19. CI, KTÓRYM JUŻ NIC NIE POMOŻE: Battle cry

Strzępy. Tyle pozostawało po starciu Pustych. Dryfujące w powietrzu jak smugi sadzy, tłuste, smoliste strzępy. Starcia nie były ładne, nie były zjawiskowe ani pasjonujące. Były brudne, przewidywalne i okrutne. I nudne. Nikt się sobie nie przedstawiał, nie rozwodził nad swoją przeszłością i losem, który oto postawił wojowników w tym miejscu pełnym kurzu, by tłukli się ze sobą na śmierć i życie. Nikt nie kibicował i nie oglądał pojedynków. To nie była ani gala mmo, ani wydarzenie kulturalne, ani widowisko sportowe. To była wojna. A wojny miały to do siebie, że bywały przesądzone i chaotyczne.

Ciężko było się połapać w całym tym rozgardiaszu, kto jest po czyjej stronie. Dlaczego jeden Gilian próbuje pożreć innego, czemu piechurzy nawzajem się rozszarpują i… Nie miało to zasadniczo żadnego znaczenia. To było naturalne środowisko Hollowów. Ich natura. I tak, i tak ze sobą wiecznie walczyły. Teraz zmieniło się jedynie to, że masa tych demonów zebrała się na stosunkowo małej powierzchni, przez co powstało gigantyczne zamieszanie. I niemal nie sposób było przedrzeć się do wrót Las Noches, więc co poniektórzy osiągnęli swój cel.

Na każdej wojnie, prócz mięsa armatniego, występowały również jednostki specjalne. Elitarne. Bohaterzy, których nie tak łatwo ubić, a przynajmniej nie byli oni nauczeni ginąć z rąk zwykłych pionów. Ich zadanie nie polegało na przetrzebieniu szeregów nieprzyjaciela, ale na elimanacji wrogiej elity bojowej.

Ichigo torował sobie i siostrze drogę poprzez Hollowy za pomocą Getsugi. Skondensowane czarne reiatsu w formie półksiężyca cięło ich ciała, ale nie wszystkich Pustych udawało się w ten sposób sprzątnąć. Ci, którzy otrzymali jedynie powierzchowne rany, przerywali walkę i z wściekłym rykiem rzucali się na nich. Wkrótce otaczała ich cała chmara tych potworów, ale Minako nie zamierzała uświadamiać brata, że używanie Getsugi to nie był dobry pomysł. Wyciągnęła swoją Shizuka Chou i zapamiętale siekała przeciwników. Rozpędziła się do tego stopnia, że prawie pozbawiła łysej głowy Ikkaku, który pojawił się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiedniej porze.

– Zwariowałaś?! – Oficer jedenastki w ostatniej chwili zablokował cios, którego się nie spodziewał, kontrując go swoim monstrualnym zanpakuto.

– Gdzie jest Renji? – zapytała Minako, ignorując zdarzenie, jakby właśnie wcale nie zaatakowała przypadkiem sojusznika. – Nigdzie nie widzę jego czerwonego łba. – Potoczyła dookoła wzrokiem. Oczy miała puste i czaiło się w nich jakieś szaleństwo. Od niechcenia obcięła rękę Pustemu, który po nią sięgał.

– Kogo obchodzi, gdzie się szlaja ten… – Ikkaku zaniemówił, gdy Kurosaki na niego spojrzała. – Nie trudno kogoś przeoczyć w tym burdelu – dokończył.

– On powinien rzucać się w oczy – nie zgodziła się Minako. – Tak jak tamten. – Wskazała palcem przed siebie.

Grimmjow kroczył poprzez chaos, przeszywając czarnymi pazurami wszystko, co mu się nawinęło pod łapę. Błękitna grzywa powiewała za nim, szarpana wiatrem wojny. Hollowy, które walczyły dla niego, robiły mu przejście, spychając wrogów z drogi, którą zmierzał król, niczym defensywa drużyny futbolowej, chroniąca swojego rozgrywającego. Tak jakby on potrzebował ochrony, przebijając na wylot tych, którzy odważyli się go bezpośrednio zaatakować.

– Dokąd on idzie? – Ichigo wraz z siostrą wspinali się po wyjącym głucho Gilianie, zadając mu ciosy. Teraz z wysokości patrzył na plecy Jaegerjaqueza, marszcząc brwi. – HEY! GRIMMJOW! – krzyknął za nim. Echo powtórzyło ten okrzyk, ale czy przedarł on się przez tumult walki, czy sprawił to przypadek, Grimmjow zerknął za siebie. Spojrzenia dawnych rywali się skrzyżowały. Szósty wystawił środkowy palec. Nie uśmiechał się i z tą poważną miną zdał się Kurosakiemu jeszcze bardziej przerażający.

Just one more time before I go I'll let you know

– Idzie po swój tron. – Minako zeskoczyła zwinnie na ziemię, gdy truchło rozpłatanego Giliana padło za nimi, wzniecając w górę piach. Przestała przejmować się Grimmjowem, rzucając się w wir walki. Jako jedna z nielicznych nie aktywowała jeszcze bankaia. Użycie go teraz, na niewymagającego przeciwnika, byłoby marnotrawstwem energii. Zamierzała ją zaoszczędzić, by w pełni wykorzystać możliwości swojego Zabójcy, gdy nadejdzie właściwa pora. Zostawiała go na czarną, aizenowską godzinę. Nie zaryzykuje i nie będzie szaleć, bo ostateczne uwolnienie broni pożerało mnóstwo jej reiatsu. Jeśli ma paść po użyciu go na pysk, to tylko obok jego trupa.

