sam okrutnie go zeżarł i musiałam iść głodna spać. Na kanapie. Serio. Z nami koniec. Naprawdę. Już raz się wyprowadziłam, bo umył (sic.) patelkę, tak tak, z Wilczym nie zbudujecie zdrowego związku. I tak awansowałam w hierarchii głupot, przez które ludzie ze sobą kończą. Ale luz Byakuya, mam zamiar do jutra się ogarnąć!
PS. Kyane, dajże no mi coś poczytać, rzućże adresem albo Cię będę googlować.
PSS. Grimmjow, kurwa, gdzie się szlajasz, kiedy byś mi się tu przydał na miejscu...

___________________

„Pod siódmym niebem” była jej ulubioną knajpą w Karakurze. Mieli piwo w przyzwoitej cenie i przystojnych barmanów. I nikt nie wyganiał z niej tych co bardziej naprutych. Co bardzo im się w opinii Minako chwaliło, bo kiedy zasnęła przy stole, nikt nie wyrzucił jej na bruk. Barman z rannej zmiany obudził ją, podstawiając pod nos parujący „gorący kubek”, który Kurosaki pochłonęła z wdzięcznością jako jedyny pokrzepiający posiłek, nie licząc zimniutkiej, orzeźwiającej jej otępiałe zmysły „zupy chmielowej”.

Zamawiała już kolejną porcję tego znakomitego wywaru, gdy ktoś złapał za jej uniesioną w stronę baru dłoń. Spojrzała ze złością na natręta, zamierzając pozbyć się go równie bezwzględnie, co innych, zakłócających jej spokój zalotników. Ale kiedy spojrzała w jego czarne, płonące figlarnie oczy…

– Ja cię! Ja cię chyba skądś znam – poczyniła tą uwagę, z konsternacją mrużąc oczy, jednak obraz nie wyostrzył się dzięki temu.

– Ja ciebie chyba też i ty chyba masz na dzisiaj dosyć. – Zgniótł jej dłoń w mocnym uścisku i nie przestając się serdecznie uśmiechać, zaczął podnosić się od stołu. – Nie lubię i nie pozwolę, żeby znajome mi kobiety upadlały się na moich oczach.

– Aha… – Minako pozwoliła wziąć się pod ramię i chwiejnym krokiem poprowadzić do baru, gdzie niezdarnie zaczęła szukać w torebce portfela, klnąc na panujący w niej chaos. Wspomagający ją ramieniem mężczyzna ubiegł Kurosaki, kładąc na stole banknot, za który dziewczyna mogła by spokojnie pić przez następne dwa dni. Uśmiechnął się przepraszająco do barmana, który czyścił kufel, kiwając w odpowiedzi głową i rzucając mu pełne zrozumienia spojrzenie. Minako nie spodobała się ta męska solidarność, ale nie miała sił, by się oburzyć. Nawet jeśli próbowała, skończyło się na tym, że jedynie pewniej uwiesiła się czarnowłosemu na szyi. Czuła, że zaczyna tracić grunt, na którym chwiała się od wczoraj jej świadomość. Zanim zrozumiała, że ta ostatnia kolejka nie była trafionym pomysłem, zapamiętała jeszcze tylko zachrypły, nasączony kpiną głos:

– Jesteś pijana. Znowu.

Skierowała mętny wzrok w stronę stojącej przed nią postaci, ale przez rozmazany obraz nie była w stanie jej rozpoznać. Nie mogła nawet stwierdzić czy to kobieta czy mężczyzna. Ale z całą pewnością wiedziała, że:

– Nie esem piaa.

– Wcale.

– Esem sześwa jak…

– Jesteś nawalona jak stodoła.

You say you wrong, you wrong, I'm right, I'm right, you're wrong, we fight

Minako oślepił błysk, taki zupełnie podobny do tego, który wydostawał się z lampy błyskowej.

– Ciekawe jak szybko kapitan przytaszczy tu swoją dupę, gdy odbierze mmsa, jak szlajasz się pijana z jakimiś kolesiami… Jak myślisz, hm? Szkoda, że nie mam nic z tym tatuowanym gnojem…

Na szczęście nie musiała znosić dalszych, pełnych gniewu i ostrych oskarżeń słów. Odpłynęła.

Mimo tego, że było jej nieznośnie ciepło, naciągnęła na głowę kołdrę, żeby schronić się przed całym światem, a ten zaduch miał jej w tym pomóc, sprowadzić na nią bezbolesną śmierć. Bo to chyba był stan umierania. Głowa bolała ją tak okrutnie, jakby miała zaraz pęknąć, a żołądek ciążył choćby zjadła na kolację tonę kamieni. Tak, wolała się tu udusić, niż znowu wyjść na świat i zmierzyć się z życiem w takim właśnie stanie. Ale nie było jej dane spokojnie dogorywać w pościeli, bo ktoś szarpnął kołdrą, którą sobie przywłaszczyła. Szarpnął skutecznie, zostawiając w jej zaciśniętych palcach jedynie powietrze. Ktoś, kogo odkryła, samolubnie opatulając się pościelą. Ktoś, kto spał po drugiej stronie łóżka.

