18. Krew na horyzoncie: don't look back.

 Tytuł fajniej brzmiał z angielska. Że blood on the horizon. Z piosenki, która się być może pojawi. To mi tak pasuje na tytuł, że mimo jakiegos chujowego wydzwięku peEl, zostawiam.

Zastanawiam się, czy ma sens iść wgl spać w takiej sytuacji. Hm. Może bym rypłą ankietę.

 _______________

Jeszcze nigdy nie byłam taka zmęczona.

NAWET NIE PRÓBUJ.

Kiedy oczy same mi się zamykają…

Lay your head down, try to get some sleep
It's what you need to get some sleep

PRZESTAŃ!

Ale ja… usycham.

JESZCZE NIE TERAZ.

A kiedy?

WYTRZYMAJ.

Nie dam rady. Nie tym razem.

  

Zamiast odpowiedzieć, ktoś rzucił się na niego z dzikim okrzykiem, przewracając na piasek.

– Co… – Zdezorientowany, patrzył teraz w parę dużych czerwonych oczu, należących do kogoś, kto na nim leżał. – Co ty wyprawiasz?! I kim, do cholery, jesteś?!

Grimmjow powstał z piachu, pociągając w górę również osobę, która go przewróciła.

– Ał, ał, ałaaa! – zawyła blondynka, za której długie, splecione w warkocz włosy trzymał Arrancar, „pomagając” jej wstać. – Puszczaj, zwyrolu!

Jaegerjaquez nie był na tyle miły, by spełnić tę prośbę. Zamiast tego rozejrzał się, by ustalić, skąd dziewczyna tak nagle wylazła. Zobaczył za plecami gargantę i jeszcze mocniej zmarszczył brwi. Przecież nie on ją otworzył. Szybko jednak pojawił się ten, kto to zrobił.

– Nie takie skomplikowane te wasze arrancarskie teleporty – oświadczyła postać, której twarz okalała niebieska fryzura, jakiej nie powstydziłby się żaden faraon – skoro każdy może je sobie otworzyć.

– Głowiłeś się nad tym od ostatniej wizyty tutaj, Mayuri – sprostował Byakuya, który pojawił się zaraz za nim. – Grimmjow. Zabierz ręce od naszej najlepszej studentki, dobrze radzę – dodał, spoglądając na Espadę.

Grimmjow prychnął, rozjuszony i puścił dziewczynę, która kopnęła go z całej siły w kostkę, czego ten nawet nie zauważył.

– Ty dupku! – krzyknęła. – To ja ci łapę ratuję, żeby ci jej nie urżnęli, a ty, niewdzięczny gnojku…

Dalszy potok jej niepochlebnych słów utonął w jazgocie, który narastał w głowie Szóstego. Uniósł, co prawda, zaciśniętą w pięść dłoń i zobaczył, że pieczenie, które czuł, rzeczywiście powodowała cięta rana, zadana w przegub. Nie odnotował tego jednak jako czegoś istotnego. Spojrzał na płomień, na ogień, trawiący Las Noches, schodzący coraz niżej i niżej…

Szarpnął wściekle pas, który trzymał na tyłku jego czarne spodnie i ku przerażeniu wszystkich obecnych, zsunął je, a zza nich, ku jeszcze większej zgrozie świadków, wydobyła się stróżka dymu. Spoglądał na podbrzusze, gdzie widniała pieczęć ósmego oddziału, teraz blednąca z sykiem.

Poprawił prędko spodnie i podniósł wzrok, a jego spojrzenie skrzyżowało się ze spojrzeniem Renji’ego. Obaj prędko odwrócili wzrok. Obaj wiedzieli, co to oznacza.

Grimmjow raz jeszcze spojrzał w płomienie, a potem odwrócił się w stronę Shinigami. Wyglądał na rozdartego. Jakby nie do końca wiedział, co robić, kogo atakować. Widok znikającej pieczęci… Powinien poczuć ulgę i radość, może satysfakcję, tymczasem uczucie, jakie go ogarnęło, nie miało nic wspólnego z tym, co sobie wyobrażał. To było nieznana mu emocja. Nie wiedział co to, póki porucznik nie podszedł do niego, by położyć dłoń na jego ramieniu. Patrzył na Grimmjowa z niemym pytaniem w oczach, w których odbijało się to wszystko, co teraz kotłowało się we wnętrzu Espady. W oczach wypełnionych strachem.

