15. MISTRZ UCIECZEK: So real these voices in my head (cz.2)

Mecz przeszedł już do historii.

Złociste cero przemknęło przez halę, trafiając w jeden z koszy, który runął na uciekający w popłochu tłum. Ludzie tratowali się wzajemnie, próbując wydostać się na zewnątrz. W ich kierunku pomknęła kolejna złota fala, ale nim kogoś dosięgła, trafiła w nią czerwona, skupiona energia, zmieniając jej tor. Obie moce rozeszły się w różne strony. Złota trafiła w ścianę, robiąc w niej ogromną wyrwę na wysokości ponad trzech metrów. Czerwona uderzyła po skosie w podłogę, zdzierając parkiet w poprzek boiska.

Chaos pod postacią dymu, krzyków i zbiorowej paniki zbierał swoje żniwo. Po trybunach, w które trafiło pierwsze cero, ciekła teraz rzeka krwi, kapiąc smętnie na coraz niższe miejsca, obmywała nieruchome kawałki ciał. Sufit pękał, a wszystko wokół drżało.

At night I hear it creeping
At night I feel it move

W uszach jej dzwoniło, a cały ten jazgot przedostawał się do świadomości jakby z oddali. Przedzierała się przez dziki motłoch, prąc nieustępliwie w przeciwną stronę. Przeskoczyła na schody i poślizgnęła się na krwi. Prawie sturlała się w dół, ale udało jej się kogoś złapać za rękę. Martwą rękę. Nie zdążyła się tym przejąć. Jej myśli wypełniała teraz tylko ławka zawodników, na której wszystkich zostawiła… Żywych. I takich chciała ich teraz zobaczyć.

Ale ławki nie było. Zamiast niej w podłodze ziała teraz ogromna, dymiąca dziura.

Nie.

Okręciła się bezradnie w koło, omiatając wzrokiem pole walki, w jakie zamieniła się sala gimnastyczna. Arrancarzy, Hollowy i Shinigami wirowali pośród pyłu i lamentu. Toshiro walczył z dwoma Pustymi jednocześnie. Matsumoto zachodziła jednego z nich od tyłu. Renji i jego Zabimaru przemknęli tuż przed nią, osłaniając ją przed fioletową eksplozją. Grimmjow atakował zaciekle Panterą Arrancara, którego widziała już wcześniej. Drugą dłonią co chwilę odpalał cero w stronę przeciwnika, do którego próbował dotrzeć. Natychmiast go poznała. Jej krtań ścisnęła groza. To on jako pierwszy odkrył jej obecność w Hueco Mundo.Teraz patrzył wprost na nią swoim jedynym okiem, a na jego twarzy pojawił się uśmiech zwycięzcy. Powoli wysunął z pomiędzy warg język i Ikari osłupiała na tę dziecinną zagrywkę. Ale kiedy na czubku języka zaczęła gromadzić się złota moc, od razu zrozumiała o co chodzi.

– Droga wiązanie numer trzydzieści dzie…

Ale to nie ona była jego celem.

Piąty Espada obrócił się i posłał żółtawą strzałę energii prosto w pomarańczowowłosą kobietę, która walczyła ramię w ramię ze swoim bratem, przeciwko potężnemu Hollowowi.

– NIE!

Zobaczyła tylko wybuch złocistych iskier, usłyszała wrzask Ichigo.

Nie. Nienienie. Nie znowu…

– Ty ścierwo… Ty kurwo… – wysyczała, łamiącym się głosem. Wyciągnęła katanę i rzuciła się na niego. – Raion kokyū ao kasai! Bankai, bankai, BANKAI!

Zanim w niego uderzyła, zrobił unik, a Ikari wpadła w otwartą za nim gargantę. Nie zdążyła się odwrócić. Poczuła jak monstrualne zanpakuto wjeżdża w jej kręgosłup i obezwładniający ból pozbawił ją przytomności.

Ocknęła się po drugiej stronie. O krok od płomieni. O tak, wreszcie zrobiło się tu ciepło i przytulnie jak w piekle. Na najwyższej wieży ustawiono ogromny stos, do której ją przywiązano. Długie, chabrowe włosy rozwiewał powiew chaosu.

Las Noches płonęło.

A zaraz zapłonie mój stos.

Robiło się coraz goręcej. Pierwsze płomienie liznęły jej twarz.

Parzy… Mój Boże, jak parzy… parzy, parzy, parzy… PAAARZY!

Zaczęła krzyczeć.