Nie. Nie znowu, błagam, nie.

Nie miała pojęcia, skąd wzięła w sobie odwagę, by się odwrócić i sprawdzić, kto śpi obok. A kiedy to zrobiła, natychmiast pożałowała swojej decyzji. Ze ściśniętym gardłem odwróciła się z powrotem do ściany i wbiła palce w tynk, aż pobielały jej paznokcie, a tynk ukruszył się z bielonej ściany.

To przez tą zasłaniającą okno roletę. Ona źle filtruje światło. Bo przecież nie może być…

Jeszcze raz odwróciła się przez ramię i porażana lękiem natychmiast z powrotem zdecydowała, że bezpieczniej będzie jednak przyglądać się ścianie.

Wszystko. WSZYSTKO, TYLKO NIE TO. Wszystko, tylko nie niebieskie włosy. Błagam. Jak się odwrócę, już ich nie zobaczę. Niech będą białe, błagam, na litość boską, niech będę białe, niech będą nawet czarne albo czerwone. TYLKO NIE, KURWA, NIEBIESKIE.

Groza ściskała jej krtań, ale mimo dojmującego strachu, zdołała znów przekręcić się na drugi bok. Cała krew odpłynęła z jej twarzy, zostawiając trupiobladą maskę, niezdolną nawet by opanować tik, przez który jej lewa dolna powieka zaczęła niekontrolowanie drgać.

Nie było wątpliwości. Wystające spod kołdry kłaki z całą pewnością nadal były w odcieniu niebieskim.

– Ona mnie zabije. Ona mnie zaszlachtuje. Obedrze ze skóry. Zginę. Z całą jebaną pewnością, zginę. Ona mnie zamorduje. Ja pierdolę. Umrę.

Paplała tak dłuższą chwilę, czując, że strach odbiera jej zdrowe zmysły, a wyobraźnia podsuwa coraz to nowsze obrazy coraz to wymyślniejszych tortur.

– ZAMKNIESZ WRESZCIE RYJA, CZY NIE?! – Spod kołdry łypnęło na nią niebieskie, wściekłe oko. Ciężko było w tym półcieniu określić dokładnie jego kolor. – Inni nie mieli tego pierdolonego szczęścia, co ty, żeby się zalewać w trupa i przespać spokojnie ostatnią noc.

Zgodnie z życzeniem współtowarzysza, Minako się zamknęła, patrząc w skupieniu na kawałek zmęczonej twarzy, która zdawała się szara, bezbarwna, choć podkrążone ciemną kreską niewyspania oko patrzyło na nią tak intensywnie, jakby chciało wwiercić się w jej mózg. Skacowany umysł jednak nadal domagał się potwierdzenia tożsamości osobnika, z którym spędziła noc.

– Grim–Grimmjow? – wyjąkała szeptem.

– JA CI, KURWA, ZROBIĘ GRIMMJOWA, TY MAŁA DZIWKO!

 Minako natychmiast zerwała się z łóżka i odsłoniła jednym szarpnięciem roletę. Niebieskowłosa postać zaklęła szpetnie, gdy na jej twarz padły promienie słonecznego światła. Zasłoniła oczy rękoma, więc Minako nie mogła im się przyjrzeć, ale dłonie… To były kobiecie dłonie. Paznokcie wymalowane odpryskującym, czarnym lakierem. To była…

Ok, I'm running from the light, running from the day to night

– Ikari?! – wydyszała. – To TY?! Ale… Co TY TU robisz? – Nagle poczuła, że do kompletu buzującego w jej trzewiach ciężaru, zagnieździła się w nich lodowa bryła, zupełnie jakby ściskający gardło strach osunął się przełykiem i z chlustem wpadł do jej żołądka. – Ale… Ale my chyba… My chyba nie… – dukała, a na jej twarz wracały kolory, gdy Kurosaki czerwieniły się policzki.

Cyjanowe spojrzenie, jakie przeszyło ją znad opuszczonej po twarzy dłoni wystarczyło za całą odpowiedz, ale chabrowowłosa, bo teraz Minako już rozróżniła kolor jej włosów, i tak dodała swoje trzy grosze. Dodała bardzo głośno, trzeba przyznać.

– I JESZCZE CZEGO, TY DEBILKO, KOMPLETNIE CI ODWALIŁO?! CO TY CHLEJESZ, ŻE BRAKNIE MNIE NA KILKA DNI, A TOBIE MÓZG WYŻERA?! – Wzięła oddech, jakby na uspokojenie, po czym dodała warknięciem: – O co chodziło z tym Grimmjowem, co?

Zapadła krępująca cisza.