Grimmjow nigdy nie spodziewał się znaleźć w Abaraiu sojusznika i pewno nigdy by go tak głośno nie nazwał, a jednak gdy pustynia płonęła, sprzymierzyli się we wspólnym celu. Renji coś udowodnił tym prostym gestem, faktem, że czekał, by to Espada podjął decyzję, okazał pewien rodzaj pokory, uznania wobec kogoś, do kogo należy to miejsce. A Grimmjow to uznał. Dlatego mogli zawiesić broń.

– Idź. – Tylko to jedno, ciche słowo wydobyło się z usta Arrancara. Wystarczyło.

Renji, ściskając w ręce katanę Ikari, ruszył z miejsca, używając Shunpo. To nie było tylko przyzwolenie, by działał na własną rękę, nie narażając się na cios Panterą w plecy. Dzięki temu porucznik nie musiał przeciwstawiać się swoim pobratymcom. To było jego zadanie, króla Hueco Mundo.  To on powinien dbać o swoje królestwo. Wyciągnął Panterę, odwracając się do Byakuyi, Kurotsuchi’ego i nieznanej mu Shinigami. To się musi skończyć. Nie może tu sobie przyłazić ktokolwiek chce, bez jego zgody. I nie może tu ktokolwiek zechce umierać.

 

ŚPISZ? IKARI? ŚPISZ? EJ! NIE ŚPIJ!

Nie drzyj się. Nie śpię, idioto. Kto mógłby spać w takim hałasie.

IKARI. NIKT NIE HAŁASUJE.

Przecież słyszę muzykę. Chociaż… To nie tyle muzyka, co…

IKARI? IKARI NIC NIE WIDZĘ! OTWÓRZ OCZY IDIOTKO! OTWÓRZ CHOCIAŻ TO JEDNO! NIE ZASYPIAJ DO CHOLERY!

No one will worry if you shut your eyes
And get some sleep, it's what you need

Kiedy ja wcale nie śpię. Jest ciemno, to prawda, ale to nie jest sen, przecież wiem, jak się śni. A teraz, ja tylko… Stoję na skraju urwiska i patrzę w dół. Mam poczucie, że zbyt długo tu stoję, zbyt długo patrzę w tą otchłań. Teraz ona gapi się na mnie i zalotnie mruga okiem. Już wie, że tu jestem, zachęca, żebym skoczyła, odeszła. Mogłabym. Nie słyszę nikogo, prócz swego demona, więc… mogłabym.

Don't look back, you're all alone

Tylko co potem? Czy będzie tak jak dzisiaj? Bez melodii, bez słów, jedynie echa i uczucie muzyki, czy będzie ciążyć i dręczyć, aż w końcu i tak…

Mogłabym. Gdybym tak się nie bała. Że gdziekolwiek nie pójdę, trafię w miejsce gorsze od tego, w którym panoszy się obłęd i lęk parzy z beznadzieją. Miejsce nasiąknięte krzykiem, moim własnym.

Krawędź się nie rozrasta. Krawędź się kurczy. Ucieka spod stóp. Teraz, kiedy poczułam się zdolna. Że są sprawy, za które warto i rzeczy, które muszą prysnąć. I wiesz, i wiesz co, Otchłanio? Już chyba za późno. Ciemność się wije dookoła jak oślizłe macki, przyciąga. Na końcu tunelu wcale nie pali się światło.

Black wall will lift away but some may say
You pushed away the distant light

Głowa mi pęka jak strzaskana słońcem ziemia. Kruszę się. Nawet nie chce mi się łapać tchu. Albo nie mam sił. Tu nie ma powietrza, którym bym mogła oddychać. Jakby jakaś wielka łapa trzymała mnie za kark. Miażdżyła krtań. Wdzierała się do gardła, wyrywała oskrzela, penetrowała płuca, gniotła je i tłamsiła. Szukam pokrzepienia, ale na darmo. Liczę połamane żebra, w ciemności, przytulam swojego demona, wymacuję jego kły i obmyślam.