– Jezusie Nazareński, co się stało?! Hej…! Hej, dziewczyno! Ej, obudź się, nie krzycz tak, na rany Chrystusa, jest druga w nocy! Chcesz, żeby nam sąsiedzi ściągnęli tutaj policję? Ej, słyszysz? Mała? Jak ty się nazywałaś, do cholery… Ikari? Noo, Ikari! Halo? Pobudka!

– C-Co…?!

Ocknęła się, w panice przyciągając do siebie za koszulkę nachylającego się nad nią chłopaka. Długą chwilę patrzyła z przerażeniem w jego twarz, przeskakując rozbieganym spojrzeniem z jednego oka na drugie i zastanawiając się kim on jest, aż w końcu granica między snem a jawą się uwydatniła i zdołała nieco ochłonąć.

– Co ci się śniło?

Sen. Tylko sen, ale tak realistyczny… Nikt nie chce mnie spalić. Nic się stało. Meczu jeszcze nie było. A ten biedny, dobry chrześcijanin, którego przestraszyłam, to tylko kolega Aomine, u którego będę teraz mieszkać. Mogę już przestać go dusić. Wdech, wydech. Jak się skupię, to nawet przypomnę sobie, jak on się nazywa.

– Nic takiego, Kagami. – Oderwała od niego drżące dłonie, by chłopak mógł się wyprostować i otarła z czoła zimne kropelki potu. – Jakieś pierdoły.

– Aha… No to połóż się i spróbuj znowu zas…

Ikari wyskoczyła z łóżka jakby tym razem naprawdę coś ją oparzyło.

I’ll never sleep here anymore

– J-Ja… To znaczy, muszę się czegoś napić, wiesz? Jeśli można…

– Jasne. Trafisz do kuchni nie? Woda stoi w szafce pod zlewem.

– Woda? – Widząc zawiedziony wyraz na twarzy dziewczyny, Kagami uśmiechnął się łobuzersko.

– Mam jeszcze piwo w lodówce.

– Ijeee, dzięki! – Jeszcze nie skończył mówić, kiedy po twarzy Ikari rozlał się błogi wyraz, a jej niebieskie włosy załopotały za nią jak sztandar, gdy wybiegała z pokoju.

– Tylko masz mi odkupić! – zawołał za nią Kagami Taiga, ale niezbyt głośno. Naprawdę nie chciał ściągać sobie na głowę w środku nocy straży miejskiej. W odpowiedzi na swoje słowa z kuchni doszedł go tylko syk otwieranej puszki.

Ikari duszkiem wypiła całe piwo, zaciskając mocno powieki, jakby to mogło pomóc przegnać malujące się pod nimi obrazy. Kiedy oderwała się od pustej puszki, zgniotła ją w dłoni i zakryła usta, by stłumić chepnięcie. Przysiadła na krześle, ale zaraz się z niego poderwała, by zacząć nerwowo przechadzać się po kuchni, zagryzając ze zdenerwowania wargi. Przed oczyma wciąż migały jej znajome twarze i chociaż tego nie pragnęła, wraz z nimi wróciło uczucie nienawiści. Ukryła twarz w dłoniach, zatrzymując się przy oknie. Chwilę tak stała, nieruchomo, przyciskając dłonie do oczu, jakby sądziła, że jeśli uda się wepchnąć je w głąb czaszki, podsuwane przez wyobraźnię obrazy i to palące uczucie z nimi związane znikną. Oparła czoło o zimną szybę i starała się uspokoić, ale było to naprawdę ciężkie zadanie, bo wciąż słyszała zadowolony, pełen aprobaty pomruk Pustego.

Dałbyś spokój, Kirai.

PRZECIEŻ NIC NIE ROBIĘ.

Zbyt często go ostatnio słyszała, coraz częściej odczuwała jego ciężar, nawet gdy Pusty się nie odzywał. Nawet się nie zorientowała, kiedy ta granica między kontaktowaniem się z nim wtedy, gdy miała ochotę, a wtedy gdy on tego chciał, zaczęła się zacierać i teraz Kirai niemal cały czas siedział w jej głowie, aktywnie dzieląc się swoją opinią na każdy dotyczący rzeczywistości temat. Zasadniczo, od jakiegoś czasu był kimś… Ikari nie chciała nazwać go „przyjacielem”, bo zdawała sobie sprawę, iż Pusty działa przede wszystkim z bardzo egoistycznych pobudek, ale abstrahując od tego, że ostatnio w ogóle rzadko się odzywała, jeśli już to robiła, 70% jej wypowiedzi było skierowanych właśnie do Kiraiego. I tylko czasem, w takich chwilach jak ta, zauważała, że to zaczyna być niepokojące. Bo chociaż uważała się za odpowiednik kogoś, kogo można by określać mianem „samotnego wilka”, jak każdy potrzebowała od czasu do czasu towarzystwa, żeby nie zwariować od samotności. A ponieważ jej duma urosła na tyle, by nie szukać go u Shinigami, którzy wystawili jej zaufanie na próbę, pozostawał jej tylko Kirai. Czasami łapała się na myśli, że to przez niego zaczęła wszystkich nienawidzić. Minako, Renjego, Grimmjowa… Ta myśl za każdym razem szybko wietrzała z jej głowy, ale uczucie życiowej groteski pozostawało. Przecież to Jaegerjaquez „przywrócił do życia” Kiraiego. Ikari zaszyła go wewnątrz siebie, a wystarczyło jedno słowo samozwańczego króla, by szwy pękły, a Kirai przypomniał o swojej upierdliwej obecności.