 Zaciskała mocno usta, machając kataną jak naspeedowana. Dziwne, dotąd pojedynki nie działały na nią tak… wyciszająco. Walcząc, koncertowała się. Ale nie na wyprowadzaniu ataków. Jak przez mgłę widziała kolejne dziwne i straszne Puste twarze. Nie była nawet pewna, czy z nimi kończy, czy tylko ich rozwściecza, zadając ranę za raną i mknąc dalej, do kolejnego celu i następnego, byle przed siebie, byle zapomnieć. Ale łzy wciąż cisnęły się jej do oczu i narastał w niej gniew, słuszny, gorący gniew. W myślach zaczęła obwiniać o to wszystko nie tylko Aizena. Był ktoś jeszcze, kto powinien wziąć odpowiedzialność za to, co się stało.

Nagle się zatrzymała, kierując ostrze i oczy w dół, zaciskając ręce. Wir walki wokół niej tylko się wzmógł, nie zamierzając zamrzeć wraz z nią.

– Co ty wyprawiasz?! – Ichigo, który podążał za nią krok w krok, dobijając Pustych, których sprowokowała, po raz kolejny ocalił ją przed atakiem Hollowa. – To samobójstwo, to co robisz! – krzyczał, starając się przezwyciężyć wojenny gwar, szczęk katan, ryki i mokre mlaśnięcia rozpadających się ciał. Minako go nie słyszała.

– Muszę wrócić. – Jej usta się poruszyły, ale żaden dźwięk się przez nie nie wydostał. – Muszę zobaczyć…

Odwróciła się, nie zwracając uwagi na brata, pognała z powrotem, używając shunpo. Robiła uniki, już nie szukała zaczepki, pretekstu, by… No właśnie, co chciała osiągnąć? Ale może to szaleństwo było jej potrzebne. Bez niego nie wpadłaby na to, żeby zacząć go podejrzewać. Och, czemu nigdy wcześniej nie próbowała go sprawdzić? Jego uśmiech przecież zawsze wydawał się podejrzany. Niemal nigdy nie można było zajrzeć mu w oczy, by coś z nich wyczytać. I było jasne, że on nie należy do graczy, którzy rozdają karty, nie próbując żadnego szwindlu. To był szuler z krwi i kości, i nie zawahałaby się wystawić mu takiej opinii, nawet wyrwana w środku nocy z najgłębszego snu. Dlaczego więc mu ufała? Dlaczego wszyscy mu ufali?

Część oddziału czwartego ustawiła się w półkole, celując ostrza katan na zewnątrz, skąd spodziewali się ataku wroga, który mógłby chcieć wtargnąć na ich obszar, gdzie zajmowali się rannymi. Trochę ich już przybyło. Spora część Shinigami z Czwórki miała za zadanie patrolować pole walki i transportować ofiary do okręgu, w którym udzielali pomocy wszystkim potrzebującym. Minako wtargnęła między nich, z roztargnieniem przeczesując wzrokiem panujące tu zamieszanie. Biegała pomiędzy poszkodowanymi, dopóki Unohana nie złapała jej za ramię.

– Minako. – Kojący głos i łagodny uśmiech pani kapitan nie przyniósł zwyczajowej ulgi. – Coś się stało? Potrzebujesz czegoś?

– Nie ma jej – mamrotała Minako, wciąż błądząc wzrokiem po twarzach leżących tu Shinigami. – Nie ma…

Unohana domyśliła się o co chodzi.

– Nie mogłam jej pomóc. – Uśmiech zgasł na ustach kapitan. – Ale Urahara zobowiązał się zrobić, co w jego mocy i…

Minako uniosła dłoń i złapała się za głowę. Poczuła tępy, pulsujący ból, jakby właśnie pękł jej tam ten pełen podejrzliwości tętniak i wylewały się z niego setki, tysiące czarnych granulek, każda z maleńkim transparentem z napisem Trafiony zatopiony.

– Gdzie ją zabrał? – Nie czekając na odpowiedź, która i tak nie miała znaczenia, wśród – teraz już była pewna – steku kłamstw, jakie im serwowano, zadała następne pytanie: – A Renji?

– Był tu cały czas, potem, zdaję się, poszedł walczyć.

– Yhym. Jasne. – Minako spuściła głowę. Dlaczego w to nie wierzyła? Nie mogła znieść wątpliwości, które ją opętały. Próbowała sobie tłumaczyć, że pewno popada w paranoję, że to niemożliwe, ale nie mogła odgonić się od natrętnych myśli.

Podniosła oczy, postukując nerwowo palcami o dolną wargę.

To musiał być jakiś żart. Okrutny i ponury. On nie mógłby ich zdradzić. Ale pewno było jedno – zdrajcy mają to do siebie, że rzadko kiedy wydają się być zdolni do zdrady.

Kiedy już stanął pod bramami Las Noches, oparł łapy na biodrach i zadarł głowę.

– Tch.

Miał wywalić drzwi z kopa? Bo mógłby. Ale wtedy ten cały motłoch wtoczy się do środka wraz z nim. A chociaż Grimmjow z całą pewnością nie był mistrzem dyskrecji, wyjątkowo zależało mu, by tak długo jak się da, nie afiszować się ze swoją obecnością. Oni się tam melinowali i było ich więcej, niż Szóstego, a Szósty nie był głupi. Podstawy matematyki nie były mu całkiem obce. Umiał dodawać i odejmować na tyle dobrze, żeby przekalkulować sobie, kto tu miał przewagę. Jasne, wkurzało go to. Ale nie zamierzał się wycofać z powodu takiej drobnostki.