Ikari uniosła otwarte dłonie za znak kapitulacji. Wściekłym ruchem odrzuciła kołdrę i wyskoczyła z łóżka, wzdychając ciężko. Wciągnęła na koronkowe majtki potargane, leżące na podłodze dżinsy. Minako z przerażeniem dostrzegła, że cale zabrudzone są krwią, a bok Ikari i jej lewa pierś nosiły paskudne, pozszywane rany.

– Ikari… – szepnęła, wystraszona. – Co ci się…

Kapitan znów wyciągnęła rękę w jej stronę, dając znak, że nie chce jej słuchać. Znalazła leżącą, również uplamioną posoką bluzę i wciągnęła ją przez głowę, krzywiąc się, gdy zawadziła ręką o bok.

– Ikari – spróbowała jeszcze raz porucznik. – Powiedz mi tylko, co ci się sta…

– ZAMKNIJ SIĘ, powiedziałam! – wrzasnęła na nią Jaggerjack, rzucając jej dzikie i jakby zdesperowane spojrzenie.  – Nie mam ochoty słuchać, co masz mi do powiedzenia. Chodź za mną i najlepiej się nie odzywaj.

Oh, the quiet silence defines our misery

Nie czekając, aż Kurosaki się ubierze, wyszła z pokoju i wpadła na stojącego za progiem mężczyznę.

– Myślałem, że zjecie chociaż śniadanie – powiedział z wyrzutem. Przewiązany był kuchennym fartuszkiem, a w ręce trzymał patelnię z parującą jajecznicą.

– Nie tym razem – warknęła kapitan, a Minako pomyślała, że przez te ostatnie kilkanaście dni Ikari chyba zapomniała, jak się normalnie odzywać do ludzi. W tym momencie musiała zadziałać jakaś telepatia, bo Hagane spojrzała na nią wściekle, jakby ta myśl do niej dotarła. – Dziękuję za troskę i opiekę nad moja upośledzoną przyja…

Utknęła. To słowo nie przyszło jej przez gardło.

– Dziękuję, że się o nią  zatroszczyłeś – dokończyła chrapliwie. To dlatego nie poznała jej po głosie. Głos Hagane był zdarty, zupełnie jakby dziewczyna brała udział w kilkudniowym festiwalu muzycznym. Jakby ochrypła od wrzasków. Tylko, że nie wyglądała na kogoś, kto dobrze się bawił ostatnimi czasy.

– W zasadzie nie ma za co…

Twarz Ikari na ułamek sekundy rozświetlił uprzejmy uśmiech, ale gdy tylko pochyliła się, by włożyć buty, na jej twarz natychmiast powrócił ponury wyraz. Łypnęła spod ściągniętych gniewem brwi na ociągającą się Minako i bezgłośnie kazała jej się pospieszyć. Kiedy mężczyzna odwracał się do Kurosaki, na jego twarzy wciąż malowała się nadzieja, że może chociaż ona zostanie. Zaabsorbowany jej odpowiedzią, nie spostrzegł jak zwinna dłoń muska kieszeń jego fartuszka.

Jaggerjack czekała w drzwiach, pozwalając, żeby Minako pożegnała się z Fullbringerem, rzucając im kose spojrzenia. Zastanawiała się, czy rudowłosa w ogóle wie, z kim się zadaje. Bo facet z całą pewnością miał moc Fullbringerów. Czuły na reiatsu nos Hagane natychmiast wychwycił spowijającą ich charakterystyczną energię. Dowód otrzymała obserwując, jak czule podający się za trenera mężczyzna (A może naprawdę był trenerem? Kto wie tych Fullbringerów) obchodził się wczoraj ze swoją zapaliczką. Nie rozstawał się z nią ani na sekundę. Ale sekunda w zupełności wystarczyła Ikari. Dlatego teraz zależało jej, żeby jak najszybciej stąd pryskać. Za to Minako nieznośnie wszystko przeciągała. Jakby podświadomie przeczuwała, że Jaggerjack nie szykuje dla niej nic dobrego. A jednak kapitan usłyszała jej kroki za sobą, gdy zniecierpliwiona zbiegała po klatce schodowej. Ból w jej boku się nasilał i wiedziała, że to Szayel ponagla ją do szybszego działania. Wypadła przed budynek, żeby różowowłosy świr mógł zobaczyć, co robi. To, że ją obserwuje też wiedziała. Sam ją o tym poinformował. „Masz noc, żeby ją przekonać”, powiedział. „Jeśli nie zobaczę was do południa, gorzko tego pożałujesz.” A potem zaprezentował jej, jak bolą rozrywane detonatorem szwy, które jej wcześniej założył. Kiedy się ocknęła, bo z bólu i utraty krwi straciła przytomność, znów była opatrzona, a Granz zapowiedział, że następnym razem pozwoli jej się wykrwawić, więc lepiej, żeby nie kombinowała.