I wish you never told me
I wish I never knew

Stanowczo stawało się to ponad siły Ikari.

Espada. Kto gotów był mierzyć się z takim przeciwnikiem? Który bezustannie chciał walczyć, nieważne, czy przegrał, czy wygrał, wiecznie chciał się odgrywać lub utrzymywać wszystko co żyw w przekonaniu, że to on jest panem i władcą wszechświata, tym najsilniejszym, alfą, nawet jeśli musiałby wybić w pień swoje nieposłuszne stado. Tak jak lubiła ucierać mu nosa, tak stawało się to coraz bardziej męczące, a jego niedawne wyznania wciąż drżały w jej pamięci. I prawdę mówiąc, o wiele częściej budziła się w nocy z krzykiem z ich powodu, niż z powodu wizji zbliżającej się zagłady, która od jakiegoś czasu również nawiedzała ją regularnie. Koegzystowanie z Hollowem miało wiele wad i Ikari chciała składać te koszmary na karb jednej z nich, ale… O ile Kirai mógł fantazjować o tym, że wszystkich i wszystko trafia szlag, tak wspominanie pałających najróżniejszymi żądzami kobaltowych oczu należało z pewnością do Ikari. Ona sama już tak bardzo pogubiła się w tym wszystkim, że nie wiedziała, czy gdyby Grimmjow nagle przed nią stanął, miała by większą ochotę go zamordować, czy posiąść z tęsknoty.

Być może Hagane bała się nazywać rzeczy po imieniu. A jednak rozróżniała wśród własnej plątaniny uczuć te płonące najjaśniej: gniew i nienawiść. Można było polemizować, czy to wina Ikari, bo sama zgodziła się przyjąć Pustego, czy Szóstego, bo pomógł mu odzyskać kontrolę, jednak kapitan Jaggerjack nie lubiła się przyznawać do błędów, dlatego to Grimmjowa obarczała winą za to, że coraz częściej budziła się w środku nocy z krzykiem.

I wake up screaming
It’s all because of you

I nie chodziło tylko o Hollowa. Chodziło też kobalt. To już ewidentnie była jego wina. Za to, że ośmielił się mieć tak bardzo napalone, przeklęte, niebieskie spojrzenie i zakazany, pełen oszustwa i drwiny, pociągający, przystojny pysk.  Ale teraz, gdy pojawił się jeszcze ten drugi… Ten substytut drapieżcy, tylko o niebo doskonalszy. Nie aż tak narwany, nie aż tak szyderczy, nie aż tak chamski, nie aż tak destruktywny, a serce Ikari nie biło przy nim aż tak szybko, ale… Był teraz przy niej, przypadkiem czy nie, los znowu ich ze sobą zetknął i rozum Ikari, zazwyczaj zagłuszany przez kupę ważniejszych rzeczy, którymi się zwykła się kierować, teraz domagał się, by raz w życiu go posłuchała i nie wybierała samodestrukcji.

– Na pewno wszystko dobrze?

Drgnęła na te słowa i odwróciła się od okna z udawanym, pogodnym uśmiechem.

– Pewnie. To tylko te złe sny.

Kagami uniósł brwi, widząc sprasowaną puszkę, którą jego nowa koleżanka wyrzucała do śmieci. Wyglądała, jakby przejechał po niej walec i Kagami nie miał pojęcia w jaki sposób delikatne, dziewczęce dłonie zutylizowały ją do tego stopnia.

– Aomine został na noc? – zapytała Ikari.