Wyskoczył w górę, wczepiając się paznokciami w nierówności w murze. Zajęło mu to dosłownie kilka sekund i już wspiął się po pierwszej kondygnacji zamku, wskakując na odsłonięty taras. Stąd łatwo przedostanie się do kuchni, jadalni, a potem czekała go wędrówka długimi, białymi korytarzami. Że też musiało wyglądać tu jak w psychiatryku. Lepiej. Jak w labiryncie, do którego psychiczni wrzucają myszy i analizują, jak szybko znajdą one wyjście. Ale Grimmjow nie był gryzoniem. Nie, Grimmjow ewentualnie na gryzonie polował. Był drapieżnikiem. I zamierzał odbić swój cholerny zamek, choćby tylko po to, by przemalować wreszcie te cholerne ściany.

Nie skradał się, przechodząc przez pomieszczenie zagospodarowane na kuchnię, ale też nie próbował w typowym dla siebie obyczaju narobić jak najwięcej zniszczeń. Wokół było cicho i pusto. W kuchni zwykle rezydowało szalone fracction Szayela, ale Szósty mógłby się założyć, że ten debil sam ich w końcu pożarł, zapewne zanim zdążyli podać mu ostatni posiłek. Porozwalane, brudne naczynia, absurdalnie wysokie stosy talerzy, emaliowane na biało garnki i patelnie. Opuszczona kuchnia zawsze stanowi przykry widok. Jeśli ktoś ma w sobie odrobinę wrażliwości, żeby to zauważyć.

Grimmjow nie miał. Przeoczyłby nawet fakt, że ktoś siedział w jadalni, gdyby nie to, że ten ktoś rzucał się w oczy. Chociaż najpierw przeszedł obok niego, mijając go obojętnie, zaszczyciwszy wysoką sylwetkę zaledwie szybkim spojrzeniem z odległości parunastu metrów. Widok konsumującego posiłek Espady był w jadalni czymś naturalnym. Kiedyś. Ale teraz nastały inne czasy. Grimmjow zdał sobie z tego sprawę, gdy uświadomił sobie, co Piąty nabił na widelec.

Przystanął. Zawrócił, powoli zmierzając w stronę Nnoitry. Ten przerośnięty skurywysyn miał czelność wciąż udawać, że go nie widzi. Siedział z nogą na nogę i bawił się tym, co ściągnął z widelca. Przetaczał to między palcami. Ogon Grimmjowa ze świstem przecinał powietrze, kiedy zbliżał się do Piątego sprężystym krokiem, ściągając brwi jak chyba jeszcze nigdy w swoim destrukcyjnym życiu. Nie mógł oderwać od tego wzroku.

Nnoitra trzymał w palcach czyjeś oko. Uśmiechał się przy tym niepokojąco zwycięsko. Jaegerjaquez zrozumiał dlaczego, gdy podszedł wystarczająco blisko, żeby rozpoznać kolor tęczówki. Źrenice Szóstego zwęziły się do rozmiaru główki od szpilki.

That all this time I've been afraid wouldn't let it show

Cyjanowe oko patrzyło na niego martwo. Zgasło, zdominowane przez pustkę, ale Grimmjow nie pomyliłby go z żadnym innym kolorem. Tak długo, aż ono samo nie zmieniło barwy.

– Siema, pokrako. – Nnoitra rozciągnął usta w wielorybim uśmiechu. – Gotów na spotkanie oko w oko ze swoim przeznaczeniem? – kpił, oblizując gałkę oczną koniuszkiem długiego, wytatuowanego języka. Szósty nie odpowiedział, zatrzymując się tuż przed nim. – Coś się taki, kurwa, małomówny zro…

Nie dokończył. Czarna łapa walnęła go w łeb z taką siłą, że Nnoitra spadł z krzesła i przeleciał przez całą jadalnię, taranując pozostałe krzesła i stoły. Nie dane mu było złapać tchu. Grimmjow znalazł się przy nim, zanim ten zdołał się podnieść. Chwycił go za czarne, przetłuszczone kudły i tłukł jego głową o kafelki, dopóki nie popękały. A wtedy tłukł dalej.

Nobody can save me now, no

Z rozwalonego łba Piątego zaczęła pryskać krew. Pomimo swojego hierro zginąłby od tego ataku i furii, której się nie spodziewał, gdyby nie zdołał na czas wybełkotać:

– Módl się… Santa Teresa.

Grimmjow syknął, odtrącony energią silnego reiatsu. Zdążył osłonić się łapą, gdy jedna z broni Nnoitry poszybowała w kierunku jego twarzy. Chwycił ją za ostrze i cisnął w dół. Ledwo to zrobił, musiał bronić się przed drugą kosą. Tą odbił, następne dwie złapał, przed kolejną uskoczył. Podrzucił kosy, łapiąc je za drzewce i cisnął nimi z powrotem.

– Haha! – Nnoitra zakręcił młynka dwoma parami rąk, absorbując uderzenie i odzyskując broń. Przerzucał ją zręcznie między ramionami i chwycił wolnymi rękami. – Tylko ty się dajesz ciachać własną bronią, Szósty.

– Ty za to dajesz się znowu wyruchać. Skoro nie używasz tego zawszonego łba, pozwól mi dokończyć i go rozjebać…

Nnoitra skrzywił się w odpowiedzi na szaleńczy uśmiech Jaegerjaqueza.

– Co ty pierdolisz?

– Aizen już raz nas wykorzystał. Ale widać takie przygłupy, jak ty, nie uczą się na błędach.

– Mówi to frajer, którego załatwiła na szaro ta szmata Ikari. – Nie pomny na to, że Szósty wyszczerzył kły i spiął mięśnie, ciągnął dalej: – Szkoda, że nie widziałeś, jak się tu czołgała, jak błagała o li…

Jaegerjaquez dopadł do niego, łapiąc za gardło tak mocno, że głos Nnoitry uwiązł. Siła rozpędu z królewskiego sonido poniosła ich na ścianę, do której Szósty przyparł Piątego.