Nie jesteśmy tu na pikniku. Echa szumią zbyt tęsknie. Wołają. Powinnam wstać, zatrzasnąć wszystkie nasze sprawy, raz na zawsze. Bo wiesz o co chodzi? Takie ciemności, takie noce jak ta, są za zimne dla mnie. Za mało gwieździste. Nie przetrwam wśród nich, no chyba, że w twoich objęciach.

Wyciągam rękę, łapię błękitne nitki, łapię też te czerwone. Mogłabym je spleść razem, w sznur i może byłoby lżej na nim zawisnąć. Może wtedy znalazłabym spokój, nie myśląc o końcu świata i rzeczach, do których nie zdążę. I noc byłaby tylko nocą, nie szczerzącym zębiska wytworem, który rozrasta się w krwawą łunę, a ona woła, woła i wołać nie przestaje.

– Ikari!

Niemal coś widzę, coś innego, niż nasycony krwią mrok. Jakby te macki, które mnie pochwyciły, zmieniły się w bardziej znajome kształty. I teraz to one mnie oplatają. Jego tatuaże.

– Ikari, na Boga!

Niemal znam ten głos. Ale tak bardzo mi się nie chce. Może to dlatego, że jestem zbyt leniwa? Dlatego pochłania mnie pustka, a mnie stać tylko na to, by biernie się temu przyglądać.

Szkoda. Wyobrażałam to sobie inaczej. Myślałam, że…

Ech.

It's growing dim, forget about him

– Grimmjow. Nie wygłupiaj się! – Senbonzakura starła się z ostrzem Pantery. – Nie przyszedłem tutaj za tobą, żeby walczyć!

– No to po co? – Arrancar odsłaniał zęby znad swojej katany. – To ty do tego wszystkiego doprowadziłeś.

Zgrzyt żelaza o żelazo. Iskry. Taniec shunpo z sonido.

– Posłuchaj… – Byakuya po raz kolejny sparował cios Espady. Do tej pory tylko się cofał, odpierając jego ataki. – Jeszcze nie jest za późno.

– JAK DLA KOGO! – ryknął Arrancar i natarł na kapitana szóstego oddziału ze zdwojoną siłą. Kuchiki musiał zaprzeć się z całej siły, a i tak po ostatnim zablokowanym cięciu przejechał po piachu kilka metrów. Grimmjow wciąż napierał Panterą na Senbonzakurę. Byakuya celowo utrzymywał ostrza w tym klinczu, widząc dla siebie kolejną szansę, by spróbować coś wściekłemu Arrancarowi wyperswadować.

– Już raz ktoś omal nie zginął przez moją zasadniczość – zaczął, ale przerwał mu gorzki śmiech Jaegerjaqueza.

– No, a teraz jest drugi, no nie? Ale przynajmniej możesz być, kurwa, pewny, że ten raz jest ostatni.  

Ostrze Pantery poderwało się w górę. Tym razem Byakuya nie zareagował. Ściskał mocno rękojeść katany, ale jej ostrze skierował w dół. Zwiesił głowę, jakby zwątpił i czekał na karzący cios, który mu się należał.

– Weźcie się zlitujcie! – Długowłosa dziewczyna wyskoczyła przed Byakuyę niczym żywa tarcza i zablokowała cios Espady. – Czy ty, bezmózgi Arrancarze, naprawdę nie rozumiesz, że kapitan próbuje tylko…

– Setsuko. – Byakuya przerwał dziewczynie i położył ręce na jej ramionach, próbując ją odsunąć. – Po co się wtrącasz. Tylko wszystko utrudnisz.

– Utrudnię? – Shinigami wykręciła się do tyłu, by rzucić Byakuyi złe spojrzenie. – To ty się miotasz w zeznaniach, zamiast powiedzieć wprost temu bufonowi, że… Że jest bufonem.