Rany pulsowały coraz szybciej, mimo, że była już na zewnątrz. Dopiero, gdy Minako pojawiła się u obok, ból zelżał, ale nie była w stanie odpowiedzieć na nawoływania Kurosaki, skupiając się na tym, by nie odgryźć sobie języka, zaciskając mocno zęby.

The riot inside keeps trying to visit me

Skurwiel patetnowany.

SKURWIEL MÓWI, ŻE „BEZ ŻADNYCH SZTUCZEK”.

Coś jeszcze się gnojowi przypomniało?

TAK. GNÓJ PRZYPOMINA, ŻE MACIE IŚĆ DO LICEUM TOUTOU. MACIE PIĘTNAŚCIE MINUT, ŻEBY SIĘ TAM ZNALEŹĆ.

Przecież to jest w Tokio!

Przez chwilę w jej głowie panowała przyjemna cisza, podczas której Kirai kontaktował się z Ósmym Espadą w sprawie transportu.

MACIE PALIĆ WROTKI, POWIEDZIAŁ. ALBO…

Przed oczyma stanął jej kolorowy wizerunek Hollowa, który przeciąga sobie powoli po gardle jednym ze swoich pierzastych palców.

– HAGANE!

Dopiero teraz uświadomiła sobie, że Minako wciąż do niej krzyczy i niemal trzyma w objęciach, potrząsając nią desperacko. Oprzytomniała i stanęła o własnych siłach. Nogi miała jak z waty, ale przynajmniej upiorna kolka, którą zafundował jej Ósmy, ustała.

– Co ci się, na Boga, stało?! – Po minie porucznik Ikari poznała, że dziewczyna naprawdę się wystraszyła. – Jesteś blada jak ściana, ranna i… – Minako nie wiedziała jak nazwać to, że cyjanowe oczy zdawały jej się jakieś puste. – Wiem, że jesteś na mnie wściekła, ale… Znikłaś na tak długo… Co się z tobą działo?

Faktycznie, Ikari była wściekła. To, że jej o tym przypomniano, dało jej teraz siłę do działania. Do przeprowadzenia do końca tego, co rozpoczęli wspólnie z Szayelem.

– Ufasz mi? – zapytała, nie odpowiadając na pytanie Kurosaki.

– Hagane… Jeśli chodzi o to, co widziałaś, to…

– Ufasz czy nie?!

– Ufam.

Kapitan wyciągnęła do niej rękę. Minako uścisnęła ją, zdumiona, ale kiedy chciała zabrać dłoń, Ikari ją przytrzymała.

– To nie było na zgodę – warknęła gniewnie. – Musimy się pospieszyć.

No matter how we try, it's too much history

Kirai?

DOBRY POMYSŁ. JEŚLI POŁĄCZYMY SIŁY, POWINNIŚMY ZDĄŻYĆ.

Wystartowały, a obserwujący je z okna mężczyzna właśnie zorientował się, że czegoś mu brakuje. Jednak, gdy otworzył okno, żeby zawołać by zaczekały, doszedł go jedynie oddalający się krzyk przerażonej Minako.

Przybyły na umówione miejsce minutę przed czasem. Kiedy Ikari wypuściła wreszcie dłoń Kurosaki, ta przebiegła jeszcze kilka metrów, nim wyhamowała.

– Co… to… było?! – wydyszała porucznik. – Zaraz… wypluje… płuca… Czy to było sonido?!

Ikari tylko przytaknęła głową. Ona sama nie miała nawet lekkiej zadyszki. W końcu to Kurosaki musiała dotrzymywać tempa jej i Pustemu, a ciągnięcie jej za sobą nie było tak efektywne, jak się spodziewała. W jej boku znowu odezwała się ponaglająca kolka i w tym samym momencie znów odezwał się Hollow.

POZIOM ZERO. SALA TORTUR.

Boże… Mają w tej szkole coś takiego jak „sala tortur”?!

TERAZ JUŻ TAK.

Tymczasem Kurosaki nieco ochłonęła. Na tyle, żeby (wciąż trzymając się za brzuch i sapiąc) podejść do przymocowanej na elewacji budynku złotej tablicy, na której wygrawerowana była jego nazwa.

– Toutou? – zapytała, patrząc w stronę kapitan. – To ta szkoła, którą masz inwigilować. Po co tu jesteśmy?

– Chodź – zawarczała jedynie Hagane, wspinając się po dwa stopnie na raz po schodach wiodących do wejścia do szkoły. Tak jak się spodziewała, drzwi wejściowe były otwarte. A jedyne światło, które rozpraszało panujący w środku półmrok dobywało się z korytarza naprzeciw. Wiodły do niego strome, szerokie schody. W dół. Na poziom zero. Ikari przełknęła ślinę. Skoro już musiało do tego dojść, lepiej niepotrzebnie tego nie przedłużać. Zbiegła do korytarza, ignorując wołanie Minako, która żądała, by wreszcie wyjaśniono jej, o co chodzi. Ikari omiatała wzrokiem hol, odczytując tabliczki na drzwiach, aż wciąż niedowierzając, zatrzymała się przed tymi, na których faktycznie widniał ręcznie wykonany napis, informujący, że za nimi znajduje się sala tortur. Za sobą usłyszała zduszony okrzyk Minako. Złapała za klamkę, a drzwi natychmiast ustąpiły. Pchnęła je, a one skrzypiąc upiornie otwarły się do środka. W pomieszczeniu panował zaduch i gęsty półmrok, ukrywający to, co znajdowało się pod ścianami i w rogach pokoju. Mimo to Ikari wiedziała, co on kamufluje. Odwróciła się do porucznik i gestem zaprosiła ją do środka.