– Hm? A, tak. Powiedział, że pierwsze noce w nowym miejscu pewno będą dla ciebie ciężkie, więc poszedł po swoje rzeczy… A jak wrócił, niósł taką torbę, jakby zamierzał się tu przeprowadzić na stałe. – Taiga próbował wyglądać dzielnie, jakby wcale nie przerażała go ta wizja. – Przytaszczył tu nawet swój stacjonarny komputer i teraz mam na głowie tego darmozjada. Nie! – Chłopak natychmiast się stropił. – Ja lubię gości, nie myśl, że będziesz tu niemile widziana! Ale gdybyś wiedziała, ile Daiki potrafi zeżreć, wiedziałabyś, o co mi chodzi… A do garów to go nie zagonisz.

– Nie? – Ikari uśmiechnęła się trochę mniej sztucznie. – No to challenge accepted.

Kagami parsknął.

– Chcę to widzieć, naprawdę. Dzwoń po mnie gdyby mnie przy tym nie było, nie mogę tego przegapić. – Zaśmiał się, a potem spoważniał. – Długo się znacie?

– Nie.

Czekał chwilę, zakładając, że Ikari rozwinie myśl, ale widząc, że nie jest skłonna do zwierzeń, nie naciskał.

– No to dobrej nocy. Budzik nastawiłem na szóstą, jak nie wstaniesz, będziemy dobijać się do pokoju.

– Dzięki. A gdzie śpi Daiki?

– Chyba rozłożył sobie kanapę w salonie.

– Okay. To dobranoc.

Dziewczyna śmiałym krokiem zmierzała do salonu, nie przejmując się skonsternowaną miną Taigi. Nawet puściła do niego oko, gdy zasuwała za sobą drzwi. Zarumieniony Kagami przez chwilę sterczał pod własnym salonem nadsłuchując i zastanawiając się, co takiego ma w sobie ten barbarzyńca Diaki, że wszystkie laski na niego lecą, nawet takie jak świeżo poznana koleżanka, którą zaliczał może nie do klasycznej urody piękności, bo dyskwalifikowały ją choćby niebieskie włosy, a jednak… Dziewczyna miała w sobie jakąś iskrę, z którą pewno niewielu nie chciałoby się zmierzyć. Pokręcił więc tylko głową, a ciemnoczerwone włosy rozsypały się wokół jego twarzy. Ostatnią myślą Kagamiego w tym dniu było, że musi odwiedzić fryzjera, a potem padł na łóżko i spał dopóki nie zaczął wyć nastawiony przez niego budzik.

Kiedy Ikari zamknęła za sobą drzwi i spojrzała na rozścieloną kanapę, na chwilkę zaparło jej dech. Aomine spał w samych bokserkach, rozłożony w poprzek na łóżku. Jedną rękę wsadził pod głowę, druga leżała na wyposażonym w kaloryfer brzuchu. W tej nocnej aranżacji jego ciemna karnacja zdawała się jeszcze głębsza, zupełnie jakby był prawdziwym Murzynem, a nie kimś, na kogo można tak wołać dla zgrywu, tylko dlatego, że jest posiadaczem pięknej, brązowej opalenizny.

RWAŁBYM JAK PUSTY MASKĘ.

So real these voices in my head

Ikari mentalnie nawrzeszczała na Hollowa i trochę mniej śmiałym krokiem niżby pragnęła, zbliżyła się do kanapy. Szturchnęła Aomine w ramię, a on zachrapał głośno przez usta, trochę na szczęście burząc tym romantyczny nastrój, w jaki zaczęła popadać Hagane.

– Ej, Daiki, weź się trochę posuń. – Ikari usiadła na skraju łóżka i dźgała chłopaka palcem w okolicy żeber. – No słyszysz? Suń dupę. – Jaggerjack darowała sobie próby wymuszenia na nim posłuchu jedynie przy pomocy jednego palca i zaczęła używać do tego obu rąk, próbując zepchnąć go na skraj łóżka. – NO DAIKI, NA LITOŚĆ BOSKĄ! – Zaparła się nogami o nocną szafkę i moszcząc się kuprem w pościeli, powoli i mozolnie robiła dla siebie miejsce.

– Mhmm?! – Z gardła Aomine wyrwał się oburzony jęk, ale kiedy wysilił się na tyle, by uchylić jedną powiekę, szybko przeszedł on w pomruk zadowolenia. – Wiedziałem, że wpadniesz do mnie w nocy…

Ikari nagle straciła oparcie, ale zanim pacnęła na materac, Daiki złapał ją w pół.

– Stój! – pisnęła dziewczyna, gdy jedna z rąk chłopaka przesunęła się na jej biust, próbując wedrzeć się pod dekolt. – Nie, nie, nie tak! Nie po to przyszłam!