Setsuko odwróciła się z powrotem do Szóstego, szczerząc ząbki w upiornym uśmiechu w odpowiedzi na jego głupią minę. Rozległ się złowieszczy szczęk, gdy przesunęła swoją kataną po ostrzu Arrancara, a następnie próbowała wprowadzić je w rotacje, pomocną przy wytrąceniu broni z ręki przeciwnika. Grimmjow jednak trzymał Panterę bardzo pewnie, a dziewczyna nie miała na tyle sił i techniki, by stworzyć Szóstemu realne zagrożenie w tym temacie. Ostrza rozłączyły się, w efekcie czego Espada został zmuszony do odskoku.

– Kapitan Kuchiki ryzykuje dla ciebie swoją karierę! – Setsuko kontynuowała próbę uświadamiania Arrancara. – Niemal porwał mnie z akademii, żeby przeszmuglować tutaj, na misję, której oficjalnie nie jestem w stanie podołać. Chociaż założę się, że dam sobie radę dużo lepiej, niż połowa tych głąbów z akademii, inaczej kapitan nie wybrał by właśnie mnie – mruknęła bardziej do siebie, niż do kogokolwiek innego. – Tak czy inaczej, doceniłbyś, że ktoś dla ciebie ryzykuje! – oświadczyła na koniec, dobitnie celując w Grimmjowa swoim zanpakuto. Zszokowanego Grimmjowa, któremu dawno nikt nie odważył się dawać wykładu.

– Co to za warrriatka… – wywarczał skonsternowany Arrancar, patrząc na Byakuyę, który wyglądał, jakby mu było wstyd, że ktoś – na dodatek kobieta i to młodsza – musiał wziąć go w obronę, a jednak, ignorując Mayuri’ego, czyniącego oficjalnie facepalm, potwierdził słowa swojej protegowanej:

– Setsuko ma rację. Próbuję… „pomóc” to chyba niezbyt adekwatne słowo w tej sytuacji. – Jego usta nieznacznie się skrzywiły, gdy szukał właściwego określenia.

– Zrehabilitować? Odpokutować? Naprawić błąd? – podsunęła Setsuko, patrząc na kapitana szóstki z widocznym rozbawieniem.

– Tak, coś w tym stylu, dziękuję, Setsuko – kontynuował dalej Byakuya. – Mylisz się tylko co do jednego: nie ja tutaj ryzykuję. Nie miałem prawa prosić cię, żebyś przybyła tu z nami – zwrócił się do dziewczyny. – To prawda, że nie jesteś gotowa na tego typu akcje. A jednak poprosiłem cię o to, naraziłem na niebezpieczeństwo i biorę za to pełną odpowiedzialność, a wszystko dlatego – Byakuya przeniósł wzrok z Setsuko, która po słowach kapitana wyglądała na całkiem z siebie zadowoloną, na Szóstego – że to jedna z najlepiej zapowiadających się Shinigami, która na szczęście nie miała okazji przyjrzeć się Kyōka Suigetsu.

Kobaltowe oczy pojaśniały, kiedy Jaegerjaquez pojął sens tego, co to oznacza. Niemal natychmiast zapomniał, by dalej się awanturować.

– Najwyższa wieża – wycharczał, patrząc na Setsuko z wyczekiwaniem. – Co na niej widzisz?

Shinigami odetchnęła, widocznie ukontentowana, że doszli do jakiegoś porozumienia. Zmrużyła oczy i skierowała je we wskazanym kierunku.

– Hm. Widzę kilka postaci. Trudno z tej odległości orzec coś dokładnie. Jeden jest chudy i bardzo wysoki, drugi ma jasne… chyba różowe włosy, a ten ostatni… Ciężko powiedzieć. Jest jakiś dziwny.

– Dziwny? To znaczy, kurwa, jaki? – dopytywał niecierpliwie Espada, również patrząc w tamtą stronę.

– No nie wiem, mówię, że to daleko. Chyba ma… rogi? Sama nie wiem.

– Dobrrra. A dalej?

– Dalej? Nie widzę nikogo więcej.

– Nie widzisz, że ktoś jest przywiązany do obelisku? – upewniał się Grimmjow. –Że się pali? I… krzyczy?