– Nigdy więcej nie waż się wymawiać jej imienia, skurwielu – wysyczał Grimmjow prosto w twarz Gilgi. Wykrzywione wściekłością twarze dzieliło tylko kilka centymetrów.

Nnoitra zrobił użytek ze swoich nadprogramowych kończyn. Dwie pary dłoni zacisnęły się na barkach i biodrach Grimmjow i odepchnęły go z taką siłą, że teraz to Szósty Espada pokonał sporo metrów, drąc pazurami podłogę. Utrzymał równowagę, balansując ciałem, a kiedy tylko grawitacja wypuściła go ze swoich szponów, rycząc ze złości, pognał w stronę rywala. Nnoitra wyszedł mu naprzeciw, rozkładając szeroko wszystkie ramiona, niczym w geście powitania. Grimmjow wyskoczył w górę, robiąc salto nad Piątym, mazną go w łeb swoim ogonem. Gilga zacisnął mocno zęby i zamachnął się broniami. Niemal wszystkie chybiły celu. Ale jedna trafiła.

Grimmjow ryknął, spadając na cztery łapy. Przez jego łopatki przechodziło głębokie rozdarcie. Niebieska grzywa opadła mu na oczy, gdy kucał, zbierając siły. Nnoitra nie skorzystał z tego, że Jaegerjaquez był zwrócony do niego tyłem. Rozkoszował się tym, że zadał cios. Dawno już Szóstemu nie oddał, a od dawna miał na to ochotę, więc teraz się tym napawał, patrząc jak z rany Grimmjowa zaczyna cieknąć krew. Wciągnął w nozdrza powietrze, chcąc poczuć jej zapach. Wyobrażał sobie, jak bardzo go zmasakruje, jak zetrze z jego gęby ten wkurwiający uśmieszek… Pokaże mu, gdzie jego miejsce. Tronu mu się zachciało. Pchlarz zasrany. Jebaniec. Przecież to on był silniejszy, on, Piąty Espada. Był najsilniejszy z tych wszystkich głąbów.

Nie zauważył, że Grimmjow zerka na niego i uśmiecha się kącikiem ust. Kiedy pięć pocisków pomknęło wprost w niego, było za późno na unik. Szósty rzucił się przed siebie, wślizgiem wpadając do wnętrza kuchni. Zaraz potem rozległy się wybuchy, które zniszczyły praktycznie całą jadalnię, zrywając dach i burząc większość ścian. Tabuny kurzu uniosły się w górę, kłębiąc się w dzikim tańcu. Kiedy opadły, Szósty Espada stał na poszarpanej krawędzi Las Noches i ściskał za gardło Nnoitrę, trzymając go nad przepaścią. Pokiereszowany Piąty Espada rzęził, z kącików jego ust sączyła się krew. Wybuchy połamały jego asymetryczne białe rogi i pozbawiły go pięciu z sześciu rąk, ale jego kończyny już się regenerowały, a on wciąż odsłaniał w uśmiechu czerwone od krwi zęby.

– Ha… ha… – wykrztusił. – Tylko nie myśl… sobie… że już mnie poko… pokonałeś. Padalcu…

Grimmjow jeszcze bardziej ściągnął brwi i mocniej zaciskając dłoń, syknął bez emocji:

– Pierdol się.

– Ty… też – charczał Nnoitra. – Mam… nadzieję… – jego głos brzmiał coraz ciszej – że spodo… podoba… ci się… co jeszcze przy… gotowaliś… my… dla Ikari…

Łapa Szóstego miażdżyła krtań Gilgi, uniemożliwiając mu mówienie. Oko Piątego wychodziło z orbit.

– Ostrzegałem cię – mruknął Grimmjow. W tym warkocie słychać było tłumioną furię. – Żebyś nie wymieniał więcej tego pierdolonego imienia…

Nobody can save me now

Ogarnęła go jakaś dzika energia, szał i siła. Opaska na jego czole pękała. Czuł w sobie jeszcze większy gniew. Nie od razu zorientował się, co go wywołało. Dopiero gdy cisnął Nnoitrą w dół, wpadł na to, że zamiast go dusić, powinien zadać mu kilka pytań. No bo co miało znaczyć, że coś jeszcze przygotowali? Co takiego? Pogrzeb? Nie brzmiało to jak zaproszenie na stypę.

Grimmjow stał wśród gruzów i patrzył w dal, zaciskając wąskie usta. Kobaltowe ślepia lśniły, gdy koncertował swoje umiejętności, badając najbardziej osobliwe z reiatsu. Węszył. Ale zapach, którego szukał, nie ulatniał się znad pustyni. Ryknął, a fale dźwiękowe targnęły otoczeniem i rozniosły się dalej, jak kręgi na wodzie.

The only sound is a battle cry

Puści się zakołysali, Shinigami zatkali uszy. Walki ustały na czas kilku sekund. Zanim je wznowiono, zanim Szósty skoczył za Nnoitrą, wszyscy mogli zobaczyć, jak maska, która tworzyła jego opaskę, rozpada się, a refleks światła odbija się od lśniącego, czystego złota.

