18. KREW NA HORYZONCIE: We are the warriors.

Wielkie, wahadłowe drzwi zatrzasnęły się przed nią i została sama, zagryzając wargi, wpatrywała się przed siebie niewidzącym wzrokiem. Niepokój wzbierał w jej sercu. Rozejrzała się dookoła, niemal spodziewając się ujrzeć Renji’ego. To z nim zazwyczaj czekała na tym korytarzu, kiedy kapitanowie gromadzili w sąsiedniej sali, podczas kolejnego z licznych zebrań, zostawiając swoich poruczników na pastwę nudy. Na szczęście był ktoś, kto potrafił urozmaicić im to czekanie.

As a child, you would wait, and watch from far away

Zjawiała się na zebraniach jako ostatnia, nie pozwalając nikomu ani na chwilę zapomnieć o tym, kto jest najmniej odpowiedzialną osobistością kapitanatu. Wiecznie spóźniona, kapitan Jaggerjack, często zaskakiwała swoją hojnością, wyciągając spomiędzy cycków flaszeczkę sake,  którą oddawała w ręce fanów jej wyrobów (zaraz po tym jak sama pociągnęła z niej sporego łyka – na odwagę). Butelczyna zazwyczaj wpadała w łapki Matsumoto, jako że obie panie od samego początku utrzymywały, iż łączy je głęboka przyjaźń, choć przyjaźń ta manifestowała się wpierw głównie podczas wspólnych alkoholowych libacji. A kiedy do libacji dołączyła druga porucznik dziesiątego oddziału, było do przewidzenia, że kółko wzajemnych alkoholowych adoracji wkrótce się rozszerzy. Szybko przystali do niego również Ikkaku i Ayasegawa, a wkrótce po nich Renji oraz Hisagi, chociaż ci dwaj, prócz sake, starali się adorować pijące je z nimi kobiety. I tak wszyscy razem wylądowaliby w końcu na AA, gdyby nie przeszkodziły im liczne wspólne perypetie, które zrobiły z ich paczki prawdziwe zgranych przyjaciół.

Patrząc teraz na opustoszały korytarz i drzwi, za którymi w trybie pilnym odbywało się zebranie, Minako zastanawiała się, gdzie się podziały tamte czasy. Kiedy wszystko wydawało się prostsze, a Ikari nie przyszłoby do głowy, by patrzeć na nią i Renji’ego w podejrzliwy sposób… Tylko że jego tu teraz nie było. A ona, zamiast ruszyć z nim, jak zrobiłaby to kiedyś, zawahała się. Kiedy była gotowa działać, garganta już się zamknęła i teraz stała tu sama, użalając się nad sobą jak ostatnia…

– Co ty wyprawiasz, Minako?!

– No właśnie nie wiem – mruknęła zniechęcona, patrząc w podłogę i powstrzymując się od płaczu.

– Czyś ty zwariowała?! – Toshiro uniósł jej podbródek, nie siląc się na delikatność. Zaskoczona tą brutalnością Minako patrzyła w pełne poirytowania turkusowe oczy. O co mu chodziło? Wyszedł z zebrania, tylko po to, by okazać jej wrogość? – Długo będziesz tu sterczeć? Wszyscy na ciebie czekamy!

Piwne oczy dziewczyny wypełniły się przerażeniem.

– Jezu. Zapomniałam…

But you always knew that you'd be the one

– Że jesteś kapitanem? – Toshiro pokręcił głową z niedowierzaniem. – Weź się w garść, kobieto. Myślałem, że zależy ci na czasie?

Miał rację. Kurosaki nie ociągała się już ani sekundy dłużej. Przeprosiła za spóźnienie, ale nie tłumaczyła się, zajmując przeznaczone dla niej miejsce, tuż obok Unohany. Nie mogła nie zwrócić uwagi, że po jej prawej stronie znajduje się puste tatami. Powinien być tam Kuchiki. Rozejrzała się i stwierdziła, że prócz niego brakuje też kapitana dwunastego oddziału. Zmarszczyła brwi, ale nie odważyła się zabrać głosu, tym bardziej wchodzić w słowo Kyoraku, który natychmiast po jej przybyciu zaczął przedstawiać kapitanatowi, jak wygląda sytuacja.

– …wobec tego chciałbym bezzwłocznie przejść do oficjalnego głosowania w tej sprawie. – Kyoraku nieco podniósł głos, a wszystkie szepty, które miały czelność rozbrzmiewać podczas jego przemowy, od razu ucichły. – Proszę, by rękę podnieśli ci kapitanowie, którzy uważają, że Gotei powinno interweniować w sprawie; a to oznacza zbrojne wystąpienie przeciwko najeźdźcom Hueco Mundo, wśród których znajduje się główny prowodyr zbiegły z naszego więźnia w Muken, Aizen Sosuke. W parze z tym działaniem idzie oficjalne uznanie i wsparcie Jaegerjaqueza, byłego Szóstego Espady, na stanowisku króla Hueco Mundo. W konsekwencji tego poparcia moglibyśmy zawrzeć wreszcie pakt o nieagresji, wymuszając na jego władcy, by sam nadzorował przepustowość Hollowów do świata ludzi, który patrolujemy. Jeśli komuś nadal wydaje się to mało atrakcyjnym działaniem, chciałbym w tym miejscu przypomnieć, że przez ostatnie miesiące ów władca współpracował z nami w misji zwiadowczej…

– A jeszcze wcześniej współpracował z wymienionym zbiegiem, Aizenem – wtrąciła Sui-Feng, znosząc dzielnie gromiące ją spojrzenie wszechkapitana. – To ja bym z kolei chciała przypomnieć.