– Właź – poleciła.

– Ale Ikari… – Minako wyraźnie się wahała. – Nie czujesz, że to na kilometr śmierdzi jakimś podstępem? To mi przypomina… – zacięła się.

– Nie każ mi wygłaszać jednej z tych smutnych kwestii na temat zaufania. Nic sobie nie przygotowałam, a twoje ostatnie… przygody… sprawiły, że wszystko co wiedziałam na ten temat, teraz wywietrzało mi z głowy.

Too many bad notes playing in our symphony

Usta Kurosaki zacisnęły się w wąską linię. Dziewczyna pokiwała ze zrozumieniem głową i weszła do środka. Jeśli chciała odbudować zaufanie kapitan, to mogła być jedna z niepowtarzalnych okazji, więc zamierzała ją wykorzystać. Nawet jeśli instynkt wyczuwał niebezpieczeństwo i kazał jej spieprzać jak najdalej stąd, wyrzuty sumienia krzyczały głośniej i jakoś zdołały go zagłuszyć. Kiedy tylko obie znalazły się za progiem, drzwi delikatnie się za nimi zamknęły i pogrążyły obie dziewczyny w chłodnym mroku.

– Przyprowadziłam ją – odezwała się Hagane, gdy cisza zaczęła się irytująco przedłużać. Widocznie Ósmy i jego niespełnione ambicje reżyserskie znów dawały o sobie znać. Ale i tym razem ten spektakl nie miał być wyłącznie jego odautorską sztuką.

Ciemności powoli ustępowały, w miarę jak całe pomieszczenie powoli wypełniało się jarzeniowym światłem. Ikari pierwsza go dostrzegła. Siedział w rogu, oparty wygodnie na biurowym, obrotowym krześle. Z szerokim, lubieżnym uśmiechem wpatrywał się w Minako, która zauważyła go dopiero, gdy się odezwał:

– Dobrze znów cię widzieć, ślicznotko. Mam nadzieję, że nie przykrzyło ci się beze mnie zbyt mocno?

Ikari przyglądała się rudowłosej, która gdy tylko zlokalizowała źródło dźwięku, pobladła, a jej oczy rozszerzyło przerażenie. W końcu widziała przed sobą swojego oprawcę, który w cudowny sposób powstał spośród martwych. Jednak nie spanikowała, ani nie zemdlała, a takiej reakcji spodziewała się Stalowa, gdy Szayel już jej nakreślił, jaki związek łączył go z Minako. Zamiast tego jej bursztynowe, identyczne jak u Ichigo spojrzenie odnalazło zmrużone, cyjanowe oczy.

– Tak to sobie wymyśliłaś, Ikari? – zapytała zranionym tonem. – Naprawdę… Tylko dlatego, że sama nie wiem co narobiłam… Według ciebie zasłużyłam sobie na aż taką karę? Za co? Przecież to na niego powinnaś być wściekła.

Jedna brew i jeden kącik ust Jaggerjack uniósł się cynicznie.

– A słyszałaś kiedyś takie wesołe powiedzonko, że jak suka nie da, to pies nie weźmie? – zapytała, a jej uśmiech rozkwitł w lubieżny wyszczerz psychopaty. – Ja się chcę tylko odwdzięczyć, kochanie. Zasłużyłaś sobie na to.

So let it breathe, let it fly, let it go

Granz nie dał im czasu na kłótnie. Wstał z fotela i podszedł do Minako, po czym objął ją serdecznie, jakby byli przyjaciółmi, którzy dawno się nie widzieli. Jednocześnie złapał Kurosaki za nadgarstki, które skrzyżował za jej plecami i kazał Ikari ją rozbroić. Kapitan wyciągnęła Shizuka Chou z pochwy i odrzuciła broń pod ścianę, a wtedy Szayel obrócił Minako tyłem do siebie i skrępował jej ręce żyłką, którą miał owiniętą wokół swojego nadgarstka. Kiedy już ją związał, popchnął dziewczynę na krzesło, które wcześniej zajmował i odwrócił się do niebieskowłosej.

– Szczerze mówiąc, nie sądziłem, że to wystarczy, aby cię poskromić. – W jego dłoni błysnął detonator, a wyglądał łudząco podobnie do zwykłej zapalniczki.