Nezia patrzył na to, co się wyprawia i raz po raz ciężko wzdychał. Był zmęczony tym widokiem, bo nie oglądał go po raz pierwszy, ale teraz, w końcu, nie był jedynym widzem tej wojny. Nie czuł strachu, patrząc na Hollowy, nie bał się tego, że zostanie w to wciągnięty. Jedyne, co go przepełniało, to smutek, bo zaczynało do niego docierać, że nigdy nie pozna dalszych losów tego świata. Nie zobaczy, który ze scenariuszy się wypełni. To nieprawda, że przeznaczenie jest zapisane w jakiejś księdze, nie. Przeznaczenie, to szalony scenarzysta, który nie ma pojęcia, jak rozegrać co poniektóre sceny i spisuje tyle rozwiązań, ile przyjdzie mu na myśl. Błogosławiony ten, który nie ma wglądu w jego notatki. Jeśli jednak masz pecha i jesteś wynikiem eksperymentu, a twoje geny predysponują cię do bycia dobrym, czułym obserwatorem różnych rzeczywistości… Jednym słowem Nezia miał przerąbane.

Na szczęście umiał odróżniać miraże od realnego świata. Dlatego nie zdziwił się, kiedy nagle zapadła ciemność, a opustoszone pole bitwy objawiło mu się usłane trupami. Głównie Pustych, ale także tego niebieskowłosego mężczyzny, którego tak obawiali się ci kręcący się po zamku Arrancarzy oraz Aizen. Nie, Aizen nigdy by mu się z tego nie zwierzył, ale Nezia chciał czy nie, wyczuwał różne emocje, tak samo jak widział obrazy, które nie zawsze miał ochotę oglądać. Smutek, który go więził w swoich słodkich objęciach odkąd Nezia pamiętał, teraz tylko się nasilił. Nie wiedział czemu, ale plotka o tym, jakoby to on, błękitnogrzywy, miał być tutaj królem, dodawała mu otuchy. Nie spotkał się jeszcze z zwanym Szóstym Espadą osobnikiem, ale coraz wyraźniej czuł jego energię ducha. I chociaż odczytywał jej destrukcyjność, to… w jego skromnej opinii nadawał się na władcę tej krainy bardziej, niż Aizen, który wzbudzał u chłopca jedynie niepokój. A ten Arrancar, ten Szósty… Nezia nie wiedział, czy ma on potrzebną królom charyzmę, ale nie wiedział też, czy charyzma to coś, co doceniliby mieszkańcy tej krainy. Za to siły, jej miał sporo. Może nawet więcej niż Aizen. Co więcej, ta siła zdawała się cały czas rosnąć. I był szczery w swoich działaniach, a to dla Nezii byłoby sporą ulgą. Miał dosyć panoszących się wokół niego intryg, którymi nasiąknięte było Las Noches. Gdyby ten Arrancar tu zarządzał, może atmosfera byłaby zdrowsza. Wolałby po stokroć pierwotny lęk przed byciem pożartym przez drapieżnika, niż codzienna niepewność, że ktoś, kogo uważa za sprzymierzeńca, wbije sztylet w jego wątłe plecy.

– Gotowy?

Nezia obejrzał się za siebie. Gwiazdy zgasły, trupy wciąż walczyły.

Stars are only visible in the darkness

Eris. Na szczęście miał jego. Mimo że nie wyglądał on na kogoś godnego zaufania, już nie raz ocalił mu życie. Eris wydawał się być tak samo niezadowolony z tej sytuacji, co Nezia, choć nigdy o tym nie rozmawiali. Eris pewno nie spodziewał się, że taki podlotek jak on, może cokolwiek z tego zrozumieć i Nezia wcale nie miał mu tego za złe. Ale rozumiał dużo więcej, niż wskazywał na to jego wiek.

Skinął teraz głową i podał Erisowi rękę. Nie czuł się zażenowany, chociaż podobno chłopcy w jego wieku nie chodzą z dorosłymi za rączkę. Ten Vasto Lorde był jedyną namiastką życzliwości, jakąś kiedykolwiek mu okazano. Nikt prócz niego nie zapewnił mu poczucia bezpieczeństwa, którego potrzebowało dziecko w jego wieku. Nie zamierzał więc rezygnować bez powodu z tych rzadkich chwil, kiedy czuł, że nic mu nie grozi.

– Mówił, czego chce?

Eris przez chwilę milczał, prowadząc go w dół krętymi schodami z wieży, którą zajmował.

– Zobaczyć cię, pewnie. Sporo czasu minęło.

– Wolałbym… – zaczął Nezia, ale zawahał się.

– No? Co? – zachęcił Vasto, zerkając na niego.

– Nie, nic.

– Nie przejmuj się tak – mruknął Eris i uścisnął jego dłoń w pocieszającym geście. – Czego taki typ może chcieć od swojego dzieciaka…

Kiedy wchodzili do sali tronowej, Eris wypchnął Nezię przed siebie, kładąc łapę na jego ramieniu.

– Przyprowadziłem go… – oznajmił i zaraz po tym uszło z niego powietrze. Zatrzymał się, tocząc po sali bladymi oczyma. Wyczuł coś, swąd przeszłości, drażniący i wstrętny mu niczym gryzący dym.

Zapach bazylii.

Zielone pędy pośrodku morza piasku to nie był codzienny widok. Eris jeszcze nigdy nie zawędrował w tę część pustyni i teraz dziwił się temu, co widział. Wysoka trawa kołysała się miarowo jak pod wpływem podmuchów lekkiego wiatru. Zaciekawiony Adjuchas podszedł bliżej, ciągnąc za sobą swoje trzy wężowe ogony. Jego kopyta zapadały się w piasku, ale nie grzęzły, mimo to wciąż wygodniej chodziło mu się na czworakach, gdy mógł zatapiać w piachu dwie przednie łapy, wbijać w pustynię pazury. Węszył, trzymając łeb nisko. Co to była za roślina? Nie były to spotykane niekiedy kępki stepowej trawy, która trafiła na korzystniejszą glebę i się przyjęła, ani jeszcze rzadsze krzewy belladony. Rośliny były wysokości około metra, miały rozłożyste listki, a niektóre kwitły, ozdabiając się drobnym, różowawym kwieciem. Kiedy się zbliżył, wyczuł wyraźniej słodkawy, korzenny zapach. Zerwał jeden z liści i poczuł w ustach ziołowy, pikantny smak, a zieleń zafalowała jeszcze silniej, chociaż Eris zdał sobie sprawę, że nie wieje wiatr. Tymczasem rząd roślin pochylał się ku niemu, zupełnie jakby coś pełzło przez tą namiastkę łąki w jego stronę.