– Nie. Widzę płomienie, ale tak jakby dogasały. Nikogo nie ma wśród nich.

– I nie widzisz nikogo z niebieskimi włosami?

– Nie. – Głos Setsuko brzmiał pewnie.

– A Las Noches nie płonie?

– No… Nie – potwierdziła znów blondynka. – Raczej nie można nazwać pożarem tych kilka płomyków. Coś wiem na ten temat.

– Przepraszam państwa bardzo – głos zabrał widocznie znudzony Mayuri – czy wy mnie w to zaangażowaliście tylko dlatego, że ktoś wam musiał otworzyć ten przeklęty portal? Liczyłem na jakieś wojenne łupy, na których będę mógł poeksperymentować, więc może o nie wreszcie zadbacie, zamiast stać tu i dysku…

Przerwał mu odległy krzyk, na który wszyscy poderwali głowy i zwrócili się w stronę, z której dochodził.

– Renji – zrozumiał Byakuya.

Kiedy krzyk się powtórzył, natychmiast ruszyli w jego stronę.

Kalejdoskop obrazów przeskakiwał pod jej powiekami. Nieważne, czy miała oczy, czy nie. I tak widziała, i tak musiała obejrzeć migawki ze swojego życia. Tak jak każdy, kto umierał. Nie było wyjątków. Dla nikogo.

Urahara pyta, czy jest tego pewna. Pochyla się i mówi, że nie będzie odwrotu, a ona się zgadza, ochoczo. Zasypia, a kiedy się budzi, czuje w sercu nieprzenikniony ból. I chłód. Słyszy nad sobą tłum głosów, ktoś powtarza: „Dziura Hollowa, to dziura Hollowa!”. Ikari unosi słabą dłoń i kładzie ją sobie z lewej strony, na piersi, ale nie czuje bicia serca. Wyczuwa pod palcami krawędzie. Zdaje sobie sprawę, że teraz może przełożyć przez siebie rękę, na wylot. Jest jej niedobrze, ale zanim bierze ją na wymioty, mdleje.

(mam puste serce )

Trzyma w ręce butelkę dobrego sake i przechadza się licami Seireitei, kompletnie pijana. Jest zima, pada śnieg, a ona świętuje przyjęcie do ósmego oddziału. Śpiewa głośno, idąc slalomem, od krawężnika do krawężnika, raz po raz pociągając z butelki sporego łyka.

(próżne ręce)

Jest w miejscu, w którym wszystko się zaczęło i w którym teraz wszystko się kończy. Kobaltowe spojrzenie ściga ją po całej komnacie. Czuje krew spływającą po twarzy z rozbitej głowy. Błękitnowłosy uśmiecha się drwiąco i mówi, że to jej koniec.

(trochę krwi we włosach po twoich ciosach)

Widzi w lustrze swoją zmęczoną, nieszczęśliwą twarz. Niewyspane i zapite spojrzenie. Są w Kalifornii, ale słońce nie przynosi otuchy. Nie jest dobrze. Noce to tylko cienie.

(siniaki mam pod oczami)

Targa paznokciami o blat, wokół w powietrzu wiruje mąka. Jego włosy, jego oczy płonął, tak jak ona. Jeszcze nie wie, że wszystko co zostanie jej po tej nocy to złość, wstyd i…

(drzazgi za paznokciami)

Błękitnowłosy demon. Trochę brat, a trochę nie. Ścigający ją w jej snach, ścigający ją na jawie. Niekończące się ucieczki. Męczące.

Running far, it's always hard

I ci umierający w szatniach, na jej rękach, z jej ręki.

(upiory)

Jednoocy. Różowowłosi. Ziejący ogniem. Kolorowi.

WPUŚĆ MNIE IKARI.

(upiory sterczą pod drzwiami)

IKARI POZWÓL MI WEJŚĆ!

– Nie dotykaj jej! Odsuń się! I nie waż się jej, kurwa, dotykać!

Grimmjow złapał łkającego mężczyznę za ramię i odciągnął go na bok.

– No, no, no – zacmokał Mayuri, kiwając głową, jakby z uznaniem. – Niezła masakra. Myślicie, że spadła z samego szczytu?