Jaggerjack zbliżyła się do Szayela sprężystym krokiem i objęła jego dłoń swoimi dłońmi.

– Ale chyba jesteś ze mnie zadowolony? Zasłużyłam, żebyś mi to oddał, hm? – mruknęła, przyciągając jego palce do swoich ust. Usłyszała niedowierzające prychnięcie siedzącej w rogu Minako. Szayel tylko uśmiechnął się kpiąco i chciał cofnąć rękę, ale Ikari przytrzymała się jej, by wspiąć się na palce i sięgnąć ust wysokiego Arrancara. Zanim go pocałowała, ujrzała w jego wściekle żółtych oczach zdezorientowanie. Właśnie wtedy rozluźnił nieco chwyt, a zwinne palce Ikari podmieniły detonator w jego dłoni na pożyczoną od Fullbringera zapalniczkę. Zamknęła jego niedomknięte zdumieniem usta krótkim pocałunkiem, a potem odskoczyła od niego, roześmiana. Granz zamrugał kilka razy oczyma, a potem również się uśmiechnął.

– Chcesz mi pomóc? – spytał, odwracając się do Minako, pewien, że słusznie zinterpretował flirt Ikari.

– Pewnie – odrzekła, mrugając do niego okiem. Podeszła do ustawionego wzdłuż ściany długiego stołu i zaczęła po koli brać do rąk różne, wypełnione kolorowymi substancjami menzurki i flaszeczki.

– Zabawne, że ta sama sztuczka raz za razem działa – mruczała sama do siebie. – W anime nigdy tego nie próbują.

– Czego szukasz? – Ósmy Espada zmarszczył brwi, kneblując pomstującą na nich rudowłosą.

– Czegoś miętowego i antybakteryjnego.

– Co? Po cholerę?

– No jak to. – Kapitan podeszła do niego, odkorkowując jadowicie zielony flakonik. Powąchała zawartość i skrzywiła nos. – Żeby sobie czymś przepłukać po tobie usta.

Uśmiechnęła się szeroko i chlusnęła mu płynem prosto w twarz.

Espada zawył, pocierając oczy, a kapitan doskoczyła do Minako i złapała zaskoczoną dziewczynę za łokieć.

– Co, tak łatwo uwierzyłaś, że… cię zdradziłam?

Niedopowiedziane „ja też” Minako wyczytała między wersami.

– A ty? – odwarknęła, gdy Ikari wyszarpnęła z jej z ust knebel. – Sama widzisz, że pozory mylą.

Ikari obrzuciła ją przelotnym spojrzeniem, w którym być może prócz gniewu pojawił się cień zastanowienia, ale nic nie odpowiedziała. Przez chwilę próbowała się mocować z żyłką krępującą ręce porucznik, jednak była zbyt mocna, by mogła ją zerwać.

– Zanpakuto – podpowiedziała Minako, ale w tym samym momencie Szayel ryknął ze złości, próbując spojrzeć na nie przez sklejone parzącym płynem powieki.

– Nie ma teraz na to czasu. Spieprzaj, zawiadom Hitsugayę… albo kogoś innego, bo twojego kapitana zaalarmowałam już wcześniej, ale skubany nie raczył przybyć z czymś, co pełni nadziei Shinigami jak ja nazwaliby odsieczą.

Co prawda nie miała numeru do Toshiro, więc wysłała mmsa do Matsumoto, ale wiedziała że ta pokaże go kapitanowi. Wiedziała też, ze Szayel ma ją na oku, dlatego nie mogła działać zbyt otwarcie. Liczyła, że gdy Hitsugaya zobaczy swoją porucznik w stanie upojenie w męskim towarzystwie, wścieknie się i natychmiast każe otworzyć sobie bramę do świata ludzi, ale skoro nie było go tu do tej pory… Nie mogły dłużej czekać.

Minako skinęła głową i wybiegły razem. Ikari wciąż trzymała ją za łokieć, a Kurosaki próbowała wyswobodzić związane ręce, raniąc sobie skórę o cienką żyłkę. Kiedy wspinały się po schodach dogonił je śmiech Espady. Stał mniej więcej w połowie korytarza. W ręku trzymał zapaliczkę, najwyraźniej dalej sądząc, że to detonator. Ikari mu się nie dziwiła, widząc jak mruży oczy. Mikstura, którą go oblała, stopiła szkła w okularach Arrancara i tylko to uchroniło jego oczy przed wypaleniem, ale najwidoczniej nie widział teraz zbyt wyraźnie. Ikari miała tylko nadzieję, że dojrzał ukłon, jaki teraz oddała w jego stronę. Sądząc po pełnym furii okrzyku – raczej tak. Cóż, kiedy człowiek… Albo Arrancar, albo Shinigami… wpadał w gniew, łatwo można było przewidzieć kolejne etapy jego zachowania. Ikari najlepiej o tym wiedziała. W końcu uważała się za ekspertkę w dziedzinie gniewu. I tak jak się spodziewała, wyzywając ją od najgorszych kurew, Szayel ostentacyjnie uniósł, jak wciąż wierzył, detonator. Jednak ogarnięty szałem i na wpół oślepiony, nie dostrzegł różnic i z paskudnym uśmiechem zdetonował szwy Ikari. A raczej myślał, że tak robi. Zamiast tego w jego twarz buchnął niebiesko-żółty, zachłanny płomień, od którego zajęły się okalające twarz naukowca różowe włosy. Minako patrzyła na to w osłupieniu, ale Hagane zaczęła się śmiać tak serdecznie, jakby właśnie ktoś opowiedział jej dowcip życia. Słusznie przewidziała, że Fullbring zabezpieczył swoje cacko przed kimś, kto próbowałby go użyć bez jego zgody. Nie spodziewała się jednak aż tak dobrego efektu, a był on naprawdę uroczy – szarżujący po korytarzu Szayel z płonącą głową.