– Och, daj spokój – żachnął się Kensei. – Akurat on jeden z całej tej bandy espadowych popaprańców, miał serdecznie w dupie Aizena i jego rozkazy.

– Co tylko potwierdza, że on nie wie, co znaczy lojalność i nikt nam nie obieca, że pewnego dnia nie zwróci się przeciwko nam, mimo, że mu teraz pomożemy – nie ustępowała Sui-Feng.

– To może przypomnij sobie też o tym, Sui – zabrał głos Toshiro, mierząc kapitan drugiego oddziału lodowatym spojrzeniem – że w rękach wroga jest nasz człowiek, tak w razie jakby dłuższa nieobecność kapitan Jaggerjack nie rzuciła ci się w oczy.

– Dla mnie osobiście to nie jest żaden argument – podchwycił Rojuro. – Słyszałem, że niedawno przesłuchiwała ją Rada, a potem nagle znikła i ona, i Aizen… – Rojuro popatrzył na swoje paznokcie, po czym zaczął je polerować, pocierając nimi o swoje haori. – Delikatnie jak dla mnie podejrzana sprawa… No i to jej nazwisko. Mówi samo za siebie. Pomagać jej, to jak pomagać Espadzie…

– Serio, Roj? Po tym wszystkim, co sami przeżyliśmy, chcesz zostawić kogoś na pastwę Aizena? Myślałem, że czegoś cię to nauczyło, ale najwidoczniej stałeś się jedynie jeszcze większym kret… – zaczął się bulwersować Kensei, ale zagłuszył go grzmiący głos wszechkapitana:

– DOŚĆ!

– …em – dało się słyszeć cichą końcówkę obelgi, rzuconą przez Kenseia.

Kyoraku rozglądał się ze złością po kapitanach. Rzadko widywali go rozgniewanego, bo z zasady nie tracił nad sobą panowania, a to tylko podkreśliło powagę sytuacji.

– Te czcze dyskusje nie są potrzebne! Nakreśliłem jasno, jak wygląda nasze położenie, każdy ma prawo wyrazić swoje zdanie poprzez głosowanie! Nie mamy teraz czasu na słowne przepychanki!

Zapadła cisza. Shunsui odczekał chwilę, upewniając się, że nikomu nie wpadnie do głowy kontynuowanie sprzeczki, po czym wskazał ręką na siedzącą z brzegu kapitan drugiego oddziału. Sui-Feng pokręciła przecząco głową. Kapitan oddziału trzeciego wziął z niej przykład, a Kyoraku skierował wzrok na Unohanę.

– Wiesz, co odpowiem, Wszechkapitanie – zaczęła. Miała bardzo zmartwioną minę. – Zawsze opowiem się za mniejszą stratą w ludziach. Dopóki możemy uniknąć rozlewu krwi, zróbmy to. Stracimy jednego Shinigami, ale jeśli ruszymy na wojnę, straty na pewno będą większe – zawiesiła głos i spuściła wzrok. – Jestem przeciwna tej ekspedycji…

– A ja nie! – wyrwała się Minako, jako pierwsza podnosząc rękę. – To znaczy, jestem za tym, żebyśmy jak najszybciej ruszyli do piaskownicy… Do Hueco Mundo znaczy. – Rozejrzała się speszona po poważnych minach kapitanów. – No i ten, żebyśmy ruszyli i skopali kilka dup, i…

– Rozumiemy – przerwał ten wywód Kyoraku, posyłając Kurosaki łagodny uśmiech dobrotliwego wujka, po czym spojrzał na puste miejsce obok niej, najwidoczniej nie zamierzając zignorować nieobecności Byakuyi. – Kapitan szóstego oddziału nie odpowiedział na wezwanie. Jego porucznik dopuścił się samowolki i już jest w Hueco Mundo, więc z tych oczywistych przyczyn nie mógł go zastąpić. O karze zadecyduje kapitan Kuchiki, o ile się znajdzie. – Na twarzy wszechkapitana malowało się niezadowolenie.

Kontynuowano głosowanie. Komamura po zastanowieniu dźwignął łapę. Oddziału ósmego nikt nie reprezentował. Kensei podniósł rękę, mrucząc pod nosem coś o tchórzach, którzy porzucają towarzyszy w potrzebie. Toshiro też uniósł dłoń, chociaż nie za wysoko, za to Kenpachi prawie podrapał łapskiem sufit, a szeroki uśmiech na jego twarzy mówił sam za siebie – Zaraki nie mógł się doczekać krwawej jatki, na którą miał nadzieję.

– Niestety nikt z oddziału dwunastego nie odważył się wystąpić w imieniu kapitana Kurotsuchiego…

Drzwi do sali właśnie w tym momencie otworzyły się szeroko, uderzając skrzydłami o ściany.