Jakimś cudem udało jej się uwolnić z ramion koszykarza i teraz usiadła na łóżku na piętach, trzymając przed sobą poduszkę, jakby miała ona posłużyć za oddzielającą ich tarczę.

– Daj spokój… – Chrapliwy głos Aomine był tak podobny do nieznoszących sprzeciwu powarkiwań Grimmjowa, że Hagane zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle możliwym jest dla zdrowej kobiety, która też ma swoje potrzeby, wyrzec się takiej sytuacji i nie dać się skusić. I ten jego rozpalony wzrok, utkwiony w jej piersiach, jakby była to jedyna rzecz na świecie, której naprawdę pragnął… A jakby tak pozwolić mu spełnić marzenia? Może to byłby lepszy lek na niepokoje, które ją dręczyły?

– Nie po to przyszłam. – Powstrzymała jego rękę, a Daiki po raz kolejny okazał się dżentelmenem, którym nie był Szósty i więcej się nie narzucał. Westchnął jedynie, jakby właśnie zużył całe pokłady swojej silnej woli i z powrotem założył ręce za głowę.

– To czego chcesz? – zapytał, trochę bardziej opryskliwie, niż zamierzał.

Hagane opuściła głowę. Niebieskie włosy zakryły jej twarz.

– Ja po prostu… Miałam sen, że był mecz, a potem… Naprawdę źle mi się śniło. – Podniosła na niego przeszklone oczy. – Po prostu nie chciałam już dzisiaj zasypiać sama – dokończyła szeptem.

Daiki ponownie westchnął, ale już nie tak ciężko, jakby kończył mu się świat. Zanim Ikari wpadła na to, by zrobić słodkie oczka i łamiącym się głosikiem zapytać, czy ma sobie pójść, on znów wyciągnął rękę.

– No chodź tu, mała.

Tym razem pozwoliła, by Daiki przygarnął ją do siebie, bo jego obrażony ton głosu świadczył o tym, że nie będzie już niczego próbować i istotnie, chłopak jedynie położył jej głowę na swoim ramieniu, a kiedy Ikari sama się w niego wtuliła, westchnął po raz trzeci.

– Możesz dzisiaj spać koło mnie, ale następnym razem na tym się nie skończy.

– Dalej jesteś świnią.

– Ale przynajmniej nie musisz się przy mnie niczego bać.

Ikari pomyślała o Grimmjowie, o Szayelu, o Kiraim i Radzie Czterdziestu Sześciu. Tylko prze ułamek sekundy była w stanie wyobrazić sobie stojącego naprzeciw nich Daikiego.

– Ta-ak, yhym. Dzięki…

Wciąż miała się czego bać. Ale nie tej nocy. Bo kiedy znowu obudzi się krzykiem, od razu usłyszy uspokajający głos, który mógłby należeć do Grimmjowa, a kiedy pomyśli, że ma Espadę po swojej stronie, wtedy przestanie się bać.

Ikari niemal natychmiast zasnęła kamiennym snem.

When it comes back you won’t be
Scared and lonely

Punkt szósta rano w całym apartamencie, znajdującym się na dwunastym piętrze jednego z okazalszych wieżowców w Tokyo, rozbrzmiał nad wyraz upierdliwy budzik. Jego skrzeczenie rozbrzmiewało przez blisko piętnaście minut, aż sąsiadka z mieszkania obok (bardzo starsza pani w pełni sił) zaczęła skrzeczeć głośniej niż on, napierdzielając w ścianę kryką. Dopiero to obudziło Kagamiego, którego pokój na nieszczęście dzielił ścianę z sypialnią starszej kobiety. Poderwał się z łóżka, kiedy tylko zrozumiał, że uporczywe piszczenie to nie szczury z jego snu, a zegar, który sam nastawił na tę nieludzką porę. W mieszkaniu wciąż panował głęboki półmrok i Kagami ziewnął szeroko, klęcząc przy komodzie, na którym stał ranny oprawca i zastanawiając się głośno, za jakie grzechy jest poddawany tym ekstremalnym cierpieniom i czemu Bóg wystawia go na tak nieludzkie próby. Dopiero potem przypomniał sobie, że ma w mieszkaniu lokatorów. Opamiętał się i przestał gadać na głos sam do siebie. Niepewnie podszedł do drzwi salonu i rozsunął je lekko, wyściubiając nos do środka. Przez mrok niewiele dostrzegł, więc nie mógł stwierdzić, czy koleżanka Aomine została u niego na noc.

– Daiki? – spróbował, otwierając szerzej drzwi. – Ej, wstawaj, bucu. Słyszysz?