Let it fall, let it crash, burn slow

– To za caja negaction, skurwysynu! – zawołała do niego Ikari i wciąż śmiejąc się w głos, pociągnęła za sobą osłupiałą Minako. – Spadamy stąd.

Przeliczyła się, zakładając, że Ósmego tak łatwo jest zrazić.

Pomimo wczesnej jeszcze pory, na dworze panoszyła się szarość. Niebo szczelnie powleczone było grubymi burzowymi chmurami, które kotłowały się jak kłęby dymu nad głowami dziewczyn. Niebieskowłosa parła naprzód pewnym siebie krokiem, chichocząc co jakiś czas, natomiast ruda bez przerwy oglądała się za siebie, jakby przeczuwając, że niebezpieczeństwo jeszcze nie minęło. I to ona miała rację.

– Hagane… – szepnęła z przejęciem, ciągnąc nerwowo kapitan za rękaw. – Hagane, ukryjmy się.

– Po cholerę? Różowa landryna już nic nam nie zrobi.

– Mam złe przeczucia.

– Panikujesz.

– Hagane, proszę.

– Spoko, nie ubędzie mnie. Ale dobrze wiesz, że w moim przypadku nie ma to większego sensu.

– Postaraj się.

Obie Shinigami zamaskowały więc swoje reiatsu, ale to nie powstrzymało Kurosaki przed ciągłym obracaniem się za ramię. Ikari zaczynało to irytować, zwłaszcza, że niespokojny nastrój porucznik powoli jej się udzielał.

– Dokąd właściwie idziemy? – zapytała wciąż szeptem Minako.

– Do sklepu. – Ikari już nie chichotała, a uśmiech wyparował z jej warg. – Dzisiaj zasłużyłam sobie na drinka.

Były już na parkingu przed wielkim centrum handlowym, kiedy Ikari też poczuła wyraźne ukłucie lęku. Dlatego niemal się nie zdziwiła, gdy usłyszała za sobą kipiący wściekłością głos.

– Śmierdzisz reiatsu na kilometry, stalowa kurwo. Znalazłbym cię nawet jakbyś ukryła się na dnie piekła.

Ikari odwróciła się do niego powoli. Ogień strawił w większości jego włosy, poparzył dotkliwie policzki Arrancara, a na czole wypalił skórę do tego stopnia, że teraz prześwitywała przez nie kość czaszki.

– Wybieram się raczej w te drugie miejsce. Jakoś nie mam specjalnej ochoty spędzić wieczności w twoim towarzystwie.

– Coś mi mówi, że nie będziesz miała wyboru.

Wykrzywiając się w uśmiechu, zaczął zsuwać z nosa okulary. Ikari nie wiedziała, co to oznacza i gdyby nie Minako, która natychmiast skoczyła na nią i wepchnęła za auto, kapitan mogła postradać życie albo znaleźć się w co najmniej beznadziejnej sytuacji. Przetoczyły się teraz po asfalcie za drugi rząd samochodów, ale Kurosaki natychmiast zerwała się na nogi, ciągnąc za sobą Hagane.

And then you call upon God

– Wstawaj i zwiewaj, slalomem między samochodami!

Kapitan wyczuła powagę sytuacji i nie zadając zbędnych pytań, usłuchała instrukcji. Zatrzymały się dopiero, gdy dotarły na koniec parkingu. Tam zaczaiły się za jednym z pojazdów, wychylając się delikatnie zza niego, by zlokalizować wroga, ale Ósmy gdzieś zniknął.

– O co chodzi? – zapytała Ikari, łapiąc się za serce. Tym razem to ona miała o wiele większą zadyszkę, niż rudowłosa.

– Chciał użyć cero.

– Tylko tyle?

– Nie rozumiesz. – Minako pokręciła głową. – Jego cero jest bardziej niebezpieczne, niż cero innych Espad. Nie wiem, jak on to sobie zmajstrował, ale w lewym oku Szayela jest celownik. Jeśli zdąży przez osiem sekund skoncentrować się na celu, jesteś niemal na bank trupem.