– Sekundeczkę – rozbrzmiał głos z jaskrawego światła, które wypełniło przestrzeń między nimi. Widać było jedynie zarys postaci i dwie ręce, oparte na drzwiach. – Zgłaszam się na ochotnika! Zastąpię Mayuri’ego, tak jak i on mnie zastępuje…

That work while they all play.

Wszyscy z rozdziawionymi ustami patrzyli na nowoprzybyłego, który teatralnie wzruszył ramionami.

– No co. Myślę, że poradzę sobie z rolą kapitana dwunastego oddziału i nie twierdzę tak bezpodstawnie. – Spod kapelusza błysnął w uśmiechu rząd białych zębów. – Ba, nawet z przyjemnością otworzę dla was gargantę. Czy to oświadczenie wystarczy, czy mam jeszcze podnieść rękę? 

– Wystarczy, Urahara, dziękuję, że zdecydowałeś się wrócić z banicji akurat teraz. – Kyoraku bardzo starał się zachować powagę, ale gołym okiem widać było, że jest mu ciężko.

– Tak sobie pomyślałem, że spróbuję pod nowymi rządami i w ogóle… – W dłoni Kisuke pojawił się wachlarz, którym sklepikarz, a były kapitan dwunastki, zaczął się wachlować, zajmując miejsce Mayuri’ego, po czym spojrzał w lewo, na Ukitake. – Przepraszam, Jushiro, chyba ci się wtryniłem w kolejkę, ale proszę, już możesz…

– Niestety popieram zdanie kapitan Unohany – odrzekł Ukitake, nie komentując nagłego pojawienia się nieproszonego gościa. – Nie powinniśmy narażać oddziałów.

– Rozumiem. Wszystko więc jasne – oświadczył Kyoraku. – Powiedzmy, że sam się wstrzymam od głosu. I tak czeka nas potyczka w Hueco Mundo – ogłosił nie bez satysfakcji i wstał. – Chciałbym teraz wyznaczyć kapitanów, którzy zbiorą swoich ludzi i ruszą do walki oraz tych, których poproszę o pozostanie w kwaterze głównej, by strzec Seireitei.

Rozległo się zbiorowe mruczenie wyrażające zarówno aprobatę, jak i niezadowolenie i kapitanowie zostali podzieleni. Oddziały drugi, trzeci, siódmy i trzynasty miały zostać w Soul Society, a czwórka, piątka, dziewiątka, dziesiątka, jedenastka i dwunastka, zostały oddelegowane na misję do Hueco Mundo. Kyoraku podzielił ich dość sprawiedliwie, zgodnie z czterema głosami na „nie” zostawił w Seireitei cztery odziały, resztę wysłał w tren, chociaż zapobiegliwie dokonał odpowiedniej rotacji, nakazując uczestnictwo w misji oddziałowi medycznemu.

– Ogłaszam zbiórkę za piętnaście minut! Weźcie swoich ludzi i widzimy się pod kwaterą dokładnie za kwadrans!

Kapitanowie ruszyli do wyjścia, jedni szybciej, inni wolniej. Okazało się, że w czasie trwania zebrania spora część poruczników dotarła na swoje tradycyjne pozycje, by warować i podsłuchiwać pod drzwiami Sali Obrad. Minako dość dziwnie czuła się po drugiej stronie tego zamieszania, ale prawdziwy dyskomfort poczuła dopiero wtedy, gdy wpadła na Rangiku.

– Wytłumaczycie mi – Matsumoto, podpierając się pod biodra, patrzyła groźnie raz na Kurosaki, raz na Hitsugayę, który ku swemu nieszczęściu również się na nią napatoczył – dlaczego, holender jasna, ja nie wiem o niczym, co się tu wyprawia?!

Toshiro i Minako wymienili zbolałe spojrzenia. Żadnemu z nich nie marzyła się teraz zjebka od Matsumoto.

– To twoja porucznik, tłumacz się. – Minako próbowała się wykpić i dać nogę, ale Toshiro złapał ją za ramię i zatrzymał.

– To twoja przyjaciółka – warknął. – Wytłumacz jej to po babsku.

Minako westchnęła i odważyła się wreszcie spojrzeć Rangiku w oczy.

– Po drodze, dobrze? Ikari jest… Nie jest dobrze. Im szybciej…

– Rozumiem. – Matsumoto złapała ich oboje za ramiona i odwróciła w stronę wyjścia. – Więc jazda stąd. Wezwijcie swoich ludzi, czy co tam robią kapitany i robimy stąd wypad.

Kyoraku nie rzucał słów na wiatr. Po upłynięciu dokładnie odmierzonych piętnastu minut, rozejrzał się po zebranych Shinigami i skinął Uraharze głową.

– Kisuke, czyń honory, jeśli łaska.

Urahara ochoczo wziął się do roboty i po chwili przez dziedziniec rozciągała się sporych gabarytów garganta, którą z jednej strony podpierał sklepikarz, z drugiej jego wierna zanpakuto, Benihime.

– Jak długo możesz ją utrzymać? – zapytał Shunsui.

Urahara wzruszyła ramionami.

– Pewno się przekonamy. Ale nie chciałbym wbić do Hueco Mundo ze śladową ilością reiatsu, więc się pospieszcie.