Chyba słyszał, bo nagle w środek czoła trafiła go do połowy opróżniona butelka z wodą mineralną, która nadleciała od strony kanapy.

– Spadaj, Kagami.

– Ale… Kazałeś się obudzić.

– A teraz każę ci spadać!

– A było coś? Z niebieskowłosą?

Tym razem trafiły go służące Aomine za kapcie klapki (Kuboty) rozmiar 44, więc Taiga założył, że jednak do niczego między nimi nie doszło, skoro Daiki jest w takim parszywym humorze. Krzyknął więc tylko coś w stylu: „Żebyś mi potem nie mówił, że masz nieklasyfikację!” i poszedł budzić Ikari, a kiedy nie zastał jej w łóżku, wzruszył ramionami i pomyślał, że pewno wstała wcześniej albo coś i zaczął zbierać się do szkoły.

Tymczasem Ikari przebudziła się w momencie, gdy Taiga oberwał parą starych laci Daikiego.

– Już? – mruknęła sennie, próbując się podnieść, ale Aomine ją przytrzymał.

– Nie. Cicho. Śpij.

– Ale…

– Jeszcze jest ciemno, nie widzisz? Normalni ludzie nie wstają, dopóki nie zrobi się jasno. I nie wybije dwunasta.

– Yhym. – Ikari była skłonna uwierzyć w każdą bzdurę o tej godzinę, byle tylko pozwolono jej dalej kimać, a Aomine grzał jak piecyk, wzmagając jej senność.

Może ten kaloryfer na jego brzuchu jest prawdziwy?

Zrobiło jej się za gorąco, więc obróciła się na drugi bok, tyłem do Daikiego. I to był błąd. Chłopak mrucząc przeciągle również się odwrócił i przytulił do Ikari, która wciąż wierciła się w pościeli, ale przestała natychmiast, gdy poczuła, że coś zaczyna uwierać ją w okolicach tyłka. Otworzyła oczy i uniosła głowę z poduszki.

– Daiki?

– Tak?

– Czy to, co czuję, to… – Przekręciła się, by móc spojrzeć w jego ukrytą w mroku twarz.

–  No co, zawsze tak mam z rana. Jak chcesz, to korzystaj…

Ikari wyrwała z łóżka tak szybko, jak jeszcze nigdy w życiu. 6:15 a ona była na nogach, zdeterminowana, aby rozpocząć dzień.

– D-Do szkoły, muszę iść do szkoły… N-Nie mogę się spóźnić.

– Mamy dopiero na dziewiątą. – Aomine odrzucił kołdrę.

– Nie wstawaj! – wrzasnęła w panice Hagane. –  Najpierw wyjdę! – I w podskokach wybiegła z salonu, niemal dewastując w biegu przesuwane drzwi.

Dopadła do łazienki. Zamierzała zamknąć się w środku i nie wychodzić do dziewiątej, ale pierwsze co zobaczyła po otwarciu drzwi to to, że łazienka jest zajęta, a goły, jędrny tyłek Kagamiego, który brał prysznic, nie poprawił teraz sytuacji. Wycofała się jeszcze szybciej niż z salonu, zatrzasnęła drzwi i oparła o zimną ścianę. Powoli osuwała się po niej, aż klapnęła na podłogę, gdzie mogła ukryć twarz w kolanach i błagać o litość.

– Eee… Ikari? Mam wrażenie, że się powtarzam, ale… Czy wszystko w porządku?

Dziewczyna podniosła na niego wzrok. Na przystojnego, dobrze zbudowanego chłopaka, wycierającego mokre, ciemnoczerwone włosy w ręcznik, podczas gdy drugi ręcznik zawiązał sobie niedbale wokół bioder.

Zbyt niedbale, a ja mam zbyt dobry widok z tej pozycji i jestem zbyt wyposzczona, żeby spokojnie się temu przyglądać.

Na szczęście nie wypowiedziała tych myśli na głos. Bąknęła jedynie coś niezrozumiale i odpełzła na czworakach, wciąż coś mamrocząc do siebie. Trzasnęły drzwi, gdy znalazła się za progiem pokoju, który udostępnił jej Taiga. Chłopak słyszał dochodzące zza niego hałasy, ale nie odważył się wejść do środka, nawet jeśli przez chwilę liczył na jakiś szybki numerek, teraz był zbyt przerażony.

I know there’s something out there
I think I hear it move

– Dziwna ta twoja koleżanka – stwierdził Kagami, wchodząc do salonu i przysiadając na wciąż rozłożonej kanapie.

– To dobrze.

– Ach tak?

– Tak. To znaczy, że będziesz trzymał łapy przy sobie.

– Ach taaak?