– Albo ją zrzucili. – Byakuya odwrócił wzrok od rozciągniętej na ziemi postaci, którą siła uderzenie wbiła w piasek. Bał się zapytać, czy jeszcze żyje. I bał się obydwu odpowiedzi.

Falling down will be the hardest part

– Kapitanie? – Setsuko pociągnęła Byakuyę za rękaw. Czerwone, szeroko otwarte oczy wbijała w nieruchomą, niebieskowłosą postać. – C–Czy to nie Ikari Jaggerjack? Kapitan Ósmego oddziału? Czy… Czy to nie po nią mieliśmy tu przyjść? To ją niesłusznie o coś podejrzewałeś?

Kuchiki ścisnął jej ramię, przerywając słowotok dziewczyny.

– Może coś jeszcze da się zrobić.

– Niby co? – prychnął Kurotsuchi. – Została z niej tylko miazga.

– Może da się ją jakoś poskładać – nie ustępował Byakuya, chociaż w jego głosie nie było krztyny nadziei.

– Zwariowałeś? Widzę jej kości i to w kilku miejscach! Jest połamana na amen – ogłosił niewzruszenie kapitan dwunastki. – Wyświadczmy tej niedojdzie przysługę i ją dobijmy.

Zrobił krok do przodu, ale nim podszedł, tuż przed jego twarzą pojawiła się rozświetlona czerwoną poświatą cero dłoń.

– Zbliż się jeszcze o milimetr, to cię zajebie. – Grimmjow nawet nie zaszczycił go spojrzeniem, nie odrywając wzroku od nieruchomego ciała Ikari. Jego głos brzmiał pusto, ale nie pozostawiał wątpliwości, że Espada nie żartuje. Sam był gruboskórnym stworzeniem, ale obcesowość i bezceremonialność Mayuri’ego doprowadziło go niemal do szewskiej pasji, wyrywając z odrętwienia.

Kurotsuchi prychnął lekceważąco, na znak, że nic sobie z tej groźby nie robi, ale nie odważył się choćby drgnąć, dopóki Szósty nie zabrał rozpalonej łapy sprzed jego nosa.

– Weź się w garść, ty zasrana bekso – syknął teraz Grimmjow, szturchając Abaraia, który też tkwił w letargu, nie próbując kryć łez. – Pomóż mi, kurwa mać.

Grimmjow uklęknął po drugiej stronie Ikari, starając się już nie patrzeć na jej twarz, która zmieniła się niemal nie do poznania. Musiała sobie zwichnąć szczękę, a obrzęk pod skórą upodabniał ją teraz do bezkształtnej bryły. Wolał nie myśleć o tym, w jak dziwnym położeniu jest jej głowa względem reszty ciała. Nie chciał wyobrażać sobie pogruchotanych kręgów szyjnych. Odetchnął i wyciągnął rękę, tę samą, którą przed chwilą groził Mayuri’emu i przyłożył dwa palce do szyi Shinigami, szukając pulsu.

– Jest – oświadczył ochryple po długiej, długiej chwili. – Jeszcze.

Tyle jednak wystarczyło, by dodać nadziei porucznikowi szóstki. Natychmiast oderwał jeden z rękawów swojego kosode i… Zamarł, nie mając pojęcia, które krwawienie tamować. Nigdy by nie pomyślał, że kiedyś znajdzie się w sytuacji, w której będzie musiał wziąć przykład z Grimmjowa, ale to Arrancar teraz wykazał się zimną krwią. Wyszarpnął ze szlufek swój pasek i zaciskał go w okolicach pachwiny Jaggerjack, powyżej otwartego złamania kości udowej. Na dodatek robił to z delikatnością, o którą zapewne nikt by go nigdy nie posądził, starając się nie poruszyć kości.