Pierwsi do garganty wskoczyli Madarame i Yumichika. A za nimi wskoczyli pozostali.

Pantera zapłonęła błękitnym światłem.

– Miaż…

Przestrzeń zadrgała silnie i Grimmjow przerwał uwalnianie. Grzywą jego niebieskich włosów targały podmuchy powietrza, mierzwiąc ją i burząc starannie nażelowaną fryzurę. Wzrok Arrancara ślizgał się po poziomej szczelinie tworzącej się tuż przed nim.

Ktoś wchodził do jego królestwa, nieproszony, znowu. Nie tak miało wyglądać Hueco Mundo pod jego rządami. Inwazje i uzurpatorzy. Z całą pewnością, nie tak to sobie wyobrażał.

In youth, you'd lay, awake at night and scheme

 Szczęki Garganty otwierały się coraz szerzej, szeregi Shinigami wysypywały się na zewnątrz. Jaegerjaquez całą siłą woli powstrzymywał się, by nie ciąć ich wszystkich po kolei kataną, jak leci… Próbował zagłuszyć instynkty, które teraz wrzały, każąc mu likwidować naturalnego wroga, który ewidentnie wtargnął właśnie na jego teren. Utkwił wściekłe spojrzenie we wszechkapitanie, który ruszył w jego stronę zaraz po tym, jak wyszedł z Garganty. W końcu stanęli przed sobą jak równy z równym, ale tylko Kyoraku skinął głową.

Długo mierzyli się spojrzeniami, dwaj przedstawiciele swoich ras. Grimmjow zaciskał mocno szczęki, drapiąc paznokciami rękojeść Pantery. Jego zdystansowana, wroga postawa dawała jasno do zrozumienia, że król Hueco Mundo w dupie miał łaskawą pomoc, na którą zdecydowało się Soul Society. Nawet jeśli miałby wystąpić przeciwko liczniejszemu w siły zbrojne wrogowi, wolał rozszarpywać ich dzień i noc własnymi zębami, niż cieszyć się na widok takich sojuszników, nawet jeśli mogli mu oni zapewnić zwycięstwo. Wszystko to dało się wyczytać z jego zaciętego wyrazu twarzy. Dlatego Grimmjow czekał. Nie miał nic do powiedzenia. Ale jeśli ten jednooki przywódca innych oszołomów ma jakąś propozycję, dobrze by było, gdyby przedstawił ją szybko, zanim jego królewska cierpliwość…

– Pozwól nam tu posprzątać. – Czy była to dyplomacja, czy też przebiegłość Głównodowodzącego, odniosła skutek. Brwi Grimmjowa drgnęły, jego zawziętość się zachwiała. Na co, jak na co, ale na wysłuchiwanie takich próśb Władca Zniszczenia się nie nastawiał. – To częściowo nasz bałagan. Więzień zbiegły z naszego więzienia, nasza kapitan, która…

– Leży tam martwa – warknął Grimmjow, przerywając mu i wykonując ruch głową, za którym podążyły oczy Kyoraku. Usta wszechkapitana zacisnęły się w wąską linię. Ledwo dostrzegł Minako, która czaiła się za nim, podsłuchując ich rozmowę, a teraz zerwała się do biegu w kierunku wskazanym przez Arrancara. Kyoraku pozostał na miejscu, chociaż widoczne na jego twarzy napięcie zdradzało, że osobiście chciałby potwierdzić stan podwładnej.

– Mogę… – odchrząknął, słysząc chrypę w swoim głosie. – Czy mój oddział może sprawdzić… czy na pewno nic nie da się zrobić?

Grimmjow tylko prychnął i wzruszył ramionami. Kyoraku odwrócił się, nawiązując kontakt wzrokowy z Unohaną. Kapitan natychmiast skinęła głową, jakby tylko czekała na rozkaz, skrzyknęła swój oddział i ruszyła za Minako.

Kyoraku z powrotem odwrócił się do Jaegerjaqueza. Na jego twarzy malował się ból i niepokój, a jednak wiedział, że bycie wszechgenerałem wymagało od niego pełnego profesjonalizmu. Musiał rozegrać to delikatnie. Nie mógł przedkładać dobra jednostki nad dobro ogółu czy sprawy. Nie chciał się zastanawiać, czy wysiedziałby w Seireitei, gdyby głosowanie nie potoczyło się po jego myśli, ale teraz, gdy patrzył w niewzruszoną (poza tym, że jak zwykle wkurzoną) twarz króla Hueco Mundo, widział, że ważą się losy ich państw. Świadom upływającego czasu, który działa na ich niekorzyść, szybko wyrzucił z siebie szereg postanowień i propozycje paktu, w ramach którego mogliby współpracować. W głowie Shunsui’ego zaczęła malować się całkiem realna wizja czegoś, czego Soul Society nie wypracowało nigdy: sojuszu z Pustymi.