– Nie wkurwiaj mnie, Kagami. – Aomine rzucił mu złe spojrzenie, zapinając pasek w spodniach. – I nie łaź goły po mieszkaniu. Nic dziwnego, jeśli ją przestraszyłeś.

– Ale to moje mieszkanie! Mogę sobie chodzić jak mi się…

– Powiedziałem, nie chodź mi tu po nagu przy mojej dziewczynie.

Daiki stał teraz nos w nos z Taigą, a jego usta rozciągały się w nieładnym uśmiechu psychopaty.

– Przy kim?

– Przy tej dziewczynie.

– Wydało mi się, że powiedziałeś co innego.

Aomine nie raczył skomentować tego spostrzeżenia. Wciągnął przez głowę podkoszulek i włączył wiszącą na ścianie plazmę. Telewizja nadawała właśnie poranne wiadomości i już chciał je przełączyć, kiedy prezenterka przeszła do materiału z wczoraj, a na ekranie mignęła znajoma gęba.

– Powtarzamy komunikat o wczorajszej masakrze przy ulicy Kōshū-kaidō. Według informacji naszych reporterów, liczba ofiar sięgnęła czterdziestu sześciu. Dziś w nocy zmarły cztery osoby znajdujące się w stanie krytycznym, życiu kolejnym siedemnastu wciąż zagraża niebezpieczeństwo. Specjalne służby wojskowe ogrodziły teren na czas ustalenia, co było przyczyną wybuchu w restauracji „Madness”, ale nieoficjalne źródła podają, że mamy do czynienia z zamachem terrorystycznym, zorganizowanym przez nieznaną dotąd siatkę przestępczą. Nasz informator donosi, że sekcja zwłok w wielu przypadkach wykazała, iż przyczyną zgonu nie były obrażenia od wybuchu, a liczne okrucieństwa, jakim poddawano ofiary. U wielu osób stwierdzono śmierć na skutek uszkodzenia rdzenia kręgowego, uduszenia, a także ran kutych i ciętych. Policja zatrzymała trzech podejrzanych mężczyzn, jedynych ocalałych na miejscu masakry, rzecznik prasowy policji w Tokio odmawia komentarza w tej sprawie.

Na ekranie znowu pojawił się znany Daikiemu niebieskowłosy mężczyzna. Wyglądał na średnio przytomnego albo naćpanego, musiało podtrzymywać go aż dwóch policjantów, wzrok mu uciekał i sprawiał wrażenie zbyt potulnego, jak na tego, którego znał Aomine, ale nie, nie mogło być żadnych wątpliwości.

– Ikari! Ikari chodź tu, musisz to zobaczyć! – krzyknął Aomine i szturchnął łokciem Kagamiego, nie odrywając wzroku od telewizora. – Zawołaj ją.

Taiga wzruszył ramionami i nawet chciał spełnić prośbę kolegi, ale w progu zderzył się z Ikari, która opierała się o framugę i również wpatrywała się w ekran jak oczarowana, obgryzając paznokcie u lewej ręki.

I’ve never felt like this before

– No wołaj ją, szybko! – Daiki obrócił się przez ramię, ale wtedy dostrzegł, że Hagane już tu jest i z powrotem spojrzał w telewizor, wskazując ekran ręką. – To on, no nie? Ten twój porąbany koleś! Nie mówiłaś, że jest terrorystą.

– Bo nie jest… To znaczy… Właściwie… No, nie mówiłam.

– Hehe, wiedziałem, że jest nieźle świrnięty.

– Znacie ich? Tych przestępców z telewizji?

– Tego jednego, błękitnowłosego czubka.

– Powinniście się zgłosić na policję. Przesłuchają was w charakterze świadków.

– Nie, Ikari, nie rób tego.

Tuż za Hagane rozległ się nowy, płaczliwy głos. Shinigami najpierw ze strachu przygryzła się w palec, potem wrzasnęła i podskoczyła, a obracając się, by sprawdzić kto za nią stoi, upadła na podłogę.

– Musisz mi pomóc, Ikari.

– Kim, do cholery, jesteś?! Jak weszłaś do mojego mieszkania?!

– Rhan! Co tu robisz? – Ikari rozpoznała nachylającą się nad nią ze łzami w oczach dziewczynę.

– Znacie się? – Kagami już trzymał w ręce telefon, ale nie zaczął wybierać numeru.

– Tak, ze szkoły. – Rhan przytaknęła. – Przepraszam, że tak tu wtargnęłam, ale drzwi były otwarte, a ja… – Jej głos znów zabrzmiał, jakby zaraz miała się rozpłakać.