Push the pressure and stop the bleed
On your knees, begging please

Renji zdecydował się poświęcić jeden z rękawów, by obwiązać dłoń Ikari. Zrobiło mu się słabo, widząc, że dłoń trzyma się reszty ręki jedynie na kilku strzępach skóry. Kości były zdruzgotane, ścięgna pozrywane. Nie miał pojęcia jak ktoś mógłby to naprawić. A przecież nie było to wcale najpoważniejsze z obrażeń. Drugim rękawem zatamował krwawienie z brzucha, spowodowane zapewne złamanym żebrem, które przebiło skórę. Przy ledwo widocznym oddechu z rany wypływała świeża strużka krwi. Zdecydował się ją uciskać, do czasu, aż nie wpadnie na coś bardziej pomysłowego. Niechcący spojrzał na jej twarz, zdeformowaną, na rozchylone usta, takie sine. Znów poczuł w okolicy serca szarpnięcie rozpaczy. Gdzieś w głębi zdawał sobie sprawę, że jest niemożliwym, by Hagane z tego wyszła.

– Żenada – usłyszał nad sobą kpiący głos Kurotsuchi’ego i poczuł nieodpartą chęć, by dać mu w zęby. – Tylko przedłużacie jej agonię, zamiast dać jej zdech…

Wiązka cero przemknęła tuż obok twarzy kapitana dwunastego odziału, przypalając włosy, które momentalnie zaczęły się tlić. Mayuri wrzasnął, ale zachowawczo padł na piasek i ugasił ogień, zanim doszczętnie strawił jego czuprynę. Jednak kiedy się podniósł, stało się jasne, że zmiana fryzury będzie nieunikniona, o ile nie chce wyglądać niedorzecznie z uczesaniem, zredukowanym z jednej strony niemal do zera.

– Pożałujesz tego – syknął Mayuri, dotykając przysmalonego boku głowy.

Grimmjow wciąż stał naprzeciw niego z uniesioną dłonią, dysząc i patrząc na niego z nienawiścią.

– Wypierdalaj stąd, dobrze ci radzę – orzekł, wycierając dłoń w podartą koszulkę (zanim ją z siebie zdarł, by zastąpić nią bandaż, Byakuya podał mu swój szal). – Następnym razem nie będę taki łaskawy i spalę ci na wiór tą wstrętną facjatę razem z kłapiącą jadaczką.

Kapitan dwunastki spojrzał pytająco na Byakuyę, jakby chciał się dowiedzieć, czy ten pozwoli, by jakiś Arrancar odzywał się w ten sposób do kapitanów, ale ten nie zareagował tak, jak się spodziewał Kurotsuchi. Kuchiki wykonał dłonią odsyłający gest, a Mayuri prychnął i naburmuszony odwrócił się na pięcie. Nie odszedł daleko, czając się w pobliżu niczym sęp.

– Co teraz? – Renji znów zaczynał tracić nadzieję. Wciąż uciskał brzuch Ikari i czuł krew przepływającą między palcami. Nikt mu nie odpowiedział. Grimmjow sprawdzał, czy pas dobrze uciska ranę. Ręka mu drżała. Szarpnął klamrą trochę zbyt mocno, a Ikari jęknęła, ocucona bólem.

Wokół niej natychmiast rozgorzały nawołujące głosy. Ona nie mogła nic powiedzieć, chociaż czuła, że porusza ustami, niemrawo, nie wydobywał się z nich żaden dźwięk, prócz pojedynczych, urwanych świstów. Chciała zmarszczyć brwi albo w inny sposób dać im znać, żeby się uciszyli, ale odkryła, że praktycznie nie jest w stanie się poruszać. Jej ciało było zbyt zniszczone, zbyt słabe. Ból wyciskał łzy z jej oczu, a w miarę jej bezruchu, głosy milkły. Potem rozległy się szepty.

Body weakens and then the mind

– To pewno tylko przebłysk.

Rozpoznała głos Byakuyi, chociaż to nie jego się spodziewała. Słyszała o przebłyskach. Był to stan, w którym konającemu polepszało się na chwilę przed śmiercią. Odzyskiwał przytomność, jasność widzenia. A potem umierał. Jeśli więc zostało jej tak niewiele czasu, musiała jeszcze zrobić chociaż tę jedną rzecz.