Of all the things that you would change

Właśnie to mógłby osiągnąć, gdyby teraz dobrze ułożył się z Jaegerjaquezem i wsparł jego władzę. Ale mina Grimmjowa tężała w miarę jego kolejnych słów, nozdrza Arrancara rozdymały się, jak gdyby coraz bardziej się złościł. Zwroty takie, jak „przychodzimy z pomocą” i „pokojowe pertraktacje” nie były dostosowane na miarę jego mentalności. Jasne, może mógłby przemyśleć ten cały pakt, ale nie teraz, kiedy zalewała go krew, kiedy nie było czasu na głupie gadanie, kiedy uzurpator siedzi sobie pewnie na jego tronie i popija śmierdzącą herbatkę. Nie. Może gdyby ta banda nieudaczników w skarpetkach i sandałach posadziła go z powrotem na tym tronie… Może wtedy mogliby pogadać. Ale nie teraz. Bo Jaegerjaquez zdecydowanie bardziej cenił sobie czyny od głupiego gadania, dlatego też, gdy już nie mógł wytrzymać, powiedział Kyoraku, co o tym myśli.

But it was just a dream

– Przychodzisz mi tu i pierrrdolisz – syknął, krzywiąc się wściekle. – Twoje pieprzone Miasteczko Jebanych Dusz jest bezpieczne, moje królestwo płonie! – wrzasnął, wskazując pazurem na Las Noches. – Nie będzie żadnych zasranych sojuszy, dopóki ten chuj, którego mieliście trzymać w pudle, zajmuje moje miejsce, więc może zamiast pieprzyć bezsensu, wziąłbyś się do robo…

– Bankai – odpowiedział cicho Kyoraku, nie czekając aż Grimmjow skończy swoją tyradę.

Z ostrza miecza spłynęły cienie i pełzły po ziemi, wijąc się jak węże, pokonywały kolejne metry. Podeszły pod stopy szeregu Shinigami zebranych za plecami swojego dowódcy i zatrzymały się, wyciągając w ich stronę czarne, utkane z cienie języczki.

Shinigami kolejno odrywali od nich wzrok, by wznieś go w górę, na plecy wszechkapitana. Kolejno wyciągali swoje katany. Rozległ się masowy zgrzyt ostrzy trących o metalowe wykończenia tub. Rozbrzmiały szepty. Szepty narastały. Kolejne komendy uwalniały kolejne zanpakuta w akcie solidarności z Katen Kyokotsu. Słowo „bankai” pobrzmiewało po pustyni jak zwielokrotnione echo, podrywając w górę piach.

Bankai – na cześć generała. Bankai – na cześć króla. Bankai. Do ataku.

Here we are, don't turn away now

Ostrze Senbonzakury wbiło się w piach, rzędy ogromnych mieczy otoczyły żołnierzy Gotei, gotowe rozpaść się na tysiące kawałków. Kenpachi, podobny teraz jednemu z Oni, wydał z siebie bojowy okrzyk na pograniczu ryku i śmiechu i prężył mięśnie pulsujące pod czerwoną skórą. Tuż za nim czaili się jego wierni żołnierze, Ikkaku, dźwigając groteskowego Hozukimaru i Yumichika, wokół którego wiły się pnącza Ruri’iro Kujaku. Obudzone Tachikaze podrywało w górę piasek spod stóp Kenseia. Jego porucznik wzdychał ciężko, wyrzucając w górę Kazeshini, które cieszyło się z wiatru, kręcąc zabójczymi ostrzami, między którymi przeskakiwały wyładowania elektryczne. Haineko obrzucał Matsumoto popiołem, czekając na sygnał, a Hitsugaya… przestał wyglądać jak chłopiec. Ostatni płatek Hyorinmaru opadł i ziemia pod nogami kapitana zamarzała.

Grimmjow wciąż mocno zaciskał zęby, patrząc na to wszystko. Jego Zabójca płonął niebieskim światłem. Zastanawiał się. Może coś sobie kalkulował. Może zwyczajnie się wahał. W końcu najwyraźniej podjął decyzję, bo jego twarz rozciągnęła się w szyderczym, budzącym grozę uśmiechu.

– MIAŻDŻ, PANTERA – zagrzmiał, a wirujący od stężenia reiatsu piasek uformował się w piaskową burzą, która zawisła nad nimi, gotowa uderzyć w każdej chwili. Postać Arrancara przybrała dziką formę. Długie włosy spłynęły na łopatki i jeszcze niżej, tworząc na jego grzbiecie błękitną grzywę. Powietrze przecinały ze świstem machnięcia jego ogona. Otaczała go niebieskawa aura, jakby wyciekało z niego nabuzowane reiatsu. Król się śmiał, zaciskając i rozluźniając czarne łapy, a potem zaryczał. Tak donośnie, że dźwięk ranił uszy.

Na to wezwanie odpowiedziało całe królestwo. Burza rozeszła się na boki, a zza złotej zamieci zaczęli wyłaniać się Puści.

We are the Warriors that built this town

Całe szeregi Hollowów ściągały w ich stronę, otaczając Shinigami, podchodząc coraz bliżej, mrucząc, chichocząc i porykując. Coraz więcej i więcej Pustych, Menosy, górujące nad nimi Giliany, krąg się zacieśniał. Nawet kilku Adjuchasów kręciło się niespokojnie wśród mniejszych lub głupszych braci. Wszyscy podwładni Jaegerjaquezowi czekali na jego rozkaz. A rozkaz ten był jasny, prosty i oczywisty.