Rozszerzając coraz szerzej oczy, Eris uskoczył w bok, gdy zdał sobie sprawę, że faktycznie coś na niego lezie. Wycofywał się na ugiętych nogach, kładąc po sobie uszy i prychając. Liście szeleściły i albo mieniło mu się w oczach ze strachu, albo to one zaczęły mienić się różnymi kolorami.

Fear is ever-changing and evolving

– To moje terytorium. – Z zieleni wyłonił się długi pysk o spłaszczonym nosie i szerokich nozdrzach. Fioletowe, pomarszczone wargi, zza których błyskały zęby, nie były w stanie osłonić dolnych, wystających kłów. Przeszywające świetliste oczy były czerwone. Nie, były żółte. Albo…

– Gdzie to jest napisane? – fuknął Eris, gdy już oderwał wzrok od tych dziwnych, zmieniających kolory oczu.

– W dupie. Zabieraj się stąd, przebrzydła chimero.

– Zmuś mnie.

Rogaty łeb wychynął z gęstwiny, a zaraz za nim wynurzyła się reszta ciała. Hollow poruszał się na umięśnionych łapach, uzbrojonych w długie, czerwone szpony. Cała jego sylwetka była przygarbiona, gdy podpierał się na przednich kończynach, przypominających skrzydła. Pełen barw ogon uderzał o piach raz z jednej, raz z drugiej strony Pustego. Wyglądał trochę jak niewydarzona wiwerna albo harpia, albo coś pomiędzy. Najdziwniejsze w tym wszystkim były jednak jego kolory. Nigdy dotąd nie spotkał aż tak barwnego Pustego. Ale zauważył też, że kolory zmieniają intensywność. Raz zdawały się być niemal fluorescencyjne, raz sprane i pastelowe, a chwilami Erisowi wydawało się, że Pusty jest wyłącznie koloru białego, koloru, który dominował wśród ich pobratymców.

– Nienawidzę, jak mi się wchodzi w paradę… – wywarczał Hollow i niespodziewanie skoczył na Erisa.

Przewrócili się i poturlali, obtaczając się w piasku niczym w panierce. Eris syknął, próbując wbić pazury w ramiona napastnika, ale łapy ślizgały się po jego gładkiej, przypominającej pióra skórze. Zamachnął się więc ogonem i udało mu się wbić jedno z żądeł w bark napastnika.

Kolorowy demon natychmiast od niego odskoczył, a z jego pyska wydobywało się wściekłe zawodzenie.

– Coś ty mi zrobił?! – Podrygiwał skrzydłem, po którym rozchodziła się trucizna, tracąc w nim czucie. – Ty żmijo, ja…

And I, I feel poisoned inside

Eris myślał, że walka jest przesądzona. Zbliżył się, obserwując jak kolory rywala migają, pozwalając pochłaniać się bieli, ale wtedy ten skurczybyk wybił się w powietrze i spadł na niego, wbijając szpony w jego twarz i łapiąc za jego maskę. Zrywał ją, szarpiąc, tak długo, dopóki nie brakło mu sił. A okazało się, że sił miał jeszcze sporo.

 Noc była chłodna. Księżyc schodził coraz niżej. Pełen barw Pusty stracił kolory i odczołgał się gdzieś, po tym jak z nim skończył. Eris leżał na plecach, a część jego maski upstrzona zielonkawą posoką leżała w piachu obok niego. Jego oczy bledły. Widział coraz mniej wyraźnie. Chyba umierał. Tak myślał.

To był on. To na pewno był on. Eris rozglądał się po sali, pewien, że on gdzieś tu siedzi, czyha na niego z rozcapierzonymi szponami. Od tamtej pory jego wzrok szwankował, ale teraz i tak zdawał się na swój nos. Nie mógłby pomylić tej nienawistnej energii z niczym innym. Oddychał wściekle, starając się zlokalizować jej źródło. Ale nie dostrzegł nigdzie tego potwora, a przecież ciężko go było przegapić, nawet mając słaby wzrok, bo ubarwiony był on bardzo charakterystycznie. Czyżby Eris świrował od tych walk wokoło? Bo owszem, część jego rwała się na zewnątrz, chciał posmakować krwi wrogów i tak dalej. On sam też był przecież tylko bestią i oczywiście, że miał ochotę sobie poużywać. Czy właśnie z tego powodu, jakiegoś niewyżycia, czuje teraz w pobliżu starych wrogów?

– Nezia. – Z zamyślenia wyrwał go głos Aizena, który przywoływał do siebie chłopca. – Dobrze cię widzieć, synu. – Sosuke otwierał wąsko ramiona, jego usta wyginały się w sztucznym uśmiechu. To nie pomagało. Bijący od niego chłód niemal fizycznie utrudniał Nezii stawianie kroków w jego stronę. Eris byłby się tym przejął, bo naprawdę chłopaka polubił, mimo że opieka nad nim wynikała z rozkazów, które wypełniał, to naprawdę mu współczuł. Ale kręcący go w nozdrzach smród nie dawał o sobie zapomnieć.