– Spokojnie, ej. Powiedz o co chodzi.

Hagane zdążyła podnieść się z podłogi (nie o własnych siłach, bo Daiki skorzystał skwapliwie z okazji, by dźwignąć z paneli jej tyłek) i zaczęły odzywać się u niej od dawna zaniedbywane instynkty kapitana, pragnące przejąć dowodzenie nad trudną, wymagającą interwencji sytuacją.

– Bo ja… No widzisz… Nie za bardzo wiem, jak to powiedzieć. – Szmaragdowe oczy wpatrywały się w Jaggerjack, jakby liczyły, że ona sama domyśli się o co chodzi, ale Hagane jedynie zmarszczyła brwi. – A pierdolić tą konspirację! – Rhan machnęła ręką z takim zamachem, że strąciła stojącą na stołku tuję, ale w ogóle się tym nie przejęła, oklapując ciężko na kanapę. – Ten kretyn, Ulqiorra, kazał mi cię mieć na oku, a sam razem z tym idiotą Starrkiem, wybrał się załatwić Szayela i jak zwykle gówno wyszło z ich planu! I teraz zamknęli mi Ulqu-chana w areszcie, a on całą noc nie zadzwonił, choć przecież mają prawo do jednego telefonu, widziałam to w jakimś ludzkim serialu! Może jemu coś się s-stało! – Głos dziewczyny zaczął się łamać. – Może ten szajbus Sz-szayel coś mu zrooobił! J-Ja muszę go stamtąd wyciągnąć-ć!

– Matko Przeodporna na Stres, po pierwsze – uspokój się. – Ikari usiadła obok roztrzęsionej dziewczyny i położyła dłoń na jej ramieniu. – Po drugie… Czy ten Ulqiorra i Starrk… Czy to jacyś… – zerknęła na przysłuchujących się rozmowie licealistów i odchrząknęła – jacyś starzy znajomi z tego pełnego piasku miejsca, gdzie byłam kiedyś na wakacjach?

Rhan przestała siorbać noskiem i przytaknęła skwapliwie, a złociste loki podskoczył przy tym jak sprężynki.

– Tacy… dobrzy znajomi, czy tacy niekoniecznie?

– No… – Rhan się zawahała. – Ulqu-chan i Jaegerjaquez kiedyś za sobą nie przepadali, to prawda, ale teraz… – ona również zerknęła na ciekawskich chłopaków – jakby to powiedzieć? Grają w jednej drużynie.

– Aha, rozumiem, szkoda – westchnęła Hagane. – Byłabym skłonna do pomocy, jeśli by się okazało, że strzelamy Szóstemu do bramki, ale skoro miałabym tylko wykopać piłkę w aut… I tak nie wiem, co mogłabym zrobić w tej sytuacji. Nie rozumiem, czemu z tym do mnie przyszłaś.

– Jak to! – Nagle Rhan nie wydawała się już przygnębiona. Znikła płaczliwa minka, a cienkie, jasne brwi zbliżyły się do siebie, nadając jej twarzy rozzłoszczonego wyrazu, zupełnie jakby wszystko do tej pory było tylko małym przedstawieniem, mającym wzruszyć nieczułe serce Stalowej. – Przecież jesteś podobno Mistrzem Ucieczek! Do kogo miałam przyjść, jak nie do ciebie!

Ikari zaniemówiła.

– Cóż, widzę, że wzięłaś sobie do serca te „mieć mnie na oku”.

– Zawsze biorę sobie do serca słowa Ulqu-chana!

– Rozumiem… – Ikari zamyśliła się na dłuższą chwilę, wciąż wpatrując się w Rhan, aż wreszcie uśmiechnęła się i skinęła głową. – No dobra. Pomogę ci. Ale pod warunkiem, że ty pomożesz mi.

Zielonooka Arrancara pisnęła z radości i rzuciła się Shinigami na szyję z takim impetem, że obie przewróciły się na łóżko. Puściła kapitan dopiero, gdy ją wyściskała i zupełnie nie zażenowana sytuacją (czego nie można było powiedzieć o dwójce wścibskich zawodnikach szkolnych drużyn koszykarskich, na których gębach rumieniec aż gorzał) podniosła się i pomogła usiąść Hagane.

– Wiedziałam! Masz już plan, nie?

Hagane teraz też się uśmiechała, ale nie był to szeroki wyszczerz szczęścia, a raczej cwany półuśmiech kogoś, kto szykuje komuś przez siebie nielubianemu niemiłą niespodziankę.

– Mam – przyznała. – Zbieraj się i idziemy, zanim się rozmyślę.