– ZABIĆ! – Dziki uśmiech, obłęd, toczący kobalt. – WSZYSTKICH…

Zacisnął wyrzuconą w górę pięść i sprężystym krokiem rzucił się na przód. W stronę Las Noches.

Farewell, I've gone, to take my throne above

Puści zbiorowo zawodzili, tocząc się za nim. Zadudniła ziemia.

– Za nimi – rozkazał wszechkapitan, gdy co szybsze z Hollowów zaczęły go wymijać.

– Kuźwa, już myślałem, że mu odbiło – u boku Kyoraku zjawił się Ichigo – i każe nasz wszystkich pożreć żywcem, no – zwierzył się, ocierając pot z czoła.

– Idiota – warknęła Minako, wyłaniając się zza brata. – Grimmjow jest dla ciebie aż tak skomplikowany?! Chyba łatwo sobie wyobrazić, co teraz czuje! I czego chce! – wykrzykiwała, nawet nie próbując powstrzymać toczących się po twarzy łez.

– Nic… Nie da się zrobić? – odważył się zapytać Ichigo.

– Tak, kurwa, da się! – rozhisteryzowany głos Kurosaki brzmiał nienaturalnie wysoko. – Wie-wiesz, co powiedziała Unohana?! Że co jej pomoże?!

Zatrzymała brata, łapiąc go za rękę i patrząc mu w oczy z niemym żądaniem. Miał odpowiedzieć na jej pytanie. I koniec. Więc zapytał:

– Co jej pomoże?

– Zma-zma… – Głos Minako zaczął się łamać. – Zmartwychwstanie!

Ani Kyoraku, który zatrzymał się wraz z nimi, ani Ichigo, nie odważyli się tego skomentować. Oboje zacisnęli tylko usta. Minako schowała twarz, wtulając ją w pierś brata i wyła. Ichigo zrozumiał, że potrzebuje chwili i pozwolił jej na to, niepewnie przygarniając ją ręką do siebie. Spojrzał na wszechkapitana, ale tego już przy nich nie było. Rozejrzał się i zobaczył go wśród Pustych, który reagowali na jego budzącą rozpacz moc, zostawiając mu sporo przestrzeni. Nawet oni obawiali się tego mroku.

– Wiesz… – zaczął niepewnie Ichigo, szukając jakiś sensownych słów, które pomogłyby siostrze wziąć się w garść. Co można powiedzieć w takiej chwili? – Ona nie chciałaby, żebyś teraz…

Don't weep for me, cause This will be the labor of my love.

– Wiem, czego by chciała.

Minako była tego pewna. Nie powinna pozwolić sobie na słabość zbyt długo. Na żałobę przyjdzie czas później. Teraz była pora na zemstę. Kiedy oderwała twarz od ubrań brata, twarz wciąż jej lśniła od łez, ale już nie płakała. Utkwiła wściekłe spojrzenie w kamiennym zamczysku. – Bankai – powiedziała, jeszcze zanim wyciągnęła katanę. – Bankai, bankai, bankai! – powtarzała, dopóki zanpakuto nie rozjarzyło się żółtym światłem i nie poczuła w ręce ciężaru lancy. – A ty na co czekasz?!

Ichigo złapał za rękojeść Zangetsu.

– Bankai.

Wprost w wieżę Las Noches pomknęła Getsuga.

Zamek zadrżał.

Zaczynała się wojna.

– Słucham? – Głos Aizena brzmiał głucho i spokojnie, ale w powietrzu czuć było napięcie. – Co żeście zrobili?

– Nie no, nie my, ona sama spadła. – Szayel skubał nerwowo rąbki swoich białych rękawów. – Chcieliśmy zrobić małą prowokację, żeby dorwać Szóstego i się go pozbyć, i…

– Kto wam kazał pozbyć się mojego Espady? – Brwi Aizena zbliżyły się do siebie niemal niezauważalnie.

– No jak to. – Skonsternowany Aporro poprawił okulary, posuwając je w górę nasady nosa wskazującym palcem. – Czyż Grimmjow nie zbuntował się przeciwko tobie, Aizenie? Nie zasługuje na karę? Tak jak Ulquiorra i Starrk, którzy do niego dołączyli?

– Owszem, zasługują – przyznał Sosuke, zaciskając dłonie na marmurowych oparciach tronu, który zajmował. – Ale nie ukarzę ich śmiercią. Pragnę, żeby zrozumieli, jak duży błąd popełnili. Znów będą mi służyć, gdy już pojmą ogrom swych win.

The time will come when you will have to rise

Szayel i Nnoitra wymienili ukradkowe spojrzenia. Aizen to dostrzegł.

– Nie wierzycie w to – zauważył. – Nic nie szkodzi. Nad waszą malutką wiarą też popracujemy – zamilkł na dłuższą chwilę, pozwalając wybrzmieć swoim słowom, niesionym akustyką tronowej sali. – Póki co, może wyjaśnicie mi, skąd zamierzacie pozyskać nowych sojuszników, skoro likwidujecie tych, którym wciąż mogliśmy coś zaoferować.

– Przecież sam, kur… – zaczął Nnoitra, ale powściągnął język pod pełnym chłodu, beznamiętnym spojrzeniem – ...czę, kazałeś pozbyć się tej suki – wykończył koślawo.