Dopiero teraz zwrócił uwagę, że prócz Aizena, są tu inni Shinigami. Znajdowali się w pewnej odległości od tronu, niedaleko Erisa. Jakiś dwóch pajaców stało koło Szayela, w tym ten jeden pajac trzymał na rękach tę dziewczynę, która spadła im z wieży, a drugi pajac w kapeluszu kłócił się o coś z Ósmym Espadą.

– Nie wpuszczę cię do swojego laboratorium, chybaś ocipiał! – sprzeczał się Szayel, podczas gdy tamten drugi chował za wachlarzem cwany uśmiech.

– Ale twój pan Aizen tak rozporządził – zauważył śpiewnie.

– Jaki tam… – Szayel prawie się zachłysnął, spoglądając trwożnie na Aizena. – Nie możemy tutaj tego naprawić?

– To nie kwestia przykręcenia śrubki… Potrzebny jest ciężki sprzęt, jeśli to ma zadziałać. I liczy się czas… – mówił tamten, postukując palcem w nadgarstek.

– Czego w zasadzie potrzebujesz?

– Wiem, że opracowałeś wytwarzanie esencji reiatsu… I wiem, że masz w zapasie trochę konkretnego – Shinigami skinął głową na dziewczynę – jej reiatsu.

– Mogę to przynieść tutaj – upierał się dalej Granz.

– Lepiej będzie, jak załatwimy to w laboratorium. Nie wiemy przecież na sto procent jak zareaguje, a chyba nie chcesz, żeby spadła na ciebie wina za ewentualne… dewastacje. Czy coś.

– Dobra! Chodźmy – poddał się Granz i oboje ruszyli do drzwi. Dopiero gdy przy nich byli, obejrzeli się na Shinigami, który trzymał dziewczynę i jak dotąd nie ruszył się z miejsca, przyglądając się jej bez ruchu spod opadających mu na twarz włosów.

– Idziecie, poruczniku? – ponaglił go ten w kapeluszu.

Kiedy go mijali… Eris znowu to poczuł. To reiatsu. Jego. Wyciekało z niej, z tej dziewczyny. Czas zwolnił. Vasto Lorde przyglądał się bezwładnemu ciału, głowie przewieszonej przez ramię mężczyzny, długim niebieskim włosom, które muskały jego skórę, powodując u niego gęsią skórkę. Jeden z jej oczodołów był pusty, zalepiony gęstą, ściemniałą krwią. Powieka drugiego była niedomknięta. Błyskało spod niej białko oka, ale Eris mógłby się założyć, że oko się wywróciło, a on widział cyjanową tęczówkę, która zmieniła kolor na sekundę przed tym, nim oko znów potoczyło się w głąb czaszki.

And I, I feel so alive

Złapał porucznika tych oszołomów za ramię, wciąż patrząc na zmasakrowaną twarz dziewczyny. Dlaczego wcześniej nic nie wywęszył? Wtedy, na wieży. Czuł jedynie jej reiatsu. Chociaż… Miał uczucie deja vu. A kiedy spadała… To było takie nikłe. Teraz tak samo niewyraźnie wyczuwał jej energię. Gdyby nie wytężał całej swojej umiejętności pesquisa, przegapiłby ją. Jeśli więc coś przejmowało jej ciało… Jeśli to był on... Ale jak to było możliwe?

– Już? Skończyłeś? – Szare oczy mężczyzny spoglądały na niego bez wyrazu. Ruszył dalej, łapa Erisa ześlizgnęła się po jego ramieniu. Moment minął, czas znów płynął swoim zwykłym rytmem. Zaraz potem pałacem zatrzęsło, jakby gdzieś w głębi miała miejsce eksplozja.

– Jaegerjaquez – stwierdził na głos Aizen, gdy mury przestały się trząść. – Eris. Zajmij się tym.

Eris skinął łbem.

Hisagi zrobił unik w ostatnim momencie. Ostrze Tiburona prawie skróciło go o głowę. Walczyli w powietrzu. Z jednej strony atakował on, z drugiej Yumichika i Ikkaku, którzy odciągali fraction Tier, próbujące chronić swoją przywódczynię. Łączyli siły, tak samo, jak ich przeciwnik. Co prawda Ikkaku próbował zgrywać chojraka, ale kiedy czwórka dziewczyn, które przedstawiły się kolejno jako Evangeline, Panik, Jima i Asza, posłały go na piach, uderzając go kolejno jedna po drugiej, trochę się uspokoił. Na moment. Bo oto dostrzegł, że z miejsca, w które upadł, dokładnie kilka metrów od niego, ktoś obserwuje ich powietrzną walkę, zadzierając wysoko głowę.

Różowe włosy były dłuższe, niż zapamiętał i związane, ale nie mogło być wątpliwości. To Szayel bezczelnie oglądał jak walczą, zapewne zamierzając wkroczyć do akcji, kiedy zrobi się gorąco. Ale niedoczekanie jego, już on o to zadba. Madarame cicho podnosił się z ziemi, szarpiąc się ze swoim zanpakuto, którego ogromne ostrze wbiło się w piach. Pustynia postanowiła z niego zakpić. Przypominało to przeciąganie liny, którą przeciwnik postanowił nagle – dla żartu – puścić. Madarame stracił równowagę, dając się zaskoczyć ciężarem własnego miecza, ale dzielnie balansował ciałem, cofając się tylko kilka kroków i z uśmiechem na ustach zamierzył się na plecy Szayela. Jednak jego honorowy styl walki nie pozwolił zaatakować przeciwnika, zupełnie go o tym nie uprzedzając. Dlatego wrzasnął:

– Niespodzianka, sukin… – Szayel odwrócił głowę i albo szajba do reszty mu odbiła i przeszedł operację zmiany płci, albo to nie był Szayel – …córko? – dokończył ze zdziwieniem Ikkaku. Próbował wyhamować cios, ale rozpędzone ciężkie zanpakuto ani myślało go słuchać. Niepotrzebnie jednak się martwił. Arrancarka zdążyła wyciągnąć szablę i sparować cios, podtrzymując tępą stronę ostrza drugą ręką. Siła uderzenia Hozukimaru przesunęła ją po podłożu. Kobieta prychnęła. Ikkaku patrzył w jej puste, żółte oczy, ale zanim zdążył o coś zapytać, rozległ się kolejny wrzask i kolejne zanpakuto pomknęło w stronę Arrancarki, która ze zduszonym okrzykiem odrzuciła ostrze Hozukimaru, by zablokować nowy cios.