– Tch. Skoro przeżyłam Błysk Szóstego, teraz też dam radę…

– Nie. Jego błysk jest jak rakieta samonaprowadzająca. – Widząc, że kapitan nie pojmuje, postanowiła wytłumaczyć to kapitan językiem, który rozumie. – Jeśli zdoła cię namierzyć i odpalić cero, energia będzie cię ścigać, dopóki w ciebie nie pierdolnie. Nie ważne ile uników zrobisz, ono będzie podążać za tobą, aż cię dopadnie. A im dłużej nie sięga celu, tym szybsze się staje.

– I wiesz to wszystko, bo…

– Bo dobrze wiesz, że spędziłam z nim trochę czasu.

Cyjanowe oczy patrzyły przez chwilę w zamyśleniu, jakby Ikari zmagała się ze swoim nadwyrężonym umysłem, ale wreszcie skinęła głową.

– Okay. Okay… – przyłożyła dłoń do skroni, starając się znaleźć jakieś wyjście z tej sytuacji. – Łączenie Sonido z Shunpo mnie wyczerpało. Nie dam rady użyć technik przyspieszających ruch jeszcze przez jakiś czas. Dlatego ty musisz iść przodem. Potrafisz wyczuć Yumiego i Łysego?

Minako skoncentrowała się na moment i pokiwała twierdząco głową.

– Świetnie. Rozdzielimy się. Ty pójdziesz w ich stronę, a ja… – Jaggerjack znów się uśmiechnęła. – Rozejrzę się po centrum handlowym.

– W takim momencie?!

– Nie chodzi mi o zakupy.

– Chcesz w to wciągać cywilów?!

– Z moją pseudo ukrytą siłą, nie epatuje nią gorzej niż niektórzy, obdarzeni energią ludzie. Szayelowi trochę zajmie, żeby odnaleźć mnie w tłumie. Mam nadzieję, że wrócicie, dopóki tego nie zrobi.

Minako nie miała innego wyjścia, jak zgodzić się na ten plan, ale obu Shinigami nie było pisane wydostać się z parkingu o własnych siłach. Gdy tylko Ikari zniknęła, oddalając się w stronę marketu, na ramionach Minako zakleszczyły się dwie długopalczaste, roztrzęsione dłonie.

– Kochanie, powinnaś się gdzieś schować, żeby za bardzo mi się nie uszkodzić, kiedy zrobi się gorąco… Nie zniósłbym, gdybyśmy nie mogli dokończyć naszych eksperymentów.

Mówiąc to puścił jedne z jej ramion i wyrwał drzwi stojącego najbliżej samochodu, po czym wepchnął do niego Minako i z rozmachem wsadził drzwi na swoje miejsce, ale żeby skutecznie ją uwięzić, popchnął je jeszcze dalej, aż znalazły się we wnętrzu auta, i jeszcze dalej dopóki nie złamała się kość przedramienia, którym osłaniała się Minako przed napierającą na nią blachą. Kurosaki usłyszała chrupnięcie i poczuła ból przebijającej skórę kości. Nie mogła powstrzymać krzyku.

Kiedy ból pozwolił jej nieco oprzytomnieć, widziała już przez szybę twarz Ikari, próbującej wyrwać przygniatające ją drzwi.

– Ika… nie daj się na to nabrać…

– Może i cię nienawidzę, ale cię nie zostawię.

– Spieprzaj stąd…

– Nie. Jeśli Szayel cię zabije, ja już nie będę mogła tego zrobić i będzie mi strasznie przykro przez resztę życia.

– Idiotko… Idź po jedenastkę!

– Nigdzie już nie pójdziesz.

Ikari jeszcze raz szarpnęła rozpaczliwie za blokującej wyjście zgniecione samochodowe drzwi, a potem z westchnięciem i świadomą przegranej odwróciła się, by twarzą w twarz zmierzyć się z przeciwnikiem.

Lewe oko Szayela gorzało, nasycone różem, gromadzącym się w źrenicy. Cero wystrzeliło w jej stronę.

WEŹMY GO ZE SOBĄ, IKUŚ.

Zrozumiała. Zaczęła uciekać, skacząc po samochodach i ignorując wołanie Granza, wieszczące, że to jej w niczym nie pomoże. Kiedy cero nabrało prędkości, Ikari pprzeskoczyła po dachach aut tuż za plecy Arrancara.

– Hej, głąbie, ile to jest osiem minus osiem, co? – Szayel obrócił się do niej, a jego oczy pojaśniały, chłonąc blask własnego cero. Ikari przytuliła się do niego mocno, obejmując go kurczowo w pasie i wczepiając palce w ubranie Ósmego. – Zdaje się, że byłeś chętny na zwiedzanie piekła wraz ze mną?

Espada wrzasnął z zaskoczenia. Błysk był tuż za tulącą się do niego Shinigami.

Oh you call upon God