– Kazałem wam tylko zabrać ją sprzed moich oczu. – Chociaż Aizen powstrzymywał się od dodawania takich wyrażeń jak „idioci” czy „imbecyle”, jakby te wyzwiska uwłaczały jego własnej godności, ton jego głosu nie pozostawiał wątpliwości, co myśli o resztach swojej Espady. – Miałem nadzieję, że Kirai jeszcze nam się przyda, kiedy już przejmie kontrolę. To miała być moja broń przeciwko szeregom, które prawdopodobnie wytoczy przeciwko nam Seireitei. Wielu by się zawahało, nim zadałoby cios komuś, kto wciąż wygląda jak jeden z ich kapitanów. A wy zniweczyliście taką okazję.

Patrzył surowo na Piątego i Ósmego Espadę. Obydwaj milczeli. Aizen westchnął ciężko.

– Słucham. Czekam na jakieś propozycje – ponaglił ich, bębniąc delikatnie opuszkami palców po oparciu. W rzeczywistości był dużo bardziej wściekły, niż to okazywał. Dwóch półgłówków, których sam stworzył, pokrzyżowało mu plan. A w życiu Sosuke nie było niczego ponad plany istotniejszego.

– No a… A Puści? – Szayel przestał nerwowo przeczesywać włosy i zerknął na Gilgę. – Będą się słuchać, nie, Nnoi?

– Przestań zdrabniać moje imię – wysyczał Nnoitra, patrząc groźnie na Szayela. – Skąd mam wiedzieć, kogo będę się słuchać te głąby, tu co drugi obwołuje się królem! – wybuchnął Piąty, niepomny na to, że przesadna szczerość może nie spodobać się Aizenowi. – Szkoda, że nie ma już z nami tego chuja Baraggana, on też ustawiał się w kolejce do tronu! A tak w ogóle, to gdzie się podziewa ta pizda Harribel?! Ona jedna z całej naszej pieprzonej gromadki wywinęła się niemal bez szwanku, a teraz się jebana zapadła pod ziemię i to my musimy odpierdalać czarną robotę! Przecież ja tu nie jestem od jakiejś zasranej rekrutacji!

– To ci się ulało, Nnoi… Myślałem, że się tam regularnie wyżywasz na Odelschwanck, a ty taki rozgoryczony…

Nnoitra zazgrzytał zębami.

– Powiedziałem, żebyś skończył wygadywać takie pierdolone głupoty! – ryknął, a echo powtórzyło wielokrotnie ostatnią sylabę. Gdy umilkła, rozległo się donośne walenie do ogromnych, marmurowych wrót.

„Łup. Łup. Łup.”

Tym razem prawie na pewno brew Aizena drgnęła. Czyżby znów działo się coś, czego się nie spodziewał? Piąty i Ósmy Espada patrzyli na siebie z głupimi minami, dopóki nie zorientowali się, że Aizen patrzy na nich. I czegoś oczekuje.

– Dobra, ja pójdę – poddał się Szayel i powłóczył się otworzyć. Tego, co go spotkało za nimi, na pewno się nie spodziewał. Kiedy pchnął potężne skrzydła, stanął oko w oko ze swoim przeznaczeniem. Które porzucił i którego powrotu się nie spodziewał. Zwłaszcza, że przeznaczenie to nie było do niego mile nastawione. Teraz było to w zasadzie nemezis.

Above the best improve yourself

– Co… – zaczął, patrząc na dorównującą mu wzrostem kobietę o upiętych w wysoki koński ogon różowych włosach. Nie dokończył, bo jej pięść prześliznęła się przez szczelinę w uchylonych drzwiach i rozbiła się na jego nosie, posyłając na podłoże białe okulary Szayela. Aporro cofnął się dwa kroki pod wpływem uderzenia, ale był zbyt zszokowany, by chociaż się zbulwersować. Zamiast niego jednak zareagował Gilga.

– Kim jest ta szmata?! – zakrzyknął, oburzony, doskakując do drzwi i wciągając różowowłosą do środka. Podniósł ją za przód kusej białej szaty w górę i przyglądał jej się wściekle, ale… Szybko przeniósł wzrok z jej beznamiętnej twarzy na twarz Szayela. Mieli takie same, żółte oczy. – Co jest, kurwa… – Znowu przyjrzał się kobiecie. – To ty?!

– Nieważne. – Różowowłosa spróbowała wzruszyć ramionami, mimo tego, że wisiała w powietrzu. – Puść mnie – poleciła głosem pozbawionym emocji. Gilga skrzywił się jeszcze mocniej i pewno cisnąłby nią o ścianę, gdyby nie to, że Aizen jednak zdecydował się wtrącić.

– Nnoitra, zostaw naszego gościa – rzekł, a na dźwięk jego władczego głosu, Piąty Espada rzucił kobietę na podłogę. Nie dała się poniżyć. Te czasy były już za nią. Wylądowała na ugiętych nogach, opierając dłoń o zimną podłogę, podniosła wzrok bez wyrazu, patrząc Nnoitrze prosto w oczy. Nie przejęła się tym, że Piąty wyglądał, jakby chciał ją kopnąć prosto w twarz. Wstała powoli, a jej spojrzenie powędrowało w stronę tronu.

Aizen pieścił dłońmi marmurowe oparcia, na których spoczywały jego ręce, a jego postawa – lekko zgarbione plecy, nachylona ku przestrzeni Sali pozycja – zdradzały zainteresowanie.

– Przypomnij mi, jak masz na imię, dziecko? – zapytał, lustrując uważnie kobiecą sylwetkę.

– Violet – odpowiedziała kobieta, wspinając się po stopniach, ku marmurowemu tronowi i zasiadającemu na nim Aizenowi.

– No właśnie. Violet. – Aizen ponad ramieniem kobiety spojrzał na Aporro, który już pozbierał z ziemi swoje okulary i teraz nerwowo wciskał je sobie z powrotem na nos. – Może to cię nauczy, Granz, że nie porzuca się eksperymentów, nawet jeśli wydają się nieudane… – W brązowych oczach Sosuke błyszczało rozbawienie, za to Szayel, który już się pozbierał do kupy, zaciskał mocno zęby, patrząc z nienawiścią na plecy swojego „wynalazku”.

– Panie. – Violet skromnie spuściła oczy, lekko dygając przed Aizenem. – Przysyła mnie twoja wierna służebnica Harribel, która opiekowała się nami na czas twojej nieobecności – mówiła płynnie, jakby przygotowała tą formułkę dużo wcześniej . – Teraz, gdy tylko cudowny zapach twojego reiatsu do nas dotarł, postanowiła wrócić do Las Noches, pewna, że obronisz nas przed różnymi, nielojalnymi – obejrzała się sztywno przez ramię na Nnoitrę i Szayela – mętami – dokończyła, znów patrząc na Aizena, który wyprostował się w tronie, opierając plecy o zimny kamień.

– Czyli córka marnotrawna wróciła? – Sosuke uniósł do twarzy smukłą, białą dłoń i pogładził swój policzek. – Dlaczego myśli, że jej przebaczę?

– Bo ma dla ciebie dary – odpowiedziała Violet i wyciągnęła do Aizena rękę, a ten położył na jej dłoni swoją i wstał, pozwalając prowadzić się kobiecie. Zeszli z piedestału, przeszli przez całą Salę, a przy ciężkich drzwiach, Aizen wymuskał dłoń i sam pchnął jedno ze skrzydeł, następnie przepuścił Violet, niewymuszonym, szarmanckim gestem. Violet skinęła mu lekko głową i zatrzymała się przy pierwszym wychodzącym na zachód oknie. Bez słowa wskazała za nie ręką, jakby chciała zaprezentować piękny widok, rozciągający się za nim.

Aizen dał się namówić. Założył z tyłu ręce i podszedł do pozbawionego szyb wysokiego okna. Wyjrzał na zewnątrz i choć nic nie powiedział, widok bardzo, bardzo mu się spodobał.

Na dole stała Harribel. Uniosła w górę swoją katanę, gdy tylko dostrzegła jego sylwetkę. Gest powtórzyła – zamiast mieczy wyciągając łapy – armia Hollowów rozciągająca się za jej plecami. Stali w równych, podzielonych na oddziałały szeregach. Było ich mnóstwo, było ich… cały legion.

Sosuke skinął z uznaniem głową. Wtedy w Las Noches uderzyła Getsuga, ale nawet drżenie, jakie objęło zamczysko, nie zniweczyło jego dobrego nastroju.

– Zatem… – Zwrócił na Violet uważne spojrzenie brązowych oczu. Wyglądał na kogoś, kto jest uprzejmie zainteresowany wydarzeniami, jakie rozgrywają się wokół niego. Jakby grał w szachy i nie przejmował się losem pionów. – Niech bronią mojego królestwa. Wróg jest już u bram.

Violet skinęła głową. Zrozumiała. Oddaliła się, używając sonido.

Aizen pozwolił sobie na cichy śmiech, taki, który wydobywa się z wnętrza, że nawet nie trzeba otwierać ust. Wrócił do Sali, ale nim drzwi się za nim zamknęły, przytrzymała je czyjaś ręka.

– Komuś tu dopisuje humor – zabrzmiał wesoły głos. – Przyjmujesz jeszcze domokrążców?

Aizen nawet nie musiał się odwracać, żeby wiedzieć, kto go odwiedził tym razem.

– Przyszedłeś więc.

– Tak i też coś dla ciebie mam.

– Czyżby naszego łącznika? – Odwrócił się powoli, wciąż trzymając ręce splecione na plecach. – Chciałbym osobiście mu pogratulować, tak dobrze się sprawdził…

– Tak. Ma go tu ze sobą.

Potężne marmurowe drzwi otworzyły się szerzej i porucznik jednego z oddziałów Gotei wszedł do środka, dźwigając na rękach kolejne dary dla Aizena.

– Pomyślałem, że to się jeszcze może przydać, no wiesz, w końcu można powiedzieć, że wyszło spod mojej ręki, trochę się na tym znam, a jeśli połączę siły z twoim wydziałem naukowym to może…

Your spirit never dies.

Skonsternowany Szayel chrząknął, pełen nadziei na nowe, być może otwierające się przed nim możliwości. Skierował niepewny wzrok na Aizena.

Aizen dłużej nie mógł ukrywać uśmiechu.