Skupiła się, zebrała wszystkie siły, jedna z jej dłoni drgnęła. Po pewnym czasie udało jej się ją podnieść i całe szczęście ktoś to dostrzegł.

– Grimm! Grimmjow!

Renji. Była pewna, że teraz wskazuje na jej dłoń. Zaraz poczuła ciepło, gdy Szósty wziął ją za rękę. Wiedziała, że to on. Jego dotyk był taki inny. Szorstkie hierro, gorące, stanowcze. Poczuła, że właściwie mogłaby teraz umrzeć, tak umrzeć, czując bliskość Arrancara. Mimo tego wyłuskała dłoń z jego uścisku, Grimmjow pozwolił jej na to, a jednak czuła, że jego cerorodna dłoń pozostaje w pobliżu, emanując ciepłem. Dobrze. Przynajmniej wiedziała już, że jest blisko celu. Kontynuowała poszukiwania. Wymagało to sporo wysiłku, ale w końcu natrafiła czubkami palców na brzuch Jaegerjaqueza. Stąd poszło już dosłownie z górki. Kiedy zahaczyła o jego spodnie, usłyszała pełne dezaprobaty mruknięcie Renji’ego, ale mogła tylko pomarzyć, jak go opieprza za to, że myśli o jakiś bezeceństwach w takiej chwili. Grimmjow jednak domyślił się, o co jej chodzi i pomógł jej. Po chwili poczuła pod opuszkami wybrzuszenie pieczęci. Docisnęła do niej palce, jak mogła najmocniej, czując mrowienie. Trwała tak, póki mrowienie nie ustało. Skóra pod palcami już nie była zgrubiała. Grimmjow krótko uścisnął jej dłoń.

Czy teraz mogła już zasnąć?

But the heart will lead if you get some sleep

– Trzymaj się, Ikari – owiał ją jego głos. – Jest tu Arrancarka, która zna się na uzdrawianiu… Znajdę ją.

– Ona nie wytrzyma. – Rzeczowy, zimny ton. Kuchiki. – Wymyślmy coś innego.

– A co, kurwa, innego można zrobić! – Grimmjow podniósł głos, ale nie puścił jej ręki.

–  Ale to jak to… – Tego głosu nie znała. Był ładny. Nie za wysoki, nie za niski. Kobiecy. – Nikt więcej nie przyjdzie?

– Dopiero decydują, czy chcą się angażować w tą… wojnę.

– Czyli nasza obecność tutaj to naprawdę samowolka? No to pięknie. Chyba naprawdę mamy przekichane. A dopiero co odebrałam zanpakuto.

– Zanpakuto… Daj mi je. Nie swoje! Podaj Shiraiona.

Ikari poczuła, że Szósty puszcza jej rękę. Teraz zamiast jego dłoni, czuła pod palcami znajome zdobienia rękojeści. Espada nachylił się nad nią i wyszeptał coś do ucha. Poczuła jego oddech, jego usta. Mokry ślad na policzku.

Z jej oczu pociekły łzy i Grimmjow dopiero teraz dostrzegł, że tylko spod jednej powieki wygląda mętne, cyjanowe oko. Nie wierzył, że drugie wybiła sobie przy wypadku.

„Chcesz, to się ustaw w kolejce.”

„Zobaczyłem ją i Nnoitrę. Spiskowali.”

W Szóstym zawrzało. Wiedział, kto to zrobił.

Zanim Ikari wpadła w otchłań, wyczuła jego gniew.

– Nie rruszajcie jej. Niech nikt się nie waży jej tknąć.

Wyczuła jak wstaje i odchodzi, wiedziała, że nawet się nie odwrócił, żeby za siebie spojrzeć, niepomny na wołania, na nic, wiedziony wściekłością.

Baby, baby, don't look back

Może to i dobrze, pomyślała po raz ostatni, może tak ma być.

Otchłań zamykała się za nią, ucinała wszelkie odgłosy. Została sama. Ona i niekończący się lot w dół.

Może umieranie nie jest takie złe.

Może przywyknę.

You're all alone

 _____________________________

Gościnnie udział wzięli:

Setsuko by Tris (mam nadzieję, że łeb mi za to nie spadnie)