– Aleście się uwzięli… – westchnęła, po czym rolując po ostrzu Shizuka Chou, wytrąciła Minako broń z ręki. Na twarzy Kurosaki malowało się ten sam szok, którego doznał Ikkaku.

– Jak to… – zdążyła wydukać, ale Arrancarka nie zamierzała jej słuchać. Zamachnęła się, by pokonać rozbrojonego wroga.

Nobody can save me now

Nim jej szabla dosięgnęła rudowłosej, została zbita przez oddzielające się od siebie części Zabimaru. Minako, która sądziła, że właśnie dotarła do swojej osobistej granicy zdziwień i po prostu nie może już być bardziej wszystkim zszokowana, wytrzeszczyła oczy jeszcze szerzej, kiedy Renji skoczył przed nią. Podrzucił Zabimaru, który składał się z trzaskiem i wymienił z przeciwniczką kilka ciosów, by zaraz zostawić ją Byakuyi, gdy ten tylko do nich dołączył.

– Do cholery, Minako! – Renji odwrócił się do niej, wykrzywiając się wściekle. Potarł twarz, rozmazując po niej krew. Włosy miał rozsypane i w nieładzie. I krótkie. A przynajmniej dużo krótsze. Były poszarpane i sięgały mu zaledwie do ramion.

– Co ci… – zaczęła Minako, wybałuszając oczy i wskazując na niego. Renji tylko wściekle parsknął i podrzucił stopą z piasku jej broń, następnie wcisnął ją w jej ręce.

– Zrób coś dla mnie i nie gub tego więcej – warknął, patrząc na nią ze złością, ale jego wzrok złagodniał, gdy spostrzegł, że usta Minako drżą. – Dasz radę? – dopytał i nawet udało mu się na krótko uśmiechnąć kącikiem ust.

– Myślałam… Jezu. – Minako szybko potarła oczy, próbując się nie rozpłakać. – Myślałam, że ty też…

Renji mrużył oczy, patrząc na nią uważnie.

– Nie wiem, co tam sobie znowu ubzdurałaś i chyba nie chcę wiedzieć – mruknął, ale wyciągnął rękę, by poklepać ją po ramieniu. – Mam nadzieję, że myślałaś właśnie o tym, że będę chciał się zrehabilitować. A teraz się skup. Ściągają tu Arrancarzy, wojsko Harribel. To jeden z nich mnie tak urządził. – Trzepnął dłonią swoje włosy, które teraz przypominały czerwone pióra.

– No, nieźle cię wystrzygli… – Kurosaki siorbnęła nosem. – Skąd w ogóle… Ci Arrancarzy…?

– Podczas gdy ty tu latasz jak oszołom i próbujesz dać się zabić, ja zbierałem informacje.

– Zbierałeś… – Minako poczuła wyrzuty sumienia. Jej przyjaciel wziął się w garść i zrobił coś użytecznego, nadstawiając głowy, z tego co widać po jego nowej fryzurze, a ona straciła zimną krew. Mało tego, podejrzewała go. Znowu. Co prawda on sobie trochę na te podejrzenia zasłużył, ale… Teraz tu był. I Byakuya też. Walczył z tą różowowłosą Arrancarką, dając im chwilę wytchnienia. Ale Minako już dłużej nie chciała być bezproduktywna. – Przepraszam – wyszeptała, ale nie dodała za co.

– Weź się w garść. – Dłoń Abaraia znów wylądowała na jej ramieniu. Tym razem Kurosaki czuła, jak zapada się w piasek po każdym klepnięciu i miała ochotę ryknąć na Renji’ego, żeby nad sobą panował, ale pomna na swoje grzechy, jedynie zaciskała wargi i znosiła cierpienie w milczeniu. – Wiem, że sytuacja wygląda fatalnie – Renji ściszył głos – ale Urahara obiecał, że chociaż spróbuje zrobić co w jego mocy…

Minako zacisnęła pięści.

– No właśnie… Renji. Posłuchaj…

Przerwał jej ryk, tak głośny i potężny, że zatrząsł całą okolicą. Miała wrażenie, że bębenki w uszach jej popękają, zgięła się w pół, instynktownie się przed nim chowając i zakrywając uszy rękami. Nie była jedyna, która tak uczyniła.

– Co to… było?! – wydyszała, gdy ryk ustał. Wszyscy szukali jego źródła, które zdawało się być bardzo blisko nich. Szybko je znalazła, gdy zadarła głowę.

Na skraju poszarpanej krawędzi Las Noches stał Grimmjow w swojej formie pantery. Tylko że wyglądał jakoś inaczej.

Po pierwsze, na jego skroniach lśniła najprawdziwsza korona.

The king is crowned

Po drugie, cała jego postać zaczęła się zmieniać. Biały pancerz ewoluował, dobierał do siebie czarne elementy. A może było to futro? Minako nie zdążyła się przyjrzeć, bo Grimmjow rzucił się z krawędzi.

It's do or die

Miała tylko nadzieję, że Szósty nie oszalał i nie próbował się zabić w tak bezmyślny